Prolog

_______________

1839

KSIĄŻĘ AGNARR MIAŁ CZTERNAŚCIE LAT.

Jego królestwo – dwa razy tyle.

A Zaklęta Puszcza… tego nie umiał sobie nawet wyobrazić.

— Wyprostuj się, Agnarr — upomniał go ojciec, na krok przed wejściem do nowego świata. — Pamiętaj, że reprezentujesz Arendelle.

Trzydzieści sześć lat historii, która teraz miała tworzyć się dalej na jego oczach. Nawet Ariannie ojciec nie pozwolił przyjść, chociaż była starsza.

Pozdzierany materiał rękawic połaskotał go w gardło, gdy ojciec przesunął nimi pod jego brodą. Wojskowa pieszczota.

Agnarr natychmiast zadarł głowę do góry, chociaż linia jego kręgosłupa już wcześniej była napięta jak struny fideli, ale nie umiał powstrzymać uśmiechu rozrywającego mu twarz na pół.

Zieleń, która na nich czekała, w niczym nie przypominała zaczynającej dopiero co kiełkować trawy w przyzamkowych ogrodach, samych jeszcze nie całkiem rozwiniętych. Nie przypominała nawet smolistej zieleni arendellskich mundurów.

Nic nie przyciągało go do siebie tak bardzo, może poza starymi portretami matki, tych, na których mówili mu, że ma jego oczy…

— I słuchaj Mattiasa.

Po tych słowach ojciec ruszył, a za nim kapitan Falk. Agnarr został na pierwszej linii, patrząc jak cień ogromnej sylwetki króla rozciąga się pod jego stopami.

Starał się nie okazywać rozczarowania faktem, że nie będzie brał udziału w rozmowach z wodzem Nordhuldry. Myślał, że teraz ma być dyplomatą, nie chłopcem – a został żołnierzem, karnym i posłusznym.

— Robisz się coraz wyższy — zauważył młody porucznik, który miał go pilnować. Jego zęby zalśniły w bladym słońcu, kiedy się do niego uśmiechnął. — Przestań już, co?

Agnarr chciałby, żeby to, co mówi, było prawdą. Chciałby być kiedyś taki jak ojciec – wysoki, potężny i odważny – ale póki co nawet Arianna miała więcej wzrostu od niego. Mattiasowi też sięgał ledwo do ramienia, grubszego niż oba jego własne.

— Żartuję. — Głos porucznika rozlał mu się w uszach łagodnie jak czekolada. Skórę też miał w jej kolorze – i w kolorze przygód, o jakich marzył Agnarr. — Chodźmy.

Cóż. Wcale nie był takim najgorszym opiekunem.

A największa przygoda być może wcale nie czekała na niego na zamorskich wyspach. W końcu jego ulubiony bohater był tutaj.

Agnarr wziął głęboki oddech i ruszył w nieznane.

Iinná wciąż czuła, jak futro łaskocze ją w nos, chociaż już dawno puściła Ailo.

Cóż, zdecydowanie wolała łaskotanie reniferowego futra w nosie niż jorbot*, którą kazała jej włożyć matka, na głowie.

Poza tym w kieszeni czuła też ciepło tajemnicy. Stara legenda gładziła jej żebra pod materiałem gákti**, obiecując, że być może dziś w końcu coś się wydarzy. Myślała, żeby dojść aż do Czterech Sieidi*** i sprawdzić, czy symbole z chusty to ich idealne kopie, jak zawsze sobie wyobrażała. Pójść dalej, iść i iść, aż drzewa zmienią się w domy.

Taka Giđđa od Kappfjellów na przykład już od dawna handlowała z ojcem skórami reniferów, kiedy była w jej wieku. Jeździła aż do Arendal i jeszcze dalej, a kiedy kilka miesięcy temu śnieg zaczął się topić, uciekła, chociaż miała niecałe piętnaście lat, bo podobno znalazła męża.

Iinná nie była zainteresowana małżeństwem, ale tak bardzo chciała zobaczyć królestwo. Minęły dziesiątki „Jak będziesz starsza”, tysiące szeptów za plecami, a matka tylko krzyczała i płakała, ale nic się nie zmieniło – aż wreszcie ludzie z królestwa przyszli do nich i… nadal nic się nie zmieniło.

Byli zupełnie zwyczajni, o wiele zwyczajniejsi od nich – nie dość, że zdumiewała ich już sama możliwość spotkania Duchów, jakby ukazywały się byle komu, to wyglądało na to, że nigdy nie widzieli nawet czegoś tak prozaicznego jak woltyżerka.

Nudziła się z nimi, dlatego przekradła się między klaszczącymi dłońmi na polanę smaganą wiatrem. Pachniała wrzosami i wolnością – nie nagrzanym metalem i spoconymi ciałami.

Słońce tańczyło jej pod powiekami w fioletowych plamkach, kiedy rzuciła się w ramiona Biegga Heagga, nad imieniem dla którego wciąż myślała (jakieś kobiece, na pewno. Zawsze chciała mieć przyjaciółkę). Nie wiedziała, dlaczego tak ją lubi, albo czy w ogóle tak jest, ale takie myśli zawsze przychodziły później, na twardej ziemi albo grzbiecie renifera – nigdy w momencie, gdy czuła się lekka jak piórko i oglądała las z perspektywy ptaka. Zastanawiała się, czy kiedyś uda jej się wzbić tak wysoko, że zobaczy Arendal.

Oddech wiatru wdzierał się jej pod skórę i mrowił, ale nigdy nie ziębił. Mimo to tym razem poczuła, jak lodowate igły wbijają się jej w kark.

Gwałtownie szarpnęła głową i otworzyła oczy.

Na skraju polany, trzymając się linii drzew, stał chłopiec z oczami w kolorze porostów, wytrzeszczonymi tak bardzo, że nie umiała dostrzec żadnego innego szczegółu jego twarzy.

Przez chwilę wpatrywali się w siebie: w ciszy, w napięciu, w zdumieniu. Ale w oczach chłopca było jeszcze coś, jakieś nieme pytanie, jakby…

Chłopiec otworzył usta, ale usłyszała tylko, jak powietrze niemal jednocześnie rozdarły dwa dźwięki: grzmot i jęk.

Iinná znała śmierć tylko z opowieści, ale wiedziała, jak krzyczą renifery, kiedy nadchodzi zima. Widziała niemy płacz łososi wyjętych z wody i próbujących pływać po śliskich kamieniach.

To krzyczał konający człowiek.

W rysach chłopca odbiło się zrozumienie. Miał wojskowe ubranie, ale jasne włosy i jasną twarz. Też nie znał śmierci.

Iinná wyciągnęła dłoń, ale zamiast chłopca złapał ją porywisty podmuch. Wyssał jej całe powietrze z płuc i cisnął w tył, daleko poza rozrywający las koszmar.

Po raz pierwszy w życiu naprawdę poleciała.

Agnarr nie był przygotowany na to, co miało wydarzyć się tego dnia.

Guwernantka ostrzegała go przed pięknymi kobietami z krowim ogonem, które mogą kryć się w cieniu. Spodziewał się czarów – nie tylko wróżb tajemniczych noaidi**** – i bólu w plecach po całym dniu spędzonym w wyprostowanej pozycji następcy tronu.

Nikt nie powiedział nic o rozlewie krwi. Znał bitwy tylko z map taktycznych, po których generał Beck pozwalał mu przesuwać pinezki. Z lekcji historii, na których uczył się o wszystkich czynnikach, które doprowadziły do wojny.

Teraz nie było przyczyny.

Wódz Nordhuldry sam wyszedł z propozycją sojuszu, a król Rúnar, aby to uczcić, zlecił budowę tamy, która miała połączyć ich ziemie. Dziś mieli uczestniczyć w uroczystości jej otwarcia. Chcieli dać im język, kulturę i religię.

To był dar przyjaźni.

Dlaczego ich zaatakowali? Dlaczego…

— Agnarr!

Wciąż wpatrywał się w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stała rozchichotana dziewczynka. Chciałby myśleć, że tak naprawdę unosiła się w powietrzu, ale jego umysł był w stanie owinąć się tylko wokół jednej niemożliwości na raz, jeśli Agnarr nie chciał, żeby pękł.

Jej włosy przypominały pnącza, gęste i brązowe…

— Uważaj!

…zupełnie jak te, w które potoczył się teraz. Zęby grzechotały mu w całej czaszce. Spróbował się podnieść, jeszcze zanim spróbował zrozumieć, co się dzieje, ale czyjaś dłoń przygwoździła go do ziemi.

Coś świsnęło w miejscu, w którym przed chwilą stał – kula, strzała, kamień.

 — Schowaj się za mną — warknął Mattias tuż przy jego uchu, powoli zwalniając uścisk.

Tym razem jego uśmiech był wywrócony do góry nogami, a lśniła w nim tylko krew.

Agnarr próbował słuchać. Miał być posłuszny.

Ale był tylko chłopcem, nie żołnierzem.

Tylko chłopcem.

— Eadni*****!

Pogoda oszalała. Iinná na jednym oddechu przeskoczyła kilka miesięcy i jedną porę roku.

Wiatr porywał jej głos i wcale nie wydawał się już przyjacielem. Kradł odpowiedzi, jeśli jakiekolwiek w ogóle nadchodziły, a w zamian przyniósł tylko postrzępiony płaszcz ze złotym kwiatem na plecach.

W ślad za płaszczem przybiegli żołnierze. Ciężkie buty łamały śnieg; kolorowe proporce były jedynym, co była w stanie dostrzec w oślepiającej bieli.

Iinná odruchowo przylgnęła plecami do pnia najbliższego drzewa. Oddech przesączał się jej przez palce białą parą, gdy przyciskała je do ust, starając się uspokoić.

Miała wrażenie, że znalazła się o wiele, wiele dalej na północ, niż kiedykolwiek zawędrowała – dalej, niż jakikolwiek człowiek.

Ale wiedziała, że to nieprawda. To było to samo drzewo, przy którym pasła Ailo – właściwie wyłącznie dlatego, że stało nad strumieniem, do którego matka nie pozwalała jej się zbliżać, nie chcąc wyjaśnić, dlaczego. Iinná doszła do jedynego słusznego wniosku: im częściej będzie tam chodzić, tym szybciej się dowie.

Teraz strumień zamarzł, kryjące się w nim tajemnice zasypała śnieżna pierzyna, a jej zależało już tylko na odnalezieniu matki.

— Eadni…

Wiatr zaniósł jej głos do skalnej rozpadliny, gdzie go przepołowił; jedna połowa zmieniła się w pisk kościanych noży, odbiła od kamienia i wróciła w stronę, z której dobiegały odgłosy wystrzałów.

Druga przyjęła rzewny, znajomy ton… kołysanki, którą znała z dzieciństwa. Joiku****** – bez słów, ale z obietnicami odpowiedzi na wszystkie pytania. Był jak uścisk, Iinná niemal widziała linę, za którą powinna złapać, żeby pozwolić wyciągnąć się z tego piekła.

Zacisnęła palce w pustce i ruszyła prosto w mgłę.

Ćśśś… — usłyszała nagle.

Zabrzmiało to jak powiew wiatru, ale z mgły wyłoniła się postać, nie-człowiek, nie-ren, ogromne futro z rogami przykładające palec do miejsca, w którym pod przepastnym kapturem powinny znajdować się usta, i rzucające na nią cień, mimo że słońce zaszło.

Ćśśś — powtórzyła postać. Każdy jej krok był wielkości całej Iinny. Potrzebowała czterech, żeby znaleźć się tuż obok. Czubki gállohat******* postaci sięgały miejsca, w którym buty dziewczynki stykały się z brzegiem arendellskiego płaszcza.

Nawet, gdyby chciała krzyknąć, teraz nie umiałaby już wydobyć z siebie głosu.

Krzyknął za nią żołnierz z krokusem krwawiącym na czapce.

— Co ty tu robisz?! — Nie wiedziała, czy pyta ją, czy postać, więc odwróciła się, żeby to sprawdzić – ale była sama. Śnieg wokół niej był niemal nietknięty, poznaczony tylko odciskami jej własnych stóp. — Wracaj do obozu!

Nie wiedziała, gdzie jest obóz. Jej ludzie nie mieli czegoś takiego. Obóz był wszędzie tam, gdzie zostawali na noc. Później w kolejnym miejscu, a potem dalej.

Przez chwilę jej świat ograniczał się wyłącznie do mięsistych palców wbijających się w jej przedramię, głęboko, do kości i siniaków – a później nagle zelżał, kiedy żołnierz zrobił chwiejny krok do tyłu, plamiąc śnieg wokół siebie na czerwono i czarno. W swoim zielonym mundurze wyglądał jak kwiat, który zakwitł za wcześnie i nie wytrzymał chłodu.

Iinná przestała myśleć.

Pobiegła.

Przekradali się między drzewami tak długo, aż trawa późnego lata i wrzosy wczesnej jesieni zmieniły się w śniegowe zaspy. Agnarr nie był pewny, czy w swoim odświętnym ubraniu drży bardziej z zimna, czy ze strachu. Nie miał munduru, ale jego folkedragt******** był w podobnym kolorze.

Odległe dziedzictwo Południowych Wysp, ukłon w stronę rolniczej przyszłości Arendelle, przypomnienie o militarnej potędze i obietnica pokoju.

Stary król zbudował Arendelle, ale młody książę miał być jego nadzieją.

Jedyna nadzieja księcia – odnalezienie ojca i bezpieczny powrót do domu – parowała teraz na jego skórze jak pot w zimnym powietrzu.

Rúnar miał wąsy w kolorze rdzy, zupełnie jak ojciec – i ślady prochu między palcami, jak król. Wszystko było nie tak.

— Nie wychylaj się, synu — rozkazał król-ojciec. Jego zawsze zachrypnięty głos teraz łamał się pod wagą świata.

— Tak, ojcze — obiecał Agnarr, choć nigdy nie złożyłby tej obietnicy, gdyby wiedział, co stanie się za chwilę.

— Wasza Królewska Mość… — zaczął Mattias, jakby on się tego spodziewał.

Przerwał mu tętent kopyt, od którego zatrzęsła się ziemia. Agnarr miał wrażenie, że słyszy, jak wszystkie jelenie, na które kiedykolwiek polowali, wracają teraz całymi stadami, żeby zemścić się za jego niedokładne strzały.

Bezkształtna masa futra przesunęła się tuż przed jego nosem, ominęła stojących przed nim mężczyzn i pogalopowała po śniegu, po skalnych rozpadlinach, po niebie. Nie zostawiła po sobie żadnego śladu.

— Tuś jest… — Pomruk ojca przetoczył się w napięciu między nimi jak grzmot. Jego nogi zapadały się w śniegu po kolana. Kiedy podnosił stopy, pozostawiał za sobą ziejące dziury, ale ani na chwilę nie spuszczał swojego celu z oczu. Jakby rozkazywał kamieniom, nie Mattiasowi. — Zabierz stąd chłopca.

— Wasza Królewska Mość, przysięgałem…

Stworzenie o sile tysiąca kopyt dotarło do najwyższego punktu skalnego sklepienia i stanęło na tylnych łapach. Sierść kłębiła się wokół niego i wirowała, a dookoła sypał śnieg, zmuszając Agnarra do zmrużenia oczu. Kiedy udało mu się je otworzyć, zobaczył coś na kształt człowieka. Poszarpane, krwawe futro ciągnęło się za nim jak upiorny tren, a z pękniętej czaszki wyrastały rogi, jak chwasty w kostce brukowej.

„Satanedme”, miał w zwyczaju kląć ojciec, ale Agnarr nigdy nie przypuszczałby, że w tych słowach może kryć się zapowiedź prawdziwego niebezpieczeństwa.

„Niech mnie zje szatan”.

Błysk stali nie był jedynym, co odbiło się w oczach ojca, kiedy wyciągnął szablę.

— Chcę, żeby mój syn był bezpieczny! — Już tylko król.

Usta Mattiasa na chwilę zniknęły z jego twarzy, tak mocno przygryzł wargi. Poczucie jednego obowiązku walczyło w nim z drugim.

— Nie… — Agnarr zrozumiał, jaką decyzję podjął porucznik jeszcze przed nim samym. Krzyknął jak bohaterowie ze starych sag. — Ojcze!

Ale był tylko chłopcem z kruchymi kośćmi i słabą wolą.

Dlatego pozwolił zamknąć się w klatce ramion Mattiasa.

Tylko że ten chłopiec był też następcą tronu. Był synem, który stracił już matkę. Wiedział, pod jakim kątem ustawić łokieć, żeby trafić w splot słoneczny, i wiedział, że porucznik się tego nie spodziewa.

Ojciec ruszył.

Tym razem Agnarr był tuż za nim.

Soczyste piękno lasu pękło wpół.

Niebo rozdarło się, kiedy korony pierwszych drzew stanęły w płomieniach. Później spadł z niego grad skał, jak bomby na linii frontu – albo na ulicach stolicy, podczas zamachu. Wściekłe języki fal lizały tamę, jakby chciały ją pożreć.

Niewidzialna dłoń smagnęła go w twarz, a Agnarr wzbił się w powietrze.

Leciał, dopóki nie wyrosła przed nim skała, o którą rozbiła się jego głowa. Miał wrażenie, że czuje, jak wewnątrz czaszki tworzy się siateczka pęknięć, jak na skorupce jajka, z którego zaraz coś się wykluje. Jak u stwora, który przyniósł śmierć.

Śnieg wokół niego eksplodował. Jego odpryski paliły żywym ogniem, jak szrapnele, których miał pełne usta, wbijające się w policzki i obijające z tyłu głowy.

Gardło Agnarra było zdarte od krzyku, ale to było jedyne, co czuł. Przez chwilę był taki dumny, po raz pierwszy czuł się naprawdę  w a ż n y ,  przynajmniej wystarczająco – a teraz całe jego ciało składało się wyłącznie z wiatru i piór i unosiło się w powietrzu. Oczy wywróciły mu się do środka czaszki i widziały już tylko na biało.

Wtedy usłyszał Głos, upiorny i przedziwny.

Ah! Ah! Ah! Ah!

Jakby niósł w sobie cierpienia całych pokoleń.

Agnarr słyszał nordhuldriańskie opowieści o duchach tych, którzy ją zbudowali, zamieszkujących tamę. Nie wierzył w nie, bo nie słyszał, żeby ktokolwiek umarł. Żołnierze w obozie opowiadali tylko o dziwnych ludziach siedzących nad rzeką.

Ale... czy to mógł być jeden z nich? Rozgniewali je? Tamą? Rozlewem krwi? Ojciec mówił przecież, że zabierają ze sobą w dzicz kawałek Europy – nie broń.

Zawodzenie syreny stało się delikatniejsze. Zamiast krzyczeć, kołysało go bezpiecznie nad granitową trumną.

Ah-ah-ah-ah...

Myśli powoli od niego uciekały, aż została już tylko jedna: ktoś go uratował.

Iinná pozwoliła mężczyźnie myśleć, że to on ułożył chłopca na wozie. Jego oddech był delikatny jak trzepotanie ptasiego serca pod palcami.

Ale oddychał. Żył.

Jej włosy wirowały na wietrze, od którego przyjęła ostatni pocałunek. Wciąż musiała odgarniać je z twarzy, nie mogły wpadać jej do ust, kiedy chciała wołać matkę.

— Jest w porządku — zapewnił mężczyzna, a Iinná już miała przyznać mu rację, kiedy poczuła, jak jego wielkie, obce dłonie chwytają ją w pasie i podsadzają, tym razem już bez pomocy Biegga Heagga, ale z równą łatwością.

Sama znalazła się na wozie dokładnie w chwili, gdy ruszył.

Jej spojrzenie na chwilę skrzyżowało się ze spojrzeniem tego dziwnego człowieka.

W porządku — zdawał się znów mówić.

Musiał kłamać.

Miał oczy brązowe jak sosnowe szyszki, włosy czarne jak łupki. Kiedy wóz przyspieszył, jego skóra zlała się z kolorem pni rosnących wokół drzew. W swoim arendellskim mundurze wyglądał tak, jak jej zdaniem mógłby wyglądać Duch Lasu, gdyby tylko istniał. Z każdym uderzeniem serca robił się coraz mniejszy i mniejszy, aż do Iinny dotarło, że to on zostanie w Puszczy, podczas gdy ona ją opuści.

W ostatniej desperackiej próbie wykrzyknęła:

— Eadni! — ale nie usłyszała odpowiedzi.

Mężczyzna jeszcze przez chwilę na nią patrzył, a później odwrócił się na pięcie i rozpłynął w zieleni, spiesząc, żeby zająć jej miejsce.

Nieznajome głosy eksplodowały jej w głowie, jeden po drugim. Iinná nie musiała widzieć, żeby wiedzieć, jak może wyglądać rozłupana czaszka, wyprute wnętrzności, metalowe pazury rozdzierające człowieka od środka.

Skuliła się obok ciała nieprzytomnego chłopca, jedynego ciepłego punktu, i mocniej otuliła chustą, za którą nigdy nie była gotowa zapłacić tak wysokiej ceny.

 

— Za Arendelle.

…

— Książę Agnarze!

…

— Moja kochana, to zbyt niebezpieczne. Błagam, wróć do obozu.

— Och, przestań, Sørensen. Jaki to żołnierz nie walczy za dom, który kocha?

…

— Rzucili się na nas…

…

— Ojcze!

…

— Sprowadźcie konie!

— Musimy wracać do Arendal!

— Zbiórka! Szybko!

…

— Nie, nie puszczę cię!

…

— Tutaj!

— Podaj mi rękę!

…

— Iinná! 

…

— Ćśśś...

 

Woskowe, niejasne obrazy przesuwały się gdzieś z tyłu jej czaszki, ale ona zacisnęła powieki i mocniej ścisnęła szorstki materiał płaszcza, aż płatki wyszytego na nim kwiatu wbiły się we wnętrza jej dłoni. Wystarczyło, że joik nie przestawał wyć, aż połknęła ich mgła. Niektórzy weszli, niektórzy wyszli. Za jej granicą, nieprzeniknioną jak lita skała, pozostało wszystko, co Iinná kiedykolwiek znała.

_______________

* Jorbot – samska czapka.

** Gákti – tradycyjny samski strój.

*** Sieidi – samskie miejsce kultu i składania bogom ofiar, zwykle kamienie o nietypowym kształcie, lub święte głazy.

**** Noaidi – samski szaman.

***** Eadni (płn.-lap.) – matka.

****** Joik – ludowy śpiew Samów.

******* Gállohat – samskie buty z zakrzywionymi czubkami.

******** Folkedragt – duński strój ludowy.

 

Zakładam, że to Runeard był pierwszym królem Arendelle, które ma silne związki z Południowymi Wyspami – a w przyszłości pewnie również z Coroną (bo Arianna to dokładnie ta Arianna ;)). Dziedziczenie tronu obejmuje córki tylko w przypadku braku męskich potomków. A Arendal to stolica państwa :)