Rozdział 13. Ciężar władzy

_______________

ROZPACZLIWIE POTRZEBOWAŁA SNU. Całe jej ciało było obolałe, a jednak nie mogła odpocząć. Był już ranek, a jeden dzień ukrywania się to o jeden dzień za dużo, jeśli jest się królową. Ranek oznaczał nowy dzień, a nowy dzień oznaczał nowe problemy, które należy dodać do sumy starych.

Elsa bezradnym gestem wsparła głowę na drżących dłoniach i zamknęła oczy, starając się wyciszyć. Była taka zmęczona...

Jeszcze jeden wdech.

Zaczerpnęła go w nadziei, że to pomoże jej się uspokoić, ale on zamienił się w dwa, i trzy, i zaczęła oddychać tak gwałtownie i nierówno, że uspokojenie się stało się zupełnie niemożliwe.

Jeszcze przed śniadaniem chciała pójść poszukać Anny i upewnić się, że wszystko w porządku. Chciała ją uściskać i odegnać jej demony, ale tego nie zrobiła. Nie mogła. To wszystko było zbyt skomplikowane.

Wschód słońca rozlał się nad miasteczkiem jak powódź masła i miodu stygnąca na świeżych bułeczkach, które czekały na nią na stoliku w pokoju, podczas gdy ona była w gotowalni i czuła, jak życie znów przesącza się jej przez palce.

W dole słyszała stłumione dźwięki portu i bicia kościelnych dzwonów. Ludzie żyli i krzyczeli, Anna bez trudu wmieszała się w tłum, a ona wciąż tylko snuła się przy oknach i tkwiła na balkonach jak gargulec.

— Hej — zagadnął nagle Olaf, wspinając się na parapet. Pociągnął ją za spódnicę dla zwrócenia uwagi, po czym przyłożył jedną rękę do ust – przez co jego szept nie stał się ani odrobinę dyskretniejszy – a drugą zamaszyście wskazał w kierunku dziedzińca. Swoim zwyczajem zaczął rozmowę zupełnie od środka, ale mówił tak, jakby Elsa dobrze wiedziała, o co mu chodzi. — Myślisz, że są duże szanse na to, że on też okaże się obłąkanym mordercą i spróbuje cię zabić, jak ten poprzedni facet, za którego prawie wyszła?

—  C o ?  — Kiedy tylko otworzyła usta, panika złapała ją za gardło.

Za oknem zawył wiatr. Jego lodowaty oddech wdarł się do pokoju przez niewidzialne szczeliny we framudze.

Ah-ah-ah-ah!

— N-nie. Nie wszyscy… ludzie nie są… są… — I urwała, bo zdała sobie sprawę, że tak naprawdę nie ma pojęcia, jacy są ludzie. Po prostu  s ą .

Przez lata oglądała wyłącznie kilka, co najwyżej kilkanaście tych samych twarzy – a później o dwie mniej. To było za mało.

O Lordzie Wydobywcy umiała powiedzieć głównie tyle, że jest wysoki – tak wysoki, że kiedy stał, jego towarzystwo na swój sposób peszyło ją o wiele bardziej niż towarzystwo wszystkich innych mężczyzn – ale przynajmniej on w żaden sposób nie próbował się z nią…  d o g a d a ć .

O n  – jak on się w końcu nazywał? Bergman? Jakoś tak. To by do niego pasowało.

Berg. Góra.

Wciąż pamiętała widok białych grzbietów Gór Północnych. Odnosiła wrażenie, że wciąż czuje ich oddech owiewający miasto. (Czy Anna też go czuła?) Teraz, z dala od nich, obie były takie samotne…

W oddali rozciągał się krajobraz w pełni jesiennej urody – wzgórza pełne złota, bursztynu i miedzi, szczyty odległych gór przyprószone śniegiem. Ale Elsa potrząsnęła głową, bo nie wolno jej było myśleć o górach, lasach i orłach. Próbowała przekonać się, że odwraca się od nich bez żalu; stanowiły tylko niepotrzebne przypomnienie czegoś, co i tak nigdy nie będzie jej dotyczyć.

Po raz ostatni zatrzymała się przed trzyskrzydłowym lustrem i odruchowo sięgnęła do koka. Kilka luźnych kosmyków się z niego wymknęło i opadło jej na czoło. Zanim wetknęła je z powrotem na swoje miejsce, zastanowiła się, czy ma to jakikolwiek sens.

Suknię w kolorze ulubionych kwiatów matki – wrzosów, fiołków, lawendy – dla niej za bladą i jakby nagle za dużą, wybrała, sądząc, że zadziała to na jej korzyść. Że ludzie, kiedy tylko ją zobaczą, odczytają to jako znak, że Elsa pójdzie w ślady poprzednich królowych. Że nie wróci zwiewność kryształów lodowej sukienki i kłopoty, które się z nią wiązały.

Miała nadzieję, że owinięcie się we wspomnienia o ramionach matki odegna jej niepokój.

Ale to było wcześniej.

Teraz wszystko w tym stroju krzyczało, że to już nie jest życie Elsy.

Madame Frossard powiedziała jej w trakcie przymiarek, bo pewnie czuła, że wypada tak powiedzieć, że jest piękna.

A ona wcale nie chciała być piękna.

Chciała być wolna.

Chciała porozmawiać z Anną. Dlaczego jej nie ma. Dlaczego musi być sama. Dlaczego znów nie mogą mieć po kilka lat, zanim wszystko się zepsuło. Dlaczego rodzice sądzili, że nawet trzy lata po śmierci mogą obarczyć ją kolejnymi obowiązkami.

Ziewnięcie rozciągnęło kąciki jej ust na boki. Ledwo udało się jej je stłumić; była taka zmęczona.

Jej ręce wyglądały na zbyt białe i były szorstkie jak czarna krepa czepka, którego nigdy nie włożyła. Wszystko było idealne oprócz nich. Oprócz  n i e j .  Wpatrywała się w te dłonie, jakby to one były źródłem całego zła, które z niej wycieka.

Stała tak, póki ktoś nie zapukał do drzwi.

— Wasza Królewska Mość?

Wzdrygnęła się i splotła ręce za plecami. Kiedy musnęły brzeg żakietu, (nie)poczuła falę zimna przepływającą wzdłuż kręgosłupa. Uspokój się. Powoli wyswobodziła jedną dłoń z uścisku drugiej. Kontroluj się.

— Jestem gotowa! — skłamała. — Pamiętasz, że obiecałeś mi, że tu zostaniesz? — zwróciła się jeszcze do Olafa, bo nie chciała ryzykować, że gadający bałwan znów będzie snuł się po korytarzach – ale tak naprawdę było już za późno. Szkoda już się stała.

Przez całą mszę Anna paplała coś o tradycjach z Północy, których sama chyba do końca nie rozumiała, bardzo uważając, żeby przypadkiem nie zwrócić się do niej bezpośrednio, jakby nie chciała dodatkowo jej drażnić, a znajdujący się najbliżej Todderud od czasu do czasu mruczał tylko uprzejme „mhm” albo „aha”, chociaż wszystko w jego postawie błagało o ratunek.

Przy pierwszej sposobności Anna zerwała się z miejsca.

Elsa jeszcze przez chwilę wpatrywała się w swoją mimowolnie wyciągniętą w jej kierunku rękę, zastanawiając się, jak by to było, choć przez chwilę, być normalną, być w stanie czuć, w pełni. Żadnych półśrodków. Żeby czuć tak, jak czuła jej siostra.

Ale z drugiej strony – to, co wyprawiała jej siostra – w głębi duszy wciąż mała dziewczynka żyjąca w krainie własnych romantycznych wyobrażeń, przekonana, że nic nie znaczy dla świata zewnętrznego i należy do samej siebie…

Na podwyższeniu w nawie głównej, tuż przy drzwiach, rozciągał się krzyż wypalonych knotów i zastygłego wosku. Elsa pomyślała, że ktokolwiek był tam przed Anną, miał za co się modlić.

Zupełnie jak matka.

Wciąż pamiętała ją spazmatycznie opadającą na kolana przed ołtarzem. Jej palce, tak blade, że aż liliowe, zaciśnięte w modlitwie, którą Elsa w myślach nazywała Psalmem Czemu: „Czemu jej to zrobiliście? Czemu musi tak cierpieć? Czemu nie możecie pozwolić jej go używać, jeśli to dar? A jeśli to klątwa, czemu jej nie zabierzecie?”.

Elsa zawsze sądziła, że Bóg jest jeden. Tak ją uczono.

Ale jeśli nawet matka używała liczby mnogiej, być może sam był za słaby, żeby zdjąć z niej to przekleństwo, i dlatego zwracała się do kogoś innego.

Oparła łokcie na klęczniku, a twarz ukryła w splecionych dłoniach. Suchy, drapiący szloch uwiązł w jej pokaleczonym od lodu gardle.

— „Jestli ujęcie rąk pocałowaniem” — powiedział książę Jestem-Członkiem-Królewskiego-Towarzystwa-Geograficznego Magnus dokładnie w chwili, gdy stary zegar w holu skończył wybijać jedenastą i mimo, że Anna wpadła na pomysł ściągnięcia do Arendelle pozostałych siedmiu Westergårdów; mimo że były już kapitan jej własnej straży przeprowadził na nią obławę na Lodowym Wierchu; mimo że ludzie, którzy jeszcze niedawno żegnali się albo spluwali przez ramię na jej widok, zarabiali teraz na chorągiewkach z jej twarzą; i mimo że ten sam książę podobno chwalił się romansem z jakąś aktorką – to jeszcze nie spotkała się z taką bezczelnością.

Nie sądziła, że ktoś będzie w stanie użyć cytatu z Romea i Julii w formie obelgi.

Miała ochotę zapytać, czy sobie  k p i ,  ale nie była – nie mogła być – Anną.

Anną książę Magnus był, jak to ośmielił się szepnąć do niej poufale ambasador Weseltonu (jakiś –ström albo –vik, wszyscy oni mieli złośliwie geograficzne nazwiska,  S ö d e r l u n d ,  kolejny, jak Wyspiarze i ona sama, Árnadalr, i ten cały góral), „absolutnie oczarowany”. 

Weź się w garść! — rozkazała sobie, patrząc na otaczające ich zbroje, z których srebrnych, stalowych ramion cienkimi strużkami spływała woda. Nie miała zamiaru ich zamrażać. Weź się w garść…

W ustach czuła niesmak.

Książę Magnus miał najbardziej niebieskie oczy, jakie w życiu widziała. Praktycznie granatowe. Nieprzyjemnie przenikliwe.

Jeszcze zanim je ściągnął, żeby podać jej dłoń, przez delikatną biel jego rękawiczek prześwitywał zupełnie inny odcień niebieskiego. Pomyślała o tym, co mówiła Annie – że ojciec go tu przysłał, kolejne najmłodsze, żałosne książątko szukające szczęścia na europejskich dworach, nienadające się do niczego innego niż próby robienia dobrego wrażenia po skandalu wokół swojego stryja – więc pewnie teraz książę Magnus zasypywał go listami, w których błagał, żeby pozwolił mu się wynieść z Arendelle najszybciej, jak to możliwe.

Tak było łatwiej.

Nogi uginały się pod nią ze zmęczenia, głodu i nerwów, ale nie przyjęła jego ramienia. Nie mogła. Czuła się za słaba. Wolała, żeby wszyscy myśleli, że jest silna.

Przesunęła drżącymi dłońmi wzdłuż spódnicy – jakby tym ruchem mogła nie tylko wygładzić niewidzialne zmarszczki na materiale, ale… Ale co? To było przecież oszustwo; parodia kontroli – i weszła do bawialni, w myślach szepcząc to, co powinno jej pomóc: Ukrywaj. Nie przeżywaj. Niech nie wie nikt.

Przez cały czas trwania herbaty walczyła z pokusą zerknięcia na swoje kolana, gdzie pod serwetką kryła się obiecująca wypukłość jej własnych rękawiczek. Były sine, jaśniejsze od sukni. Przypominały barwą cienie pod oczami, które nagle zauważyła w swoim odbiciu w łyżeczce do herbaty; dziwnie głębokie na tle zapadniętych policzków, prawie-siniaki.

Były tam wcześniej?

Zawsze wyglądała jak trup?

Głowa jej ciążyła – ze zmęczenia i od nadmiaru utrzymujących wszystkie zbłąkane kosmyki włosów w miejscu wsuwek.

Mogła wybrać warkocz zamiast koka. Mogła nie używać wsuwek, tylko klątwy, której poskąpiła wydobywcom lodu. Mogła nie wyglądać elegancko i odpowiednio do okazji, nie wygłaszać mowy (już za niespełna dwie godziny) – i mogła też nigdy w ogóle nie wracać z Lodowego Wierchu. Mogła się nie urodzić.

Była taka, taka zmęczona…

Ah-ah-ah-ah…

Otworzyła oczy na dźwięk chrzęstu porcelany, od którego aż ścierpły jej zęby. Otwarte szeroko oczy Peterssena śledzące ją znad stołu powiedziały jej dokładnie to, czego się obawiała: zasnęła nad filiżanką kawy, gdzieś pomiędzy jednym łykiem a drugim.

Grzanka zatrzeszczała pod palcami księcia Magnusa jak kruszone kości, kiedy taktownie spuścił wzrok na swój talerz, zanim na powrót wdał się w uprzejmą rozmowę ze swoim ambasadorem, mając przynajmniej na tyle przyzwoitości, żeby mówić po francusku.

A Elsa poczuła ukłucie żalu na myśl o pustym krześle po drugiej stronie stołu i osobie, która powinna je zajmować. Anna wiedziałaby, co powiedzieć. Anna mogłaby załagodzić sytuację. Na twarzy Anny nie widziałaby ani przerażenia, ani triumfu.

Anna pewnie wzięłaby ją za tę złą, drżącą niekontrolowanie dłoń – choć może nie po tym, co się stało ubiegłej nocy, kiedy rozmawiały tak naprawdę po raz ostatni.

Powinna się temu dziwić? Mogła ją winić?

Nie potrafiła ochronić jej serca przed lodem. Nie potrafiła ochronić go przed złamaniem – co więcej,  s a m a  wciąż je łamała.

Co Anna mogła sobie teraz o niej myśleć?

Elsa i jej osąd. Elsa i jej wściekłość. Elsa i jej cisza.

Elsa i jej egocentryzm. Elsa i jej hipokryzja.

Jak refren starej piosenki.

Przecież sekret, którym zabroniła jej się zajmować, nie należał wyłącznie do niej.

Co ze mnie za siostra — pomyślała z goryczą, chociaż chciała dobrze. Próbowała nie patrzeć na otaczających ją mężczyzn i otaczającą ich politykę, która zagarniała dla siebie każdy skrawek wolnej przestrzeni. Jakby tego było mało, przypomniała sobie o mowie, do wygłoszenia której nie była teraz ani trochę bardziej gotowa niż w chwili, gdy zaczęła ją układać. Co ze mnie za królowa?

_______________

Te, swoją drogą dość niepokojące, rozważania Olafa są zaczerpnięte stąd, a gotowalnia jest zainspirowana konceptami do jedynki. 

A Elsa to potrzebuje terapii :C