Rozdział 3. Dom

_______________

październik 1868

KRÓL RÚNAR MIERZYŁ SZABLĄ W KIERUNKU PÓŁNOCY. Wyglądało to tak, jakby czubek ostrza rozpruł niebo w miejscu, z którego spomiędzy chmur wyglądały blade promienie słońca.

Jak w sadze o Arenie: obietnica, groźba, wyzwanie.

Miał zaciśnięte zęby, ugiętą jedną nogę i rozwichrzone włosy. Ciężki wojskowy płaszcz kłębił się za jego plecami jak wzburzone morze i rzucał cień na Kongeligplass.

Wyglądał prawie jak żywy.

— Król Rúnar, niech spoczywa w pokoju, upewnił się, że ci z Północy nie będą nam już wchodzić w drogę — wyjaśniła szeptem kobieta, która na chwilę zatrzymała się przed pomnikiem razem z synkiem. Chłopiec wyglądał na młodszego niż Anna w swoim ostatnim prawdziwym wspomnieniu, więc miał prawo zapytać.

W słońcu wczesnej jesieni złociło się motto rodziny królewskiej: Pro Arendale. „Za Arendelle”. Podpis mówił tylko Rúnar, nic więcej. Wszyscy przecież wiedzieli, kim był jej dziadek.

Niektórzy nawet ściągali czapki i skłaniali głowy, kiedy przechodzili obok – zupełnie jak Kristoff, kiedy po raz pierwszy został zaproszony do zamku i Anna prowadziła go korytarzami, pokazując portrety przodków wiszące na ścianach po drodze. Rozśmieszał ją wtedy.

Teraz tylko oblizała usta – nad górną wargą osiadł jej smak soli, którą przyniosła ze sobą bryza znad fiordu – a później wdrapała się na postument.

Planowała wskoczyć, ale w obecności dziadka, nawet jeśli był już tylko rzeźbą, zawsze czuła się niewystarczająca. Jakby nie zrobiła jeszcze wystarczająco wiele.

On był tylko Rúnarem, a ona tylko Anną, i chyba jeszcze nigdy nie odczuła tej różnicy równie dotkliwie, co teraz.

Cóż, uratowanie siostry najwyraźniej nie mogło się równać z uratowaniem całego kraju. Anna walczyła tylko o swoją rodzinę – nie z wrogiem. Nie założyła królestwa, chociaż pomogła wyrwać je z oków wiecznej zimy, co tak naprawdę wcale się nie liczyło, bo sama właściwie do niej doprowadziła. Nie zginęła też jak bohaterka, a w każdym razie nie na zawsze, i to było za mało, żeby przejść do historii.

Zadarła głowę do góry, zmrużyła oczy i wyciągnęła rękę w stronę nieba, wyobrażając sobie, że sama trzyma broń, mityczny miecz, który podarowało jej słońce. Przez chwilę wydawało jej się, że czuje nie tylko ciepło brązu, z którego wykonany był pomnik – jej palce zacisnęły się wokół czegoś niewidzialnego, jakby chwyciła za ogon nowe wspomnienie i…

Cokolwiek to było, zniknęło.

Zupełnie jak cała masa innych rzeczy, które  w i e d z i a ł a ,  że kiedyś wiedziała – ale zapomniała, tak samo jak o istnieniu trolli.

Zaraz po Odwilży zaczęły wracać do niej również wspomnienia, których była pewna, że nigdy nawet nie miała. W większości była magia, magia Elsy – tylko że z Przedtem, zanim jeszcze bramy się zamknęły, a sekrety wyszły na jaw – ale czasem pojawiały się też inne rzeczy.

— Co ty wyprawiasz?

Całe to przypominanie sobie wyglądało jak okrutna lekcja pływania – jakby ktoś znienacka wpychał jej głowę pod wodę. Annie najpierw brakowało powietrza, ale później, kiedy wydawało jej się, że zaczyna rozumieć, jak powinna się poruszać, albo udawało jej się znaleźć coś, czego mogłaby się przytrzymać – ten sam ktoś wyszarpywał ją na powierzchnię, zagubioną jeszcze bardziej niż przedtem.

Sapnęła z irytacją. Nie cierpiała tego.

Musiała jednocześnie zdmuchnąć grzywkę z oczu, odwrócić głowę i nie spaść z postumentu, żeby zobaczyć stojącego pod nim kapitana Madsena. Była przekonana, że zgubiła go gdzieś w okolicach Klokkegata, ale może o tym też zapomniała albo znów sobie wymyśliła.

Miała ochotę postukać się pięścią w czoło albo kopnąć kapitana w łydkę, ale nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Grzecznie tylko chwyciła wyciągniętą dłoń w grubej, białej rękawiczce, starając się nie wzdrygnąć. Coś musiało być w tym kolorze – bo miała wrażenie, że dotyka śmierci.

— Nic — bąknęła, ale policzki już ją piekły.

Oczy kapitana były niebieskie, ale w dziwnie szarym, martwym odcieniu, znajomym jak skóra trolla, jak nieistniejące groby mammy i pappy. Wszystko było w nim osądzające: skrzywienie ust, zmarszczki w kącikach oczu i kilka pasm jasnych włosów zroszonych potem (co sugerowałoby, że Anna była o wiele lepsza w wymykaniu się, niż sądziła), które wystawały spod tej śmiesznej, wysokiej czapki.

Właściwie wszystko w nim było też dziwne, kiedy nie znajdowało się na terenie zamku, gdzie jego mundur idealnie zlewał się kolorem z dachówkami, kiedy Anna obserwowała go z okna pod złym kątem.

Nie pasował do miasteczka, gdzie wszyscy byli zajęci swoimi sprawami – nie sprawami  A n n y .  No bo – co z nim było? Nie miał żony, do której wypadałoby czasem wrócić, fajki do wypalenia albo królowej do nieposłuchania?

Pewnie, że miał.

Anna też miała do roboty…  r z e c z y .  Różne.

Ale odpowiedź na pytanie, gdzie właściwie pasuje, wydawało jej się ważniejsze niż historia albo geografia czekające na nią w zamku.

Ona też nie była częścią Arendal, a w każdym razie nie  t e g o  Arendal. Kogokolwiek by nie wybrała, nie mogliby być jedną z trzymających się za ręce par wałęsających się wzdłuż pierwszych straganów, które zaczęto rozstawiać na Høsttakefest – chyba że Anna chciała, żeby premier Todderud znów rzucił Elsie w twarz skandalem (nie chciała).

Nie nadawała się do tego, żeby zajmować się sprawami państwa, ale myśl, że miałaby spędzić życie wyłącznie na planowaniu przyjęć i wyprawianiu bankietów była w jakiś sposób bolesna.

Wydawało jej się, że kiedy bramy wreszcie się otworzą, dostanie swoje własne życie, z własnymi pragnieniami i celami, które będą wyraźniejsze i łatwiejsze do zrealizowania.

D o m .

Ale to tak nie działało. Dokładnie tak powiedział jej Kristoff, kiedy ostatnio się widzieli: „To tak nie działa” – kiedy stał po drugiej stronie boksu i zaciskał zęby, tak bardzo, bardzo daleko, a rozchwiane światło lampy gładziło linie jego szczęki – ale on był w pełni ubrany, w każdej chwili gotowy do drogi, a ona miała na sobie tylko koszulę nocną i zdecydowanie nie powinna była zakradać się w środku nocy do stajni – tylko że to nie była jej wina. To Kristoff robił wszystko, żeby nie skorzystać z zaproszenia do jednego z zamkowych pokojów gościnnych.

Ona chciała tylko z nim porozmawiać i zapytać o wszystko, o co nie mogła spytać Elsy. Chciała go prosić, żeby zabrał ją do trolli, które by ją naprawiły, albo chociaż żeby pocałował ją dokładnie tak, jak miał w zwyczaju robić to wcześniej, na przykład w kuchni, żeby znów o wszystkim zapomniała.

Ale to tak nie działało.

Do Anny powoli zaczynało docierać to, co inni – zawsze o krok do przodu – wiedzieli już dawno: że świat nie zawsze jest taki, jakim ona chciałaby go widzieć.

— Coś jeszcze? — westchnął kapitan Madsen, jakimś cudem nadal profesjonalnie uprzejmy, ale o wiele bardziej zmęczony niż jeszcze przed chwilą. — Czy możemy już wracać?

— Pewnie, że nie! — odpowiedziała Anna, zanim zdążyła się zastanowić, tak na wszelki wypadek. Gdyby bramy jednak miały nigdy więcej się nie otworzyć. Gdyby Elsa miała już nie wyjść z pokoju. Gdyby Kristoff miał do niej nie wrócić. Gdyby…

Ale Teraz nie było Przedtem, nie było „gdyby”. Jeśli będzie wystarczająco odważna, a przede wszystkim – szybka.

— Musimy kupić jeszcze kransekake*! — rzuciła przez ramię i rzuciła się w tłum obcych twarzy i nazwisk, których nie zdążyła jeszcze poznać.

Wkrótce — obiecała sobie w myślach. Wkrótce.

_______________

* Kransekake  – piętrowe norweskie ciasto, składające się z kręgów migdałowych ciastek, podawane tradycyjnie na weselach i z okazji świąt.