Rozdział 5. To tak nie działa

_______________

ELSA ZNÓW NIE ZESZŁA NA KOLACJĘ – co było do przewidzenia, ale w jakiś sposób nadal bolało – a Anna zaszyła się w kącie kuchni, z kieszeniami wypchanymi jabłkami dla Kjekka i talerzem kanapek na kolanach. Jedzenie w towarzystwie służby było o wiele bardziej znajome niż rodzinne kolacje.

Przeżuwała powoli i ostrożnie, próbując wychwycić, co jest tematem dnia – ale obok niej usiadł Olaf, który właśnie skończył przymierzać marchewki czekające na wrzucenie do zupy i czubkiem nosa przesuwał monety po blacie stołu.

— Sześćdziesiąt brązowych Els to jedna szara Elsa, a szare Elsy to to samo, co dwanaście żółtych — mamrotał.

— Chyba coś mieszasz — zaśmiała się Anna i przesunęła się na kuchennej ławie w jego stronę. Pomyślała o minie kapitana Madsena, który wszedł do cukierni Berga akurat, kiedy kładła na ladzie plik banknotów z Królewską Marynarką, bo one najbardziej jej się podobały. Wyglądał, jakby właśnie przeżuwał osę. Sarknął, że jeśli księżniczka chce się bawić, to może przynajmniej nie tak rozrzutnie, po czym wdał się w długą dysputę ze sprzedawcą, a na koniec Anna dostała od niego siedemdziesiąt trzy monety i ośmiopiętrowe ciasto.

Nie wiedziała, że jest rozrzutna.

Prawdę mówiąc, koncept pieniądza był dla niej dość odległy. Pierwszy i ostatni raz, kiedy coś „kupowała” w miasteczku (wstążkę do włosów), to Kristoff zapłacił, bo ona nawet o tym nie pomyślała. Uznała, że to w porządku, w końcu ona dała mu nową koszulę, a wcześniej kupiła marchew, i linę, i jeszcze czekan u Oakena – a właściwie wysypała wszystko, co miała, na ladę i pozwoliła Oakenowi samemu odliczyć odpowiednią kwotę („Na pewno nie była odpowiednia”, upierał się później Kristoff).

Na zamku rzeczy po prostu…  b y ł y .  Kiedy Anna była mała, sądziła, że madame Frossard daje jej nowe sukienki i kapelusze w prezencie, bo zawsze gruchała do niej w trakcie przymiarek.

— Jedna korona — przesunęła złotą monetę do góry — to dwanaście speciedaler — pod nimi ułożyła rząd srebrnych — a to z kolei daje sześćdziesiąt ører*. — Zgarnęła wszystkie miedziaki na stos u dołu piramidy, tym razem nie zawracając sobie głowy liczeniem. — Widzisz?

Kristoff w podobny sposób przesuwał monety po wnętrzu jej dłoni, aż przestały się w niej mieścić i rozsypały wokół nich. Jej ręce, nawet tak piegowate, jak tylko mogły być w środku lata, wydawały się dziwnie blade na tle jego opalonej skóry.

Kiedy schylił się, żeby je pozbierać, zanim Anna w ogóle zdążyła o tym pomyśleć, dotarło do niej, że szanuje pieniądze o wiele bardziej niż ona, bo sam je  z a r a b i a ,  zupełnie jak kapitan Madsen, jak Kai i Gerda, sam premier (i biskup? Albo nie), i nawet ta wścibska Ingrid, która plotkowała teraz w progu z jedną z pomywaczek.

— Twój poganin przed chwilą wrócił — rzuciła mimochodem Olina. Wchodząc do kuchni, przepchnęła się pomiędzy rozchichotanymi dziewczynami, przerywając im plotki.

Zaczęły go tak nazywać z Gerdą wkrótce po Odwilży, kiedy Elsa nadała mu tytuł Nadwornego Dostawcy Lodu, a Anna nie mogła przestać o wszystkim mówić, bo ktoś w końcu chciał jej słuchać. Gerda zagadnęła wtedy Kristoffa na temat świętego Krzysztofa, który chyba miał coś wspólnego z podróżowaniem i znajdowaniem – a może bólem zębów? Anna sama nie była pewna – a on nie zrozumiał porównania.

— Pan Bjorgman — dopowiedziała natychmiast tymi swoimi różanymi usteczkami Ingrid, jakby Anna potrzebowała wyjaśnień. Mijając ją, już chciała jej powiedzieć, że dla niej to nie żaden „pan Bjorgman” – ale, cóż, właściwie to tak, to  b y ł  dla niej pan Bjorgman, bo tylko dla Anny był Kristoffem, kropka.

Odwrócił się od razu, kiedy wyszła, i zdecydowanie nie wyglądał jak pan, a już tym bardziej nie jak lord.

Wyglądał po prostu jak Kristoff: jak wydobywca lodu, z włosami uczesanymi wiatrem i popękanymi od mrozu wargami, pachnący potem i reniferem. Świeży zarost zaczynał obrysowywać mu szczękę, ale pod nim krył się jeszcze jeden cień, którego pochodzenia Anna nie umiała określić.

Ciekawe, jak by wyglądał, gdyby zapuścił brodę. Czy by mógł. Wyglądałby wtedy jak wiking? Albo wszyscy ci dzicy, ogorzali kochankowie z romansów, które chowała pod poduszką, żeby później wymienić się z Roszpunką?

Wyciągnęła rękę, żeby sprawdzić, czy wyczuje różnicę pod palcami, ale Kristoff tylko syknął i się skrzywił.

— To nic — powiedział od razu – za szybko, zanim w ogóle zdążyła się odezwać.

Anna dobrze wiedziała, że  c o ś  jednak się stało, ale bała się zapytać, bo jakaś cząstka niej podejrzewała, że to ona może być częścią problemu, a tego za nic nie chciała teraz od niego usłyszeć.

— Cześć — odpowiedziała więc tylko bez sensu, wskazując podbródkiem na ogromny koszyk z chlebem, serem, winem, jakimś plackiem, kawałkiem pieczeni, marchewką dla Svena i czym tam jeszcze, który trzymała. — Przyniosłam ci prowiant.

Gdybyś jednak nie chciał zostać na kolacji — miała ochotę dodać, ale to było zbyt oczywiste, mimo że wydawał się raczej wygłodzony i okropnie zmęczony.

Nagle ucieszyła się, że Olina przygotowała dla niego na drogę tyle jedzenia, że wystarczyłoby dla co najmniej dwóch osób (więc może mógłby zabrać ją ze sobą, gdyby ładnie poprosiła – gdyby tylko  d z i a ł a ł o  t o  w  t e n  s p o s ó b ).

Wyciągnęła przed siebie koszyk. Ramiona lekko drżały jej pod jego ciężarem, ale Kristoff odebrał go od niej jedną ręką, jakby zupełnie nic nie ważył.

— Oddam ci czekoladę — zaoferował.

Anna tylko się uśmiechnęła, ale nie zdążyła wyjaśnić, że sama już ją sobie dawno wzięła, żeby oszczędzić mu kłopotu, bo na ułamek sekundy ich palce się zetknęły i odczuła to jak małe wyładowanie.

Nerwowo cofnęła dłoń i założyła kosmyk włosów za ucho.

— Tooo… chyba nieźle poszło, co? Mam na myśli, że w pracy. — Wskazała na wóz stojący za jego plecami. Ułożone z tyłu gładkie bryły lśniły tak bardzo, że wyglądał, jakby był wypełniony klejnotami – jak dłonie Elsy, które nigdy nie potrzebowały żadnych ozdób. — Masz lodu jak… jak lodu.

Kristoff zmarszczył brwi, jakby nie do końca dotarło do niego, co powiedziała. Odruchowo podążył wzrokiem za jej spojrzeniem i znów się skrzywił.

— To lód z lodowni.

— Mhm.

— Nie z jeziora.

— Ach, hm. I?

— Powinienem był przywieźć lód z jeziora.

— Ale to chyba dobrze, prawda? Że lód jest w lodowni? Bo to przecież tam się składuje lód?

— Nie. Znaczy, jasne – ale w lodowniach przechowuje się lód z ubiegłych sezonów. My – królowa – potrzebujemy świeżego. Jest daleko od bycia  d o b r z e .  — Wydawał się odrobinę zniecierpliwiony, a jego głos przy ostatniej sylabie zabrzmiał szorstko jak wełna swetra, i Anna nagle poczuła się bardzo głupia.

Znała cztery języki i wszystkie tytuły w  królestwie (co może nie było aż tak wielkim osiągnięciem, biorąc pod uwagę jego rozmiar, ale zawsze, lordzie Bjorgman baronie Grimstad), nauczyła się rozkładu całego zamku na pamięć, z zamkniętymi oczami poznałaby każdy obraz w galerii i wiedziała, gdzie powinien leżeć który sztuciec, i którego kiedy użyć – ale wciąż nie miała pojęcia o świecie za murami i toczącym się w nim życiu, prawdziwych problemach ludzi z krwi i kości – nie stworzonych z płótna i farby.

— Och — szepnęła, kiedy to do niej dotarło. — Ty wcale nie chciałeś się ze mną zobaczyć, prawda? Przyjechałeś do Elsy. Będziesz z nią rozmawiał?

Kristoff odchrząknął.

— Ja… — Jego dłoń na chwilę bezradnie zawisła w pustej przestrzeni między nimi, zanim nie potarł nią karku, ale chyba nawet wtedy nie bardzo wiedział, co z nią zrobić. — To nie jest twoja…

Siostra? Sprawa? Troska? Wina? Anna nigdy się tego nie dowiedziała, bo nagle poczuła, jak coś trąca ją w biodro, odwracając jej uwagę od Kristoffa.

— Sven! — zachichotała, zauważając renifera. Merdał ogonem jak ogromny, durny pies, ale wcale nie był zainteresowany pieszczotami. Zaczął obwąchiwać jej kieszenie. — Zje jabłko? — upewniła się i nie czekając na odpowiedź, zrobiła krok do tyłu, próbując wysupłać owoce spośród fałd spódnicy.

— Zje wszystko. — Ton Kristoffa czasami brzmiał jak wzruszenie ramion. Najprawdopodobniej właśnie to zresztą teraz zrobił, tylko że Annie głupio było spojrzeć mu w twarz. — Ale nie podnoś ręki tak wysoko, bo to żarłoczne bydlę cię przewróci...

Sven faktycznie uniósł się na tylnych nogach, jakby zamierzał wspiąć się po jej ramionach i sam odebrać swoje smakołyki, tym razem prosto z dłoni.

— Hah. — Anna szybko opuściła ramię, a kopyta renifera opadły z powrotem na bruk dziedzińca, prawie muskając czubki jej pantofli.

— Hej — powiedział nagle Kristoff, dużo łagodniej, jakby chciał, żeby poczuła się lepiej, zatrzeć poprzednie wrażenie — a co u ciebie?

— Cóż, Elsa chyba nie jest w nastroju, żeby rozmawiać – a przynajmniej nie ze mną – bo nie zeszła na kolację — odparła z wahaniem, nieuważnie gładząc futro Svena. — To ma jakiś związek z twoją sprawą, prawda? Albo może to ten Magnus, cały czas tylko na niego narzeka – i chyba naprawdę ją zdenerwował, bo rano nawet zamroziła swoją mowę. W sensie, rozumiesz, kawałek papieru, na którym napisała, co ma powiedzieć na Høsttakkefest – nie że  g ł o s  – jakby i tak nie znała już tego na pamięć, naprawdę…

Mówiła za dużo i za szybko, i dobrze o tym wiedziała, ale słowa po prostu płynęły, tak jak zaraz zacznie płynąć lód w wozie, jeśli Kristoff nie wyniesie go do kuchni – ale kiedy go wyniesie, wyniesie też  s i ę ,  bo ona wtedy mu na to pozwoli.

Czasem wydawało jej się, że Elsa zniknie, jeśli przestanie pukać do jej drzwi, chociaż sama nie pamiętała już, czemu właściwie to robi. Teraz było podobnie – musiała robić, mówić, coś, cokolwiek.

— Pytałem: „co u ciebie” — zauważył Kristoff, kiedy wzięła przerwę na oddech. Miał ciemne brwi, które często marszczył. Wydawały się tak ciężkie, że zawsze zastanawiało ją, jakim cudem jest w stanie nimi poruszać. Może dlatego zwykle po prostu unosił tylko jedną, ale kiedy to robił, wyglądał przystojniej niż zwykle. Zupełnie tak, jak w tej chwili. Anna prawie się zachłysnęła, kiedy to zauważyła. — Nie: „co u Elsy”.

Kilka razy otworzyła i zamknęła usta, aż jej wargi zatrzymały się w kształt małego „o”. Biorąc pod uwagę, że planował spotkać się z Elsą, sam pewnie niedługo się dowie, ale mimo wszystko to… to było coś nowego, tak sformułowane pytanie. Nie umiała odpowiedzieć na nie tak po prostu.

Tym razem Kristoff był dużo bliżej. Poczuła, jak opiera rękę o kark Svena. Sierść zapadła się pod tym ciężarem tuż obok jej palców. Skóra dotykała skóry tak delikatnie, że miała wrażenie, że tylko to sobie wyobraziła.

— Nie masz żadnych… nie wiem, rzeczy, które robią księżniczki, do zrobienia… albo coś w tym rodzaju?

W jego ustach te słowa były takie naturalne, jakby naprawdę uważał, że ktoś powierzy jej jakieś zadania poza wkuwaniem geometrii (której i tak nie rozumiała, więc co za różnica).

— Nie. Nie… znaczy… nie wiem. — Umilkła na chwilę, przygryzając wargę. Półprawdy zostawiały gorzki smak na języku. — Nie. Nie ja. Ja… ja tak tylko sobie tutaj jestem.

Nie było nic więcej do powiedzenia.

Kiedy Sven uporał się z jabłkami Anny, najprawdopodobniej pozbawiając jej konia kolacji, zapadła cisza, ciężka i klejąca, nie pasująca do październikowego wieczoru. Palce Anny nie wydawały żadnego dźwięku, jakby nie było w nich kości, kiedy je wyłamywała.

Sven trącił pyskiem udo Kristoffa, zostawiając na nogawce jego spodni mokrą plamę.

„Tęskniłem za tobą” — zdawał się podpowiadać. On na pewno tęsknił; Anna pachniała o wiele lepiej, oferowała lepsze smakołyki i więcej uścisków.

Tęskniłem za tobą — powtórzył w myślach Kristoff, jakby naprawdę, fizycznie mógł to powiedzieć, i zdał sobie sprawę, że to prawda. Tęsknił za jej beztroską i niewinnością bardziej niż powinien. Była taka młoda, czysta i prawdziwa. Od razu było po niej widać, że ona też za nim tęskniła.

Ale Anna miała ledwie osiemnaście lat, on – aż dwadzieścia dwa. Biorąc pod uwagę, że miał też o dwadzieścia dwa lata doświadczenia w życiu więcej niż ona, ta różnica wydawała mu się kolosalna, nie do przeskoczenia, jak fiord.

Tęskniłem za tobą. Pomyślał o tym, ale tego nie powiedział.

Nie mówił wielu rzeczy, które być może powinien jej powiedzieć, ale nie potrafił znaleźć słów. Może gdyby mógł po prostu przyłożyć dłoń do jej głowy albo jej dłoń do swojego serca i pobawić się w Pápiego – żeby zobaczyła to, co chciał, żeby zobaczyła, albo żeby pomyślała to, co według niego powinna myśleć – byłoby prościej, zamieszać jej magią w uczuciach jak chochlą w garze z flegmigulaszem.

I jak bardzo niesprawiedliwie.

Może, może, może.

Otworzył usta, ale to nie swój głos usłyszał.

— Lordzie Bjorgman.

Na początku brzmiało to nawet jak żart: „Lordzie Bjorgman”, „Lordzie Peterssen”, trzask wykrochmalonego kołnierza przy ukłonie, pękające w nieszczerym uśmiechu usta. Z Anną żartowali sobie czasem, że awansował na królewskiego szpiega.

Ale teraz Kristoff tylko kiwnął głową Kaiowi, którego łysina wychynęła właśnie zza drzwi kuchni, bo to już przestało być zabawne.

— Tak — powiedział, ale się nie ruszył. — Muszę jeszcze tylko…

— Ktoś zaraz się tym zajmie — odparł uprzejmie Kai, nieuprzejmie przerywając mu w połowie zdania, ale rysy jego twarzy ani na chwilę się nie zmieniły. Kristoff mógłby przysiąc, że jest brzuchomówcą. — Sander! Zanieś lód do kuchni!

Nie miał pojęcia, kim jest Sander, ale nic go to nie obchodziło, kiedy stał tuż obok i patrzył na Annę, która kuliła się pod ciężarem swojej samotności, i którą chciałby móc od niej zabrać, jak koszyk z jedzeniem.

Dobrze wiedział, jak taka samotność może boleć, z tym, że on swoją wybrał sam – i dobrze wiedział, dlaczego. Najbliższym rodziny, co obecnie miał, były prawdopodobnie  t r o l l e  – niekoniecznie zjednujący nowych przyjaciół sekret. To był jego świadomy wybór.

Nie umiał wyobrazić sobie, co mogła czuć mała Anna, która gadała do portretów, łaknąca kontaktu z ludźmi, a skazana wyłącznie na własne towarzystwo, bez rozumienia przyczyny.

— Królowa pana oczekuje. — Kai nie pozwolił mu zapomnieć o swojej obecności ani zrobić niczego, na co być może w innym przypadku by się odważył.

— Zobaczymy się na festiwalu? — Za trzy dni. Zabrzmiało to jak pytanie, chociaż Kristoff miał zamiar obiecać.

Rzucił Annie ostatnie długie spojrzenie.

I, jak rasshøl**, którym i tak najprawdopodobniej już był, ją zostawił.

_______________

* W latach 1816-1875 w Norwegii obowiązywały speciedaler, które później zmieniono na obowiązujące do dziś norweskie korony. Waluta Arendelle to mieszanka ich obu. 1 złota korona = 12 srebrnych speciedaler lub 60 brązowych ører (1 speciedaler = 5 ører).

** Rasshøl (norw.) – dupek.

 

Pápi to po prostu islandzka wersja imienia Bazaltara – ponieważ jest swego rodzaju dziadkiem dla Kristoffa, uznałam, że nawet jeśli ma jakieś imię, Kristoff na pewno nie będzie zwracał się do niego w ten sposób ;) W ogóle trolle będą tutaj dość ważne.