Rozdział 6. Gra na zwłokę

_______________

SIĘGNĘŁA PO KLAMKĘ ZE ZŁEJ STRONY DRZWI. Odruchowo szukała jej po lewej, tak jak w swoim pokoju, zawsze od wewnątrz. W powietrze wzbił się miniaturowy płatek śniegu – ale on nie zauważył albo udawał, że nie widzi. Był tylko wydobywcą lodu.

Uspokój się. Kontroluj się.

— Wasza Wysokość. — Skłonił głowę, odrobinę za krótko, i uścisnął jej dłoń. Znów nie pocałował, za co akurat Elsa była mu wdzięczna. Idiotyczny, niehigieniczny gest. Mimo to musiała zwalczyć odruch, żeby wyrwać rękę, kiedy jej dotknął, bo miała wrażenie, że ten dotyk parzy.

— Proszę usiąść — odparła i poczuła, jak lód grzechocze jej w kościach. Zupełnie jakby cała składała się tylko z niego.

Wskazała w stronę biurka, bo kiedy wydobywca lodu tak przed nią stał, sprawiał, że czuła się niepewnie. Był za wysoki, cuchnął jak ciężka praca i utracona wolność, i nie podobały jej się jego kolory, złoto i brąz.

Ona była bardziej lodowcem niż człowiekiem, trupią bielą i sinym błękitem.

Patrzyła na jego rozbitą wargę i widziała w nim tylko ciało. Mięśnie. Ścięgna. Krew.

Zastanawiała się, czy z nią byłoby podobnie. Co by się stało, gdyby jej zbyt cienka skóra, pod którą było zbyt mało krwi, w końcu popękała? Czy mróz mógłby rozsadzić jej żyły jak rury pełne wody? Łatwo byłoby ją roztrzaskać? I co znalazłaby wewnątrz siebie?

O ile łatwiej byłoby, gdyby mówił „Wasza Królewska Mość”, tak jak powinien. Albo gdyby zwracał się do niej po prostu po imieniu – chociaż ostatni mężczyzna, który tak zrobił, nie wyrósł jeszcze z zabaw w Napoleona i próbował dokonać swojego własnego coup d'État*. Jego bezczelnie arystokratyczna twarz patrzyła na nią od rana spod krzyczącego nagłówka „Verden”, aż Elsa złamała mu nos filiżanką i poplamiła kamizelkę kawą.

— Wydobywcy mają kłopoty — poinformował ją po prostu… jak on się w ogóle nazywał?

Pod tytułem, który mu dała, był jeszcze człowiek, nieznajomy z Lodowego Wierchu, który wbrew jej woli stał się kimś o wiele bliższym. Była pewna, że jego imię przewijało się w prawie każdym zdaniu Anny – „mój góral to, mój góral tamto” – ale nie pamiętała; Anna mówiła wiele rzeczy.

Wszyscy mówili.

A później wydarzył się pieczętujący wszystko pocałunek w dokach, mezalians w pełnej krasie, o którym najpierw dowiedziała się od Olafa, więc miała nadzieję, że to nieprawda, jak większość informacji, które od niego słyszała. Ale kiedy gazety zaczęły trąbić o „miłości, która jak zaraza pleni się w królewskich kręgach”, musiała interweniować.

Mogła odwołać się do nienaruszalnych praw rządzących światem – lód topnieje w wodę, wiejący z północy wiatr zwiastuje zmianę pogody, śmierć jednego monarchy wyznacza początek panowania kolejnego, a księżniczki nie wychodzą za żebraków – albo być okrutna i przypomnieć Annie o jej największej pomyłce.

Ale w normalnym świecie nie istniały przeklęte królowe, a ona nie chciała być okrutna.

Dlatego nadała mu tytuł.

Oficjalnie zrobiła to za nieokreślone „zasługi dla Korony”, w końcu nie pozwolił księżniczce zginąć w górach – można było powiedzieć, że właściwie ocalił jej życie, był bohaterem. Wszystko, żeby tylko uniknąć kolejnych ataków ze strony prasy, zamknąć usta rządowi i wszystkim plotkarzom, a przede wszystkim żeby nie łamać serca Anny po raz kolejny.

Todderud sugerował pojednawczo, że powinni brać pod uwagę, że Nadworny Dostawca Lodu wcale nie musi być miłością młodziutkiej następczyni tronu Arendelle, tylko jej pierwszym prawdziwym doświadczeniem. Może był tylko próbą buntu, wybadania, jak daleko może się posunąć?

A księżniczka  z a p r z y j a ź n i o n a  z lordem nie była przecież niczym skandalicznym. Zagraniczni książęta wciąż mogli się nią interesować, aż znajdzie się odpowiedni, za którego będzie można ją wydać.

Wydobywca lodu odchrząknął. Podeszwy ciężkich butów zaszurały po dywanie w kolorze zakrzepłej krwi. Świadomość, że on również nie czuje się na swoim miejscu, była dla Elsy pocieszająca. Fakt, że to przez nią znalazł się w tej pozycji – wręcz przeciwnie.

— Na Limingen lód w najgrubszych miejscach ma co najwyżej kilka tommer**— wyjaśnił. To był dosłownie  c z w a r t y  raz, gdy rozmawiali (i po raz drugi na temat pracy) – ale Elsa zdążyła zauważyć, że czasami brzmi jak każdy inny przedstawiciel proletariatu w Arendal – a czasami zaciąga, ale nie tak, jak słyszała, że robią to górale. Zmiękczał niektóre słowa na końcu, inne były równie szorstkie co jego dłonie, i wszystko to sprawiało, że w jej uszach jego głos nabierał konsystencji wędzonego miodu. — Może wystarczy na kostki do lemoniady, ale na eksport się nie nadaje.

Przetworzenie jego słów zajęło jej dłużej niż powinno. Wierzyła mu, ale nie była pewna, czy żartuje. Żartował?

Ojciec na pewno by wiedział, jak zareagować. Spojrzała na jego koronacyjny portret wiszący na ścianie. Jej własny nie był jeszcze gotowy – i być może nigdy nie będzie. Zresztą nie chciałaby wymieniać obrazów starych królów, które obecnie znajdowały się w gabinecie. Przypominały jej o tym, czym nie była, a powinna. Były jak kara za pragnienie więcej niż mogła dostać i niesprostanie wymaganiom.

Król Agnarr patrzył przed siebie z dumnie uniesioną głową, pewnie unosząc w dłoniach regalia. Ani śladu pragnącej je pożreć klątwy. Co by sobie teraz o niej pomyślał?

„Dasz sobie radę”, okłamał ją po raz ostatni.

A przecież Elsa wcale nie dawała sobie rady.

Oficjalnie panowała od zaledwie trzech miesięcy, a już sprowadziła na Arendelle większy kryzys niż jej obaj poprzednicy razem wzięci w ciągu sześćdziesięciu lat. Zima Stulecia zmiotła większość plonów z powierzchni ziemi. Całe północne skrzydło zamku wymagało renowacji. Kilku członków Rady Królewskiej nalegało na wznowienie stosunków handlowych z Weseltonem, co, zdaniem Elsy, oscylowało na granicy zdrady (ale na co musiała się zgodzić, bo osobiste sympatie i antypatie Elsy nie mogły przekładać się politykę królowej Elisabet. Królowa Elisabet prowadziła przecież uprzejmą korespondencję z królem Sigurdem, któremu w równym stopniu na rękę było zatuszowanie „pewnej delikatnej kwestii”, co jej – chociaż z wujem Sigurdem Elsa nie miała styczności od lat).

Kazano włożyć jej za duże buty, a ona nie umiała w nich chodzić. Wciąż tylko się potykała, jak przerażone dziecko (którym zresztą przecież była) we mgle. A historia nie dbała o wiek. Joanna d’Arc była zaledwie rok starsza od Anny, kiedy spłonęła na stosie – jak wiedźma.

Elsa nie chciała być już dłużej rozczarowaniem.

Sądziła, że dręcząca ją klątwa wreszcie może się do czegoś przydać – do czegoś dobrego, nie do podrzynania gardeł, tworzenia potworów większych niż ona sama i zamrażania serc. Bez wahania podpisała wszystko, co jej podsunięto i wydała nowe rozkazy, pierwszy raz czując się wygrana.

Filarami ekonomii Arendelle były przecież ryby, drewno (choć to akurat stanowiło kwestię sporną) i lód.

Ale jeśli nauczyła się czegoś w noc koronacji, to tego, że nie jest w stanie uciec od siebie samej, niezależnie od tego, jak szybko i daleko pobiegnie.

Lodowisko na dziedzińcu było ostatnim miłym wspomnieniem jej zdolności. Później zgodziła się, żeby nowy  p r z y j a c i e l  Anny zjadł z nimi podwieczorek, a kiedy łokciem potrącił filiżankę z herbatą, Elsa wszystko zamroziła – herbatę i filiżankę, obrus i stolik, jego rękaw i swoją nadzieję na to, że kiedyś jeszcze może być dobrze.

Miała nauczyć się kontroli. Miłość miała roztapiać. Nie kochała wystarczająco mocno? Kochała za bardzo?

Ah-ah-ah-ah...

Zza okna wraz z krzykami mew wsączał się chłód, którego tak naprawdę nie mogła poczuć – widziała tylko iskry przeskakujące między palcami i gęsią skórkę wykwitającą na przedramionach wydobywcy lodu, kiedy rozłożył ręce.

— Lód, który przywiozłem, pochodzi z lodowni w Harmon, i powinno wystarczyć go na festiwal, ale później… Zapasy się kurczą, a o ile nic się nie zmieni, będziemy musieli zaczekać z wydobywaniem do stycznia – grudnia, jeśli będzie wystarczająco zimno.

Nic się nie zmieni — mogła go zapewnić. Złożyła obietnice, których nie była w stanie dotrzymać. Wkładając koronę obiecywała, że będzie dobra. To samo szeptała, kiedy ojciec przynosił jej nowe rękawiczki, które miały jej pomóc w odzyskaniu kontroli nad własnym ciałem.

— A ile tommer pana zdaniem potrzeba? — postanowiła zapytać, bo to do niczego jej nie zobowiązywało.

Uniósł wzrok i spojrzał jej w twarz, jakby zastanawiał się, czy może powiedzieć prawdę. Jego oczy były ciemniejsze od piwa i jaśniejsze od mocnej kawy.

— No, przynajmniej z kilka razy więcej.

— To znaczy?

— Siedemnaście — odparł bez wahania.

— Siedemnaście — powtórzyła Elsa. Nie więcej niż miały poduszki w jej sypialni, wymieniane częściej niż mogłaby zliczyć, niszczone przez wszechobecną wilgoć. O wiele mniej niż wszystkie jej kłamstwa. — Cóż…

Powinna pstryknąć palcami i byłoby po sprawie.

Skoro jednym ruchem dłoni potrafiła zamrozić cały kraj, dlaczego nie umiała siłą woli utrzymać wystarczająco grubej lodowej powłoki na kilku zbiornikach wodnych? Tylko tyle i aż tyle.

„Czarna magia”, jątrzył ten żałosny mały człowieczek z Weseltonu, ale co to za wiedźma, która nie umie czarować?

Potarła kąciki oczu, za które szarpało zmęczenie. Szron obciążał rzęsy, chociaż wcale go tam nie zapraszała. Zamrugała gwałtownie, bojąc się, że zaraz zacznie się topić. Moc drżała jej w palcach przy każdym ruchu.

— Poproszę Peterssena, żeby odwiedził Lodowe Pola i…

— Nie — przerwał jej wydobywca lodu, tak bezczelnie, że zdumiało to ich oboje. Po raz pierwszy spuścił wzrok, chociaż się nie odsunął, zupełnie jakby się jej nie bał – dziwny człowiek – i wyjaśnił niechętnie: — Nie ufam mu.

A Elsa nie ufała  j e m u .

Zależy ci na mojej siostrze?

Niezadane pytanie zawisło między nimi. Tak jakby on nie chciał odpowiadać równie mocno, jak ona nie chciała pytać.

— W takim razie sama się tym zajmę — obiecała wreszcie, żeby jeszcze coś dodać i wydawać się mniej bezużyteczna niż się czuła. Potrzebowała czasu. — Zaraz po Høsttakkefest.

A on się na to zaśmiał – nie z zaskoczenia ani niedowierzania, tylko w sposób, który jasno wskazywał na to, że się tego spodziewał. Krótko i gorzko, jakby od początku wiedział, że wszystko na nic, i w przeciwieństwie do niej nie miał żadnych złudzeń. Miał tylko zdać raport, nie otrzymać realną pomoc.

Próbował udać, że kaszle, ale było już za późno.

Gdyby tylko nie nadszarpnęła tak finansów państwa, mogłaby… Czy mogłaby mu…

— Uhm, jasne — odezwał się, wstając i zatrzymując chaos jej myśli, zanim zdążył skrystalizować się w konkretne działanie. Jedna noga krzesła zsunęła się ze skraju dywanu i przesunęła po drewnianej podłodze. W uszach Elsy zabrzmiało to jak pękająca kra. — To… ee, dziękuję, Wasza Wysokość.

Musicie mnie wszyscy nienawidzić — pomyślała ponuro, a on na chwilę zatrzymał się w drzwiach, jakby ją usłyszał – ale niemożliwe, żeby powiedziała to na głos. W milczeniu była mistrzynią.

Wydobywca lodu tylko potrząsnął głową i jeszcze raz ją skłonił. Chociaż już się nie odezwał, to on miał ostatnie słowo – bo Elsa mu nie odpowiedziała. Gdyby to zrobiła, musiałaby przyznać, że wciąż nie wie, jak on się nazywa.

_______________

* Coup d'État (fr.) – zamach stanu.

** Tomme (kciuk) – stara jednostka miary, stosowana przed wprowadzeniem systemu metrycznego w Norwegii. 1 tomme to ok. 2,6 cm.

 

I tutaj ciekawostka, jeśli chodzi o akcenty. Jedną z najfajniejszych rzeczy w norweskim jest mnogość dialektów (tutaj można sobie wielu z nich przesłuchać), której niestety nie jestem w stanie tu oddać :C Ale tak czy siak wybrałam sobie sposób wysławiania się każdej postaci. Jeśli ktoś nudzi się tak samo jak ja to uwaga:

Elsa, Anna i cała reszta przedstawicieli rodziny królewskiej (ogólnie elyta) mówi takim hoch norweskim, w Arendal w ogóle obowiązuje standard języka (numer 33). Z kolei Kristoff mówi do pewnego stopnia podobnie, ale ze względu na miejsce pochodzenia ma też północne naleciałości (numer 2) – podobnie wyrażała się pewnie Iduna, zanim się ich pozbyła. Wydobywców słyszę mówiących mniej więcej numerem 47/numerem 50 i mieszanką innych, z kolei ten śpiewny ton Oakena to nie może być nic innego niż numer 17. A gdyby kogoś to interesowało (a podejrzewam, że kogoś interesuje ;)) - kapitan Madsen ma totalnie skarre-r (to takie francuskie) i mówi numerem 21.

(A Hans mówi po duńsku i francusku.)