Rozdział 7. Gdzie blakną kolory

_______________

BRACIA WYMIENIALI UŚMIECHY JAK SEKRETY, których nie zamierzali mu zdradzać. Zupełnie jak wtedy, gdy miał tylko dziewięć lat, i wciąż dzielił sypialnię z Erikiem i Fredem.

Nienawidził ich, jak prawie całej swojej rodziny, co i tak nie miało znaczenia, bo oni w znacznej większości również go nienawidzili.

Ale teraz znów był bezpieczny, bo niewidzialny, jak najbardziej lubiła chère maman* – pożarty przez gęstą, szarą jak fabryczny dym mgłę wdzierającą się do wnętrza rękawiczek, które straciły wszelką użyteczność; nie chroniły przed chłodem ani nie sprawiały, że wydawał się być  n a  m i e j s c u .

Nie mógł być, nie na tej zapomnianej przez Boga i ludzi wysepce przypominającej Krakena, wydartej wprost z trzewi wulkanu, gdzie wiał wiatr tak silny, że deszcz padał praktycznie poziomo.

W tym miejscu kończył się świat.

Jedyne źródło koloru stanowiły tu jego włosy, czerwone od żaru, któremu nie zamierzał pozwolić się wypalić; jak ogień płonący wewnątrz niego, gorętszy niż lipcowy upał, z którego siłą go wydarli.

Minęła wieczność, odkąd ryk silników KDM „Gorm”** – ostatniego honoru – przygasł w kłótliwe nawoływania maskonurów, ale powierzchnia czarnej wody wciąż pozostawała wzburzona. Gdzieś głęboko w dole kryło się piekło – głębsze, gorętsze i bardziej puste od tego, w którym tkwił teraz.

Uwięziony tam Loki gotował się ze złości, obmyślając zemstę. Kipiące fale opluwały poszarpane zęby klifów, kiedy krępujące go więzy drżały. Taka wściekłość mogłaby przenosić góry, osuszać oceany, miażdżyć królestwa i zabijać braci.

Kleista wilgoć przylgnęła mu do twarzy jak fałszywy pocałunek i po raz pierwszy, jak sięgał pamięcią, wygnany książę poczuł się, jakby płakał.

Czy tak wygląda śmierć? — zastanawiał się, otoczony przez dekadencką woń rozkładu: ruin Nasturii i swojej własnej zgnilizny.

Wypluł zbyt długie pasmo włosów, które wpadło mu do ust.

W legendach zsyłali w takie miejsca Giganty i wiedźmy. U Westergårdów – ochłapy książąt, które nie zasługiwały na to, żeby dłużej się nimi nazywać. Takie miejsca służyły wyłącznie wiecznej torturze roztrząsania i żałowania własnych wyborów.

Jakby kiedykolwiek mógł zapomnieć o fakcie, że dwa pokolenia wcześniej inny najmłodszy syn Południowych Wysp wykuł sobie tron wśród fiordów i został okrzyknięty Wielkim.

Westergårdowie byli przecież leones, non muribus, jak głosiło motto rodziny królewskiej. Løver, ikke mus. Zadbali o wyrycie go na każdym skrawku jego istnienia, rzemieniem, metalem i krwią – les lions, pas des souris – w każdym języku, jaki tylko przychodził mu do głowy.

Mieli być lwami, nie myszami – ani nie owcami, których brudnobiałe grzbiety cętkowały krajobraz w oddali.

Hans, który próbował być też lisem, stał się tylko samotnym więźniem własnej pychy. Zakochał się w Machiavellim zamiast w księżniczce, a teraz jak więzień siedział na swojej pryczy – zbutwiałym drewnianym pomoście, wpatrując się w przestwór nicości i czekając na rozstrzygnięcie.

Część dręczących go demonów odpłynęła do miejsca, którego on nigdy nie potrafił nazwać domem. Część utopiła się w havið***, którym poczęstowała go marna namiastka populacji wyspy – wulgarnych wieśniaków o powyginanych palcach i czerwonych nosach, mówiących jeszcze gorszym dialektem od tych z kontynentu – a część rozlała w snapsvisor**** na listach, które nigdy nie miały dotrzeć do celu.

Reszta nadal jak pijawki czepiała się połów płaszcza tak szarego, że Hans prawie zupełnie wtapiał się w nim w otoczenie. Przez mokrą wełnę wysysały wszystko, co mogło być w nim jeszcze dobre, żywe.

„Du sublime au ridicule il n’y a qu’un pas”*****.

Stara wioskowa znachorka Grýla na powitanie, o które nikt jej nie prosił, wcisnęła mu w ręce nitra – drobne kostki z głowy dorsza, które podobno przynosiły tu szczęście. Barbarzyństwo.

Roztaczała wokół siebie woń fermentowanego mięsa, ciemnoty i nędzy, a Hans miał ochotę powiedzieć jej, żeby poszła lepiej do kościoła zamiast zajmować się takimi zabobonami. To była jedna z niewielu rozrywek, jakie mógł sobie wyobrazić w tym miejscu: poza końmi  ( k o n i e m ) ,  wspinaniem się na klify i czekaniem, aż przypłyną rybacy – przy pomyślnych wiatrach raz w tygodniu z gazetami i rybami; z listami i innymi towarami o wiele rzadziej.

Najchętniej właściwie kazałby jej iść w zupełnie przeciwną stronę, do diabła.

Otworzył usta, ale pogarda przyschła mu do podniebienia. Zamiast tego pojawiło się pragnienie, żeby uciec jak najdalej, nawet gdyby miało to oznaczać rzucenie się wprost w ramiona czarnych fal – bo teraz był do niej tak podobny, i to go przerażało.

Z księcia i hrabiego stał się tylko kolejnym Vestergaardem, o przeciętnym nazwisku setek innych nic nieznaczących mieszkańców Południowych Wysp, bez „w” i „å”, i długiej historii rodowych koligacji, który najwyraźniej miał  s z c z ę ś c i e ,  że nie spotkało go nic gorszego niż areszt  d o m o w y .

Może  s z c z ę ś c i e m  był fakt, że pozwolono mu zatrzymać Sitron, jedyną żywą istotę, która tak naprawdę się liczyła. Zamieszkała w stajni cuchnącej tym bardziej, im bardziej padał deszcz, jakby kara jej pana rozciągała się również na nią.

Zwierzęta nie miały do niego szczęścia.

Hans zaciskał tylko zęby i milczał, nawet gdy starucha miała czelność nazwać go „Rekningur”, jak przeklętą owcę – słyszał, jak mówią tak na te, które wałęsają się po cudzym pastwisku******.

Jego miejsce miało być w Arendelle, gdzie byłby co prawda uwięziony w nieszczęśliwym małżeństwie z najbardziej lekkomyślną, irytującą i głupiutką dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkał, która myślała tylko o sobie, nie potrafiła trzymać emocji na wodzy i wywoływała skandale wszędzie, gdzie tylko się pojawiła – i może nadal sam sprzątałby po swoim koniu, ale przynajmniej nie musiałby już nikogo błagać o pieniądze na nowe buty.

Odwrócił się tyłem do lądu, a twarzą do morza, gdzie wszystko odzyskiwało właściwe proporcje.

Zważył swoje szczęście – najpierw w głowie, później w dłoni. Było lżejsze od wszystkich jego grzechów.

Wyobraził sobie plusk, którego nie był w stanie usłyszeć w chaosie natury, kiedy drobne jak białe muszelki kości – po jednej za każdą rzecz, do której nie był w stanie się zmusić; po jednej dla każdej królewskiej siostry – wytoczyły się z jego podkurczonych palców wprost w głębinę. Może Loki uzna je za lepszy amulet.

Nie mrugał, póki niebo nie zlało się z wodą, a ostatni skrawek lądu, o który opierał inkrustowane błotem czubki oficerek, rozpłynął w falach, i w powietrzu nie było już tlenu, tylko gorycz.

W ustach nadal czuł niesmak, jaki pozostawiły po sobie wszystkie kłamstwa – chociaż kiedy je wypowiadał, smakowały bardziej słodko niż mógłby przypuszczać.

Ale to nie one sprawiały, że czuł się chory z obrzydzenia.

_______________

* Chère maman (fr.) – kochana mama.

** KDM – Kongelige Danske Marine  (duń.) – statek Jego/Jej Królewskiej Mości; skrót używany przy nazwach statków Duńskiej Marynarki Królewskiej. Gorm Stary – przypuszczalnie pierwszy król Danii.

*** Havið  (far. „ocean” lub rodzaj ciężkiego kamienia, który podnoszono kiedyś, by udowodnić swoją siłę) – nazwa akvavitu, skandynawskiej bezbarwnej wódki kminkowej, produkowanej na Wyspach Owczych (być może najmocniejszej na świecie).

**** Snapsvisor  (szw.) – skandynawskie piosenki biesiadne, tradycyjnie śpiewane przed piciem alkoholu.

***** Du sublime au ridicule il n’y a qu’un pas  (fr.) – „od wzniosłości do śmieszności tylko jeden krok”. Napoléon Bonaparte.

****** Rekningur  to po farersku jagnię, które pałęta się po obcym pastwisku, ale też określenie osoby, która stale wędruje, nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca.

Bardzo ważne: Hans ma chwilowo odrobinę dłuższe włosy (ale nie długie, bo Hans i długie włosy, co), bo to idealnie pasuje do jego obecnego wizerunku zesłańca (na który wpłynęła poniekąd Gorączka lodu).

Nasturia tutaj to jedna z wysp należących do Południowych Wysp, która ma zadziwiająco północne położenie. Nijak się to z geografią prawdziwego świata nie pokrywa, ale była inspirowana Wyspami Owczymi (jak by nie było zależnymi od Danii). Poza tym jest to dość obskurna własność Hansa.

Motto rodziny Hansa pochodzi z Serca z lodu. Westergård to nazwisko rodziny królewskiej zaczerpnięte z Disneya; Vestergaard (podwójne „a” w duńskim i norweskim to starsza forma. Czytane jest tak samo jak  nowsze „å” – w obu przypadkach wymawiane jak nasze o) to z kolei forma nazwiska przeciętnego Kowalskiego. Dosłownie oznacza coś w stylu „zachodnia farma” i naprawdę jest popularne na Wyspach Owczych.

(Ręka do góry, kto się tego spodziewał.)