Rozdział 20. Język kwiatów

_______________

HERR MOEN – albo może herr Munthe? – tłumaczył jej, że nazwa Arendelle pochodzi ze starego języka – arnar i dalr – oznacza „dolinę orłów” i ma dużo wspólnego z budowaniem tradycji narodowej, ale zdaniem Anny powinno się raczej nazywać Doliną Stagnacji, choćby i z francuska, skoro dziadkowi tak zależało na światowej ortografii.

Statek z Weseltonu odpływał po południu, książę Magnus zniknie bez śladu jak jego stryj von Cośtam i wszystkie propozycje matrymonialne skierowane pod adresem Elsy przez ostatnie miesiące, i nic się nie zmieni, bo nic się nigdy nie zmienia.

Oczywiście Anna mogłaby przekraść się na pokład statku – tylko może akurat nie tego – powiedzieć, że ma na imię Embla, a jej mąż, Ask (to musiał być Ask) już trzy lata temu wybrał się za chlebem do Ameryki, a teraz w końcu ona może do niego dołączyć – i przysłał nawet pieniądze, którymi zapłaci marynarzom, a oni będą co do jednego przystojni jak jej zdaniem Starbuck z Moby Dicka.

Poza tym, że oczywiście  n i e  m o g ł a ,  bo jednak była też  k s i ę ż n i c z k ą  Anną, którą wszyscy by poznali i nikt by nie puścił – to był naprawdę świetny plan. Wyobrażała sobie, że wcale przecież nie boi się wody, próbując dopasować palce do kształtu wszystkich zacieków na ścianach w północnym skrzydle, które mijała.

Czasami zaczynała zastanawiać się, czy to wszystko zdarzyło się naprawdę: Olaf, Wielka Odwilż, i doki, i jeszcze później Knerten; w końcu łatwo byłoby uwierzyć, że nigdy po prostu nie odzyskała siostry – ale powybrzuszana boazeria i plamy na tapecie nie kłamały.

Zatrzymała się w niewyschniętej jeszcze – albo zupełnie nowej? – kałuży pod drzwiami gabinetu, bardzo ostrożnie stawiając kroki. To wcale nie tak, że chciała podsłuchiwać, ale sekret Elsy nie był już tylko i wyłącznie  j e j  sekretem, podobnie jak sekret Kristoffa, i…

— Wasza Królewska Wysokość. — Kai, w równym stopniu człowiek, co instytucja, wyrósł przed nią jak spod ziemi. — Czy nie powinna pani zaczynać teraz lekcji?

(Nie, jednak bardziej instytucja.)

Jego głos był zawsze taki oficjalny, idealny, wystudiowany. Troszczył się o nią w ogóle? Czy całe to „chronienie jej”, o którym ciągle ostatnio słyszała, wynikało tylko z głębokiego poczucia obowiązku?

— Lekcje w taki piękny dzień? Nie uważasz, że jest za ciepło, żeby dusić się w klasie? — spróbowała zażartować Anna, zupełnie nieprzekonująco. Deszcz ściekał po szybach, wiatr za oknami wyszarpywał ostatnie liście z gałęzi drzew, a początek października udawał przedwiośnie. Kai ukradkiem zerknął na zegarek. Po jego twarzy przemknął cień. — Hej, Kai? A tak właściwie to… czemu tutaj jesteś? To znaczy, no wiesz, akurat  t u t a j  – po tej stronie drzwi.

— Królowa nie życzyła sobie, abym jej teraz towarzyszył.

— Och. Czyli ciebie też nie wpuściła?

Kai ledwie zauważalnie wzruszył ramionami. A może tylko westchnął albo po prostu oddychał.

— Jej Królewska Mość najwyraźniej potrzebuje… więcej… czasu, aby przemyśleć pewne sprawy. W samotności.

Odmierzał słowa bardziej starannie niż Olina składniki na serinakaker*, ale Anna zrozumiała. Nie była częścią tej koniczyny konspiracji, której najwyraźniej wystarczały tylko trzy listki – czy to w ogóle miało sens? – była wyłącznie zawadą, nawet jako księżniczka koronna, głupim dzieciakiem, tą drugą, bezużyteczną siostrą, którą uczono tylko, jak ładnie się uśmiechać, aż ścierpną wargi i rozbolą zęby.

— Jasne. Pewnie — powiedziała i tak właśnie się uśmiechnęła, chwytając prawą dłoń w lewą. — To ja… ja… muszę już iść? — Jej ręce były jednocześnie zimne i spocone. Czemu zrobiła znak zapytania? — Znaczy, pójdę już lepiej. To, hm, to cześć!

Lista rzeczy, które mogą być ze mną nie tak

Anna westchnęła, zsunęła pantofle i oparła nogi o brzeg krzesła Olafa. I tak nie zajmował całego, i i tak oprócz nich w bibliotece nikogo nie było.

Próbowała zająć się pisaniem wypracowania, ale wszystkie niemieckie słowa były po prostu keine, uciekały jej spod palców i tańczyły walca, zupełnie jak wskazówki zegarów, z których próbowała odczytywać godzinę albo ułamki, które powinna przepisać do zeszytu.

Wreszcie przedzieliła kartkę na pół, rozchwianą, pełną kleksów linią, i napisała: Lista powodów, dla których Elsa mi nie ufa po prawej, a potem, po chwili zastanowienia: Lista powodów, dla których Kristoff nie chce mnie już całować po lewej.

Dużo gadała, czasem właściwie tylko po to, żeby sprawdzić, czy ktoś jeszcze w ogóle jej słucha, pakowała w kłopoty siebie i innych ludzi, i pewnie znalazłyby się jeszcze setki innych rzeczy, gdyby się zastanowiła, a mamma mówiła, że potrafi być samolubna – ale tak naprawdę  j e d y n y m  powodem, jaki przychodził jej do głowy, i który mogłaby wpisać po obu stronach, było „nie kocha cię tu nikt”.

Przede wszystkim czuła wstyd i zażenowanie.

Przede wszystkim bała się, że wszystko może się powtórzyć.

I przede wszystkim bała się, że tak naprawdę nie wie, czym jest miłość.

Anna zerknęła na zegar. Ramiona wskazówek otwarte w niezgrabnym uścisku wskazywały dwadzieścia… nie, chyba… raczej trzydzieści… wpół do ósmej? Czyli minęło już ponad pół godziny, odkąd Olaf znudził się oglądaniem obrazków, zauważył przez okno Viliego – kimkolwiek był Vili – i wyszedł, a ona przesiadła się do wykusza z tomikiem wierszy i marcepanową świnką, której w przeciwieństwie do czekoladek nie miała serca zjeść.

Oznaczało to też, że Elsa i Kristoff siedzą zamknięci w jej gabinecie  p r z y n a j m n i e j  tyle, prawdopodobnie dłużej.

Anna dowiedziała się, że Kristoff przyjechał, kiedy zeszła na podwieczorek do kuchni – bo Elsa prawie zawsze jadła u siebie, a samotne siedzenie w wielkiej jadalni, przy długim stole ze zbyt dużą ilością krzeseł i zmuszanie się do trzymania prostych pleców było zbyt trudne.

O czym mogli tyle gadać?

To było absurdalne. Kristoff? Z  E l s ą ?

Ktoś cicho zamknął za sobą drzwi, a później głośniej przesunął krzesło, zwracając na siebie jej uwagę. Anna podniosła wzrok i zobaczyła lorda Peterssena. Miała ochotę zapytać, czy posiedzenie sztabu kryzysowego już się skończyło – bo przecież on też miał wziąć w nim udział, a teraz był tutaj – ale on odezwał się pierwszy.

— Pozwolisz, że się dosiądę, pusling**? — zapytał. Jego głos zawsze miał ostre krawędzie – nawet własne nazwisko wymawiał śmiesznie zduńszczone, przez „i” i „d” – ale łagodny ton.

(Pusling brzmiało jak coś, co mógłby mówić do niej On, gdyby tylko Jego głos nie został stworzony do szeptów i kłamstw.)

Anna przesunęła najpierw się, a później świnkę, robiąc mu miejsce wśród haftowanych poduszek, lodowatych w miejscu, w którym stykały się z szybą.

Tak właściwie to naprawdę lubiła lorda Peterssena. Na ogół. Na przykład kiedy uczył ją grać w bezika (za każdym razem od nowa) albo składać z papieru ptaki i łódeczki, które później puszczali z Olafem w fontannie.

Zdecydowanie nie, kiedy musiał „prosić ją i pana Bjorgmana na słówko” i wyglądał przy tym, jakby chciał, żeby grzecznie powtórzyli za nim: „Jestem następczynią tronu”, „A ja jestem tylko handlarzem lodem”. To byłyby tylko słowa, ale one były najgorsze. Annę w życiu bolały tylko słowa.

— Och, znalazłaś starego Wordswortha Guitty?

— Co?

— Mówię o wierszach. Ten tomik należał do… twojej babki. — Zabrzmiało to tak, jakby chciał powiedzieć coś innego. Lord Peterssen odchrząknął. — Mogę?

Kiedy przerzucił kilka kartek, na kolana Anny spłynął sprasowany bukiecik fiołków.

— Och! — Ostrożnie je podniosła, bardzo starając się ich nie zgnieść, ale miały – ile? Ze czterdzieści lat? – i same się kruszyły. — To moje ulubione. Kwiaty, moje ulubione — wyjaśniła szybko. — No, zaraz po słonecznikach.

Sine smugi płatków wtarły się pomiędzy środkową zwrotkę wiersza.

 

Fijołek, co spod głazu błyska,

By zaraz umknąć oku!

— A piękna jak samotna iskra

Gwiazdy w wieczornym mroku***.

 

Lord Peterssen położył jej dłoń na kolanie. Jego ręce były ciepłe i miękkie, jak ciasto drożdżowe, i Anna zastanawiała się, czemu właściwie na zawsze pozostał dla nich „panem”, chociaż tak łatwo mógłby stać się dziadkiem, jak Rúnar – przecież wychował mammę w większym stopniu niż król pappę, i jego przynajmniej z Elsą  p o z n a ł y . . .

— Bardzo mi ją przypominasz — zagadnął, a ona chciała na niego spojrzeć, ale jej wzrok najpierw padł na jego dłoń, przypomniała sobie, że znajduje się dokładnie w tym samym miejscu, w którym dwa dni wcześniej była ręka Kristoffa, i mimowolnie się wzdrygnęła.

Lord Peterssen pewnie mógł być kiedyś przystojny, nadal wysoki jak jego kości policzkowe – ale w jego twarzy była jakaś nieprzyjemna twardość, może w brwiach? Wciąż miały kolor, który jego włosy zaczynały tracić. Albo w ostrym kącie nosa, przez który odrobinę kojarzył jej się z jastrzębiem.

— Babcię?

Anna czuła, że się rumieni. Nikt nigdy nie mówił jej, że jest do kogokolwiek podobna. To było… miłe, zupełnie nieoczekiwane i nieprawdziwe.

— Nie, ja – nie sądzę. — Królowa Rita miała blond włosy w popielatym odcieniu, jaśniejsze od Kristoffa i ciemniejsze od Elsy, zielone oczy i mostek i obojczyki sterczące nawet z obrazu. — Babcia była piękna. No i nie miała piegów. Co właściwie na jedno wychodzi, ale…

Na tym wiszącym w kącie biblioteki, tuż nad szezlongiem, wyglądała trochę jak porcelanowa lalka, z ustami i twarzą w kształcie serca, zwłaszcza z rysą łuszczącej się farby biegnącej od skroni do policzka, jakby coś w niej pękło.

Anna wpatrywała się w dłoń, w której trzymała wachlarz (jakby zaraz miał jej wypaść), tę z obrączką, aż obraz zaczął rozmywać jej się przed oczami.

— Malarze i biografowie kłamią, pusling. — Zaśmiała się nerwowo, kiedy przypomniała sobie rodzinny portret wiszący w głównym holu, na którym przecież wszyscy byli szczęśliwi. Lord Peterssen postukał w poplamioną stronę. — Latem była bardziej piegowata niż ty, i też uwielbiała kwiaty… sztukę,  ż y c i e .

Anna przygryzła wnętrze policzka. Chciała powiedzieć, że mamma również lubiła fiołki, bo lubiła wszystko, co fioletowe – i wszystko, co piękne, mamma lubiła piękno… ale później pomyślała o Elsie i jej mocy. Ujarzmione piękno — poprawiła się w myślach.

— A Rúnar zawsze wolał dyscyplinę.

— Och. Ale…

Miała zbyt wiele pytań; zanim zdążyła jakiegokolwiek się chwycić – po co przyszedł, o co chodziło Elsie,  c o  s i ę  s t a ł o ,  i że przecież mimo wszystko się kochali, prawda – bo dowiedzenie się tego nagle stało się niesamowicie, niemożliwie ważne – z korytarza odezwały się podniesione głosy.

— Gówno mnie to obchodzi — stwierdził ktoś, kto brzmiał odrobinę jak zachrypnięty Kristoff. Inny głos – kobiecy? – coś mu odpowiedział, ale już na tyle cicho, że Anna nie zdołała odróżnić poszczególnych słów. Potem zapadła cisza.

Cisza, cisza, cisza.

Prawie wyskoczyła ze skóry, kiedy kroki stały się głośniejsze, a klamka poruszyła.

— Proszę tędy, lordzie Bjorgman — powiedział Kai.

I chociaż było już po Høsttakkefest, jak powiedział Kristoff, Anna w najmniejszym stopniu nie była przygotowana na to, że akurat teraz go zobaczy. Podkurczyła palce u stóp na dźwięk zbliżających się kroków. Jej serce wykonało gwałtowny obrót w piersi, a później niespokojnie przyspieszyło.

— Kristoff! — pisnęła. — O mój Boże…

Kristoff nie odpowiedział. Był brudny, posiniaczony, zmarznięty i wyraźnie wyczerpany. Nie ogolił się, przez co wyglądał jeszcze bardziej dziko. Przez chwilę tylko stał i łypał na nich spode łba, aż lord Peterssen zabrał dłoń z jej kolana i wstał.

— Co ci się stało?! Wyglądasz… Jejku, ty… Biłeś się?

Råskap**** było jedynym słowem, jakie w tej sytuacji pasowało. Wyglądał jak jego definicja, ze skórą jak polana niezapominajek – różową, niebieską, fioletową. Serce Anny biło teraz tak mocno, że czuła ból.

Zmarszczka, która pojawiła się między brwiami Kristoffa, była krzywa jak jego uśmiech.

— Tak bym tego nie nazwał — powiedział cicho. — Pogadamy później, dobra?

Nawet z jego koszulą coś było nie tak. Wyglądała dokładnie jak ta, którą dostał od niej na samym początku Teraz (błękitna jak niezapominajki i jak ślad na szyi); nigdy nie była idealnie dopasowana – nie mogła być bez przymiarek, ale z przymiarkami nie byłoby mowy o niespodziance – ale obecnie było jej zdecydowanie za dużo. Między jego ramionami a materiałem zostało zbyt wiele miejsca. Spodnie w udach wydawały się luźniejsze niż zwykle. Dobrze się w ogóle odżywiał? Czemu wcześniej nie zauważyła, jak schudł?

Anna miała już zbyt wiele pytań, które odkładała na później. Zbierały się od lat i teraz bała się, że eksploduje, jeśli któregoś nie zada.

— Biłeś się… o mnie? — wypaliła. Pomyślała o nieistniejącym już siniaku na szczęce, którego widziała albo sobie wymyśliła – ale teraz Kristoff znów miał rozciętą wargę, a do tego świeże zadrapanie na policzku, podbite oko i odrobinę spuchnięty nos. Tych ran nie było tam wcześniej.

— Czytasz za dużo książek — odparł, co wcale nie było odpowiedzią na jej pytanie. Chyba właśnie próbował się uśmiechnąć, ale kącik jego ust po prostu się nie uniósł. Drgnął tylko, a Kristoff się skrzywił.

Jęk zawiasów w drzwiach idealnie pasował do wyrazu jego twarzy.

— Gdzieś tutaj powinna być… — Nagły lodowaty podmuch zmarszczył Annie spódnicę i zerwał wstążkę z włosów, kiedy do biblioteki, wbrew wszelkim zasadom etykiety za Kristoffem, weszła Elsa. — Anna?! Co ty tu robisz?

— Ee, siedzę? — mruknęła Anna. Nie chciała robić scen, nie przy Kristoffie, lordzie Peterssenie, i jeszcze Kaiu, ale nie mogła się powstrzymać, żeby nie dodać: — A co, tu też mi już nie wolno?

Twarz królowej była przezroczysta jak woda. Anna miała wrażenie, że widzi krążącą pod jej skórą krew.

Elsa potrząsnęła głową. Zignorowała jej pytanie.

— Dziękuję ci, Gyldenløve, teraz możesz odejść. — Światło świecy zatańczyło na jego czole i zalśniło na gorsecie sukienki Elsy jak kryształy, kiedy się skłonił. — Każ jeszcze, proszę, przygotować pokój dla pana Bjorgmana.

— To nie będzie… — zaczął Kristoff, ale jego również zignorowała.

— Oczywiście, Wasza Królewska Mość — odparł Kai.

Drzwi się otworzyły, drzwi się zamknęły.

Anna siedziała dalej, chociaż wszyscy wokół niej stali, i trzęsła z powodu zimna i dystansu między nimi, ziejącego i przytłaczającego. Cisza nie mogła go przekroczyć, ale ona nie miała już pomysłu na słowa.

Być może jeśli posiedzi tak jeszcze chwilę, to zamarznie na kość i jej ciało znów zmieni się w lód, który wciąż widziała w wilgotnych oczach Elsy.

— Anno… — zwróciła się do niej ponownie (królowa?). — Myślę, że ty też powinnaś już pójść.

Anna, która całkiem niedawno usłyszała od niej coś łudząco podobnego, chciała zaprotestować, oburzyć się, zacząć  k r z y c z e ć ,  bo  to było takie niesprawiedliwe, że wszyscy mogli jej wciąż czegoś zabraniać i odmawiać, podczas gdy ona nawet nie mogła na odpowiedzieć tym samym, bo nikomu nie zależało na tym, co  o n a  mogła mieć do zaoferowania – ale wtedy Elsa na nią spojrzała. To było pierwsze spojrzenie od czasu koszmarów.

— Musisz się przespać — w jej głosie, w jej twarzy, we wszystkich jej ruchach było jakieś łagodne znużenie, jakby uznała, że walka nie jest już warta swojej ceny i po prostu się poddała — i przygotować do podróży.

Anna słyszała jej słowa, ale nie rozumiała ich sensu.

To było niemożliwe.

Kilkanaście godzin wcześniej nie było jeszcze „bezpiecznie”; Elsa brzmiała zdecydowanie jak królowa, nie siostra, kiedy to mówiła, co tylko podkreślało wykluczenie – a teraz, po całych miesiącach domysłów i błagań o wizytę u trolli, po latach fałszywych wspomnień, pełnych wyłącznie śmiechu i zabawy, miała zostać wtajemniczona, wreszcie się czegoś dowiedzieć, tak po prostu?

Zapytałaby o więcej, ale bała się, że wtedy wszystko pogorszy albo skłoni ją do zmiany zdania.

— Wyruszamy o świcie — powiedziała Elsa. Kształt jej ust się nie zmienił, ale tym razem ich ułożenie zdawało się wyciągać z powietrza wszelki chłód.

_______________

* Serinakaker – norweskie ciasteczka waniliowe z migdałami.

** Pusling (duń.) – „malutka”; pieszczotliwe przezwisko, zwykle używane w odniesieniu do kogoś małego, uroczego.

*** William Wordsworth – Żyła w ustroniu, gdzie ślad ścieżek (przeł. Stanisław Barańczak).

**** Råskap (norw.) – dzikość, surowość, nieokrzesanie.

To najprawdopodobniej przedostatni rozdział części I, ale czym są moje założenia? Mam nadzieję, że nie jest przesadnie zagmatwany, wiele aspektów zostanie poruszonych dalej w kolejnych rozdziałach, już niekoniecznie z perspektywy Anny :D