Rozdział 23. Kruszyna

_______________

MARTWE CIAŁO POWOLI STYGŁO GDZIEŚ TAM, w ciężkim od żelaza i stali zapomnianym miasteczku, które zostawił za sobą. Przed nim wznosiły się zębate szczyty gór, coraz wyraźniej rysujące się na horyzoncie.

Hans przedarł się przez krzaki – spomiędzy gałęzi wysuwały się bielejące w mroku jak kości kwiaty – i za pagórkiem ukazała się pozłacana, cebulasta kopuła cerkwi.

Przypomniał sobie złoto i srebro, muzykę, naukę i wolność, które czekały za granicami Arendelle.

Przetrząsał kieszenie i starał się  m y ś l e ć ,  jednak osada przed nim kradła każdą z myśli. Była tylko nędznym, pełnym mgieł miejscem, odległym i dzikim, ale Hans miał wrażenie, że las go dusi.

Improwizowany plan B zakładał uciekanie tak daleko, aż jego imię przestanie cokolwiek dla kogokolwiek znaczyć, ale wiedział, że jeszcze tam nie dotarł.

Słowo „niebezpieczeństwo” zapętliło się w jego umyśle, kiedy patrzył na fale i łuki, zagłębienia i małe dolinki. Wydawało mu się, że wioska kryje się w zakolu rzeki. Była osłonięta i schowana, okryta tajemnicą.

Warta ryzyka.

Chociaż woda w najgłębszym miejscu sięgała mu ledwie do ud, przejście jej w bród wymagało kilkudziesięciu kroków i tylu samo sekund w lodowatej gilotynie. W połowie drogi było mu już wszystko jedno, co próbuje wślizgnąć mu się pod ubranie: glony, ręce Pani Morza czy końskie gówno.

Na brzegu musiał na chwilę się zatrzymać, bo w pole widzenia zaczął wdzierać mu się śnieżny pejzaż.

Niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo.

Kiedy płatki śniegu zniknęły, zobaczył krew kapiącą na ubłocone buty i zaczął zastanawiać się, skąd pochodzi. Chwilę później jej posmakował i uświadomił sobie, że to jego własna. Ten smak cofnął go do Półwyspu Rybackiego i jego umysł nie był już w stanie skupić się na niczym innym poza faktem, że żyje.  Ż y j e .

Uświadomił sobie, że drgający u jego stóp mężczyzna był martwy. On był martwy, a Hans żył, i ta myśl była o wiele bardziej zaskakująca niż mógłby sobie życzyć.

 Rewolwer, który wciąż ściskał w ręce stawał się coraz cięższy i bardziej nieporęczny, i trzymanie go stanowiło tak dziwne uczucie. Nawet w rzednącym mroku widział wykwity krwi na płaszczu, twardą skorupę na lufie. Pomyślał, że to cud, że nie zgubił go w tej szaleńczej ucieczce.

Otworzył dłoń i między jego palcami rozpostarła się ciemna, kleista błona pławna. Wciąż nie zmył też krwi z włosów, uświadomił to sobie, kiedy nerwowymi palcami odgarnął kilka kosmyków, które spadły mu na czoło. Błoto pasmami przywierało do jego skóry i ubrań, krzepło pod paznokciami.

Znów spojrzał na rzekę. Jak dziwne byłoby obmycie jednocześnie ciała i swoich grzechów w tym samym zbiorniku.

Czy jesteś jeszcze człowiekiem?

Nagle otworzyły się drzwi najbliższej chaty, rozległy się szybkie kroki, ale nikt nie wyszedł.

Pierwsze krople deszczu zaczęły rysować na szybie pięciolinię, która wyglądała jak ślady po kocich pazurach. Hans przetarł rękawem najpierw usta, a później szkło; czerwona smuga przecięła twarz stojącego za oknem mężczyzny, nieostrej postaci z włosami opadającymi na twarz.

Mężczyzna poczłapał do przodu, zgarbiony, z jedną dłonią zaciśniętą w pięść, a drugą wyciągniętą do niego. Żebrak. Coś lśniło metalicznie wśród krwawych słońc drżących kłykci – pewnie puszka, do której przechodnie mieli wrzucać pieniądze.

Kto wpuścił go do środka?

Hans odruchowo się cofnął. Pomyślał o wszystkich romansach ojca, o tabletkach rtęciowych chère maman – bo syfilis był jedyną francuską rzeczą, która jej nie zachwycała – i jak bracia straszyli go, że jeśli jakaś dziwka na niego spojrzy, odpadnie mu nos.

Co by było, gdyby go dotknął?

— Proszę… — wychrypiał. Nie wiedział, o co prosi. Czego oczekiwał?

Westergårdowie nie prosili, ale on nie był już Westergårdem.

Czy jesteś człowiekiem?

Usta mężczyzny zza szyby powtórzyły jego słowa. Razem z nimi wypłynęło z nich więcej krwi i dopiero wtedy Hans uświadomił sobie, że patrzy na odbicie samego siebie, że ten żebrak o skołtunionych włosach zlepionych potem i krwią to on sam – to, co z niego zostało.

Poczuł, jak wsiąka w ziemię, drżące nogi nie były już w stanie go utrzymać. Rewolwer upadł obok niego; metal z niego drwił. Krew zbyt łatwo nawodniła ziemię, a on nie miał już planu. Poddał się narastającym falom.

Noc przeszła w dzień, ale zrobiło się tylko zimniej. Hans nie poruszył się od dłuższego czasu i czuł, jak odrętwienie powoli dociera do palców stóp i dłoni. Tarł je tak długo, że nie umiał odróżnić, czy szczypiąca skóra jest czerwona od krwi, zimna czy szorowania.

Patrzył, jak skrzepy odrywają się od ciała i płyną z prądem i strzępami koszuli, która przesiąkła Tikaańczykiem nawet pod osłoną płaszcza. Płaszcza też musiał się pozbyć, jak najszybciej.

Wszystko się rozpływało: woda, krzyki ptaków i szalone światło, które wszędzie chciało się wedrzeć. Brzydził go ten świat, który tak bezdusznie uwypuklał jego bezradność.

W uszach wciąż rozbrzmiewał mu świst, kula-tkanki-krew-mózg; zatrzymał go dopiero mały, ostry kamień odbijający się od jego policzka. Hans zamrugał. Ktoś zagwizdał. Zabrzmiało to zupełnie jak „ja” na wdechu żony Larsa, tej nuworyszki Helgi z kontynentu, której krzywe zęby musiały błogosławić istnienie wachlarzy.

Naprzeciwko niego siedział przerośnięty chłopak z oczami w kolorze wody. Nic nie mówił, tylko patrzył, gwizdał pod nosem i sprawiał, że Hansowi jeżyły się włoski na karku. Zanim zdążył odnaleźć swój głos, usłyszał inny:

— Hej, rusałko! — na dźwięk którego chłopak błyskawicznie wstał. — Matka ci nie mówiła, że masz przestać się tu kręcić?!

Chłopak jeszcze przez ułamek sekundy balansował na śliskich kamieniach, a kiedy Hans miał już wrażenie, że spadnie, on z zadziwiającą, kocią gracją skoczył do przodu, chwycił płaszcz leżący obok niego i rzucił się pędem w kierunku linii drzew za jego plecami.

— Lort*. — Hans wyjął ręce z wody i skostniałymi palcami zaczął przeczesywać muł wokół siebie. Rewolwer. Biblia ze zmiękłą od wody okładką i pogniecionymi pieniędzmi, które zbyt wiele go kosztowały, w środku, wciąż leżała tam, gdzie ją położył – pieprzyć płaszcz – jeden but właśnie zaczął odpływać – gdzie był drugi?

Światło zatańczyło na kroplach błota u dołu spódnicy i przedarło się przez szparki w wiklinowym koszyku, kiedy dziewczyna, której głos usłyszał chwilę wcześniej, do niego podeszła. Jej fartuch był tak jaskrawo biały, że prawie go oślepił.

— Przestraszył cię? — Hans miał wrażenie, że między jej słowa wetknięte są pytania, których nie zadaje. — To tylko Świstak. Jest… trochę dziwny, ale raczej niegroźny.

— Ja się nie boję — odparł tak wyniośle, jak tylko mógł, bosy, okradziony przez jakiegoś wioskowego półgłówka i odrażająco żałosny. Później uświadomił sobie, że odpowiedział jej po duńsku i kolejne słowa wymówił już staranniej, próbując akcentować litery, które zwykle dla niego nie istniały. — Zaskoczył mnie, to wszystko.

— Ajuści. — W jej oczach igrały ogniki. — Też robiłeś pranie?

Hans spojrzał na mięso dłoni, strzępki ubrań i grudki krwi.

— Tak. — To była odpowiedź dobra jak każda inna. Żadna z wymówek, które przychodziły mu do głowy, nie zabrzmiałaby prawdopodobnie.

Dziewczyna się uśmiechnęła. Miała pełne wargi i zaskakująco symetryczną twarz, z drabiną piegów biegnącą przez środek nosa i pieprzykiem w kąciku lewego oka i tuż przy prawym kąciku ust.

— Nie jesteś stąd, co? Wyglądasz, jakbyś był skądś… — zaczęła i urwała. Jej spojrzenie prześlizgnęło się po całej jego sylwetce, zatrzymało chwilę dłużej na włosach. — Skądś indziej. Z daleka.

Nie miał koszuli, a ona nie odwracała wzroku. Jedyny rumieniec, który dostrzegał na jej twarzy, musiał wymalować na niej chłód poranka. Miał wrażenie, że jej spojrzenie odkurzyło mu policzki; pod grubą warstwą brudu poczuł ciepło.

— Muszę… — Musiał wrócić. Musiał uciec. Powinien zacząć martwić się o Sitron. (Czemu nie mógł zmusić się do myślenia o Sitron?) Chciał tylko dotrzeć do portu. — Masz konia? — zapytał, bo w oddali dostrzegł wśród trawy szpakowatą plamę. (Brabant?)

Dziewczyna schyliła się po bure tkaniny, nawet z daleka wyglądające na szorstkie, które zaścielały dno koszyka.

Męskie koszule. Męskie spodnie.

To nie mogło się skończyć dobrze.

— Nie ja, ojciec. — Podążyła za jego wzrokiem. — Ja ją tylko nazwałam. To Mus.

— „Mysz”? Dość małe imię dla tak wielkiej klaczy.

Zaśmiała się.

— A ty, jak  t y  się nazywasz? — zagadnęła z dziwnie niewymuszoną swobodą.

Ona mu się przedstawiła, ale jej imię było za długie i zupełnie do niej nie pasowało. Powiedziała, że wszyscy i tak mówią do niej Kruszyna. Była niewiele niższa od niego i szczuplutka w ten silny, żylasty sposób, który widział już u podobnych do niej dziewczyn. Z jakiegoś powodu to przezwisko wydawało się równie uszczypliwe, co odpowiednie.

Hans otworzył usta.

Pytanie było proste.

Miał mnóstwo imion. Hans, Hensar. Dla Tikaańczyków mógłby być Haansim albo Hanseraquiem, gdyby tylko uznał, że warto im jakieś podać. Axel mówił do niego Johnny.

To było najtrudniejsze pytanie, jakie mogła zadać.

Przez chwilę mu się przyglądała. Cisza zaczynała robić się groźna.

— W porządku, jeśli nie chcesz mi powiedzieć, sama wybiorę, jak będę do ciebie mówić. — Hans nie patrzył na rękę, którą do niego wyciągnęła, tylko na tę, którą oparła na biodrze; o skórze zbyt pomarszczonej jak na tak młode ciało, różową, śliską i o fakturze, która wciąż zdawała się skwierczeć. Patrzył na nią i widział ogień. Myślał o cieple. — Co ty na to, Loki?

Ujął jej dłoń w nadziei, że jej dotyk wypali w nim wszystkie pozostałości Południowych Wysp, małej księżniczki, przeklętej królowej i martwej Nasturii.

Jeśli smoła, spirytus i sauna nie pomogą, nie ma ratunku – tak się tutaj mówiło. A oni mieli i alkohol, i saunę, a Hans będzie mógł z nich skorzystać, jeśli ojciec Kruszyny się zgodzi. Dostał już jego koszulę, wciąż wilgotną, jedną z tych, które rozwieszała na parcianym sznurku nad rzeką.

Brat Kruszyny wyjechał, ale ona została z ojcem, bo złamała chłopakowi serce. Poza tym miała dopiero dwadzieścia lat, żadnych widoków na majątek i jeszcze mnóstwo czasu, a zalecał się do niej tylko Anders Groven.

D o p i e r o  — pomyślał ponuro Hans, który był cztery lata starszy, równie biedny, wyjątkowo odrzucony, nie odrzucający, i zdecydowanie nie tak optymistycznie nastrojony.

Ale nikt nie chciałby wyjść za Andersa, zgodził się skwapliwie. Im więcej o nim słyszał, tym bardziej podejrzanie podobny wydawał się do Nielsa.

Zastanawiał się, jak brzmiałoby to w europejskich uszach, gdyby – jeśli – wrócił do domu i nigdy się nie ożenił, argumentował to właśnie w ten sposób. Bo złamał dziewczynie serce.

— Zresztą nie byłbyś pierwszym facetem, który nocował u nas w stodole — głos Kruszyny wyrwał go z zamyślenia. Kącik jej ust nieznacznie drgnął, ale nie zrobiła nic, żeby ukryć jad w swoim tonie. Chociaż nie był jego celem, Hans odczuł jego gorycz.

Kiedy dotarli do chaty, pierwszym, o czym pomyślał, znów było ciepło. Z darni wspinającej się po kolorowych ścianach wyrastała trawa, krzewinki, nawet zioła, które wciąż jeszcze kwitły. Powietrze wokół niej pachniało wysuszonym sianem i starym drewnem.

On zatruł je odorem śmierci.

— Mam pieniądze — oznajmił od progu. Mógłby powiedzieć coś więcej, poprosić o pomoc, ale krępowało go poczucie własnej godności. Wciąż był zbyt dumny, żeby ubrać w słowa to, czego potrzebował – potrzebował zbyt wielu rzeczy – nauczył się, że wszystko ma swoją cenę, ale tego jeszcze nie.

Ojciec Kruszyny był mężczyzną jak skała. Hans się tego spodziewał, bo materiał koszuli, którą bez jego wiedzy pożyczył, oblepiał mu plecy i ramiona, zostawiając wystarczająco dużo miejsca na ukrycie tego, co wciąż jeszcze ze sobą miał, głównie niepokoju i wątpliwości.

Może tak naprawdę Hans był żebrakiem.

Mężczyzna wstał od stołu, przy którym skręcał papierosy. Kilka kawałków bibuły uniosło się pod światło. Wyglądały jak skrzydła wyrwane owadom, ulubiona zabawa złych chłopców, którym zabrano ołowiane żołnierzyki i połamano koniki na biegunach.

— Gdybym chciał mieć pieniądze, synek, to bym się nie brał za wydobywanie lodu. — Mógłby wyglądać groźnie, gdyby miał więcej zmarszczek między brwiami niż w kącikach oczu. — Jak cię wołają?

— Loki — odparł Hans – i to nie było kłamstwo. Już nie.

Podobno, kiedy ci z Północy pytali, kim jesteś, chcieli wiedzieć wszystko, aż do kilku pokoleń wstecz. Tak słyszał.

W oczekiwaniu na przesłuchanie zaczął tkać w głowie pajęczyny nowych półprawd i łgarstw. To byli tylko prości, ufni, naiwni ludzie, szczodrzy w swojej nędzy. Mógł przecież powiedzieć im wszystko.

Usta mężczyzny były prawie niewidoczne pod gęstą brodą, ale w jego brunatnych oczach zobaczył uśmiech. O nic więcej nie zapytał.

— Oj, toś se wybrał, naprawdę — powiedział tylko, wyciągając dłoń. Miał palce pożółkłe od tytoniu. — Ja jestem Tor.

_______________

* Lort (duń.) – dosł. „gówno”.

 

Zaczęłam z panem Hellandem nim pierwszą część, czemu by nie drugą ♥

A tutaj można sobie posłuchać ja na wdechu, co prawda w wersji szwedzkiej, ale Duńczycy też wydają różne dziwne dźwięki xD