Rozdział 28. Pocałowana przez trolla

_______________

— ROBI SIĘ ZIMNO.

Im dalej na północ, tym krócej trwało ciepło; rośliny zawsze musiały się spieszyć. Ale tutaj, w otoczeniu dymiących sporadycznie gejzerów, nie było ani śladu jesieni. Dolina Żywej Skały, wiecznie uwięziona w środku lata, trwała teraz w ciszy i mroku.

Kristoffowi nigdy właściwie nie podobała się ta nazwa. Trolle i skały były zupełnie inne.

Rozpiął kurtkę i spojrzał na ich zastygłe w bezruchu sylwetki – mimo że w tej chwili nie różniły się zbytnio od mchów i porostów na otaczających ich drzewach i kamieniach, nie były  n i m i  – a później na siedzącą obok niego księżniczkę, której twarz znajdowała się blisko.

— Cóż, jesteśmy na Helvegen. Odtąd będzie już tylko zimniej. — Im dalej od skulonego na południowym wybrzeżu Arendal, im bliżej listopada, im później. Ale on wcale tego nie czuł. Czuł tylko, że zaczyna się pocić.

Trolle.

Księżniczka.

Kurwa.

Pomyślał o swoim życiu. Zawsze chciał tylko, żeby było proste, nieskomplikowane. Pełne kieratu zim zajętych wycinaniem lodu z jeziora i lat spędzonych na dorywczych zajęciach i nadziei, żeby do kolejnego sezonu dało się uciągnąć z ostatniej pensji.

Żadnych magicznych królowych, zmiennokształtnych stworów i zbyt wielu myśli.

To byłoby dobre życie.

Podniósł dłoń, chłodną w miejscu, w którym trzymała ją Anna, i przeciągnął nią po twarzy.

— Chyba rozprzęgnę Svena — rzucił pospiesznie.

— Dobrze — zgodziła się. Tak blisko.

— Dobrze — powtórzył jak echo i wstał.

Kiedy dotarł do wozu – całe kilka stóp dalej – był wyczerpany, jakby właśnie przedarł się przez guobla*, a nie zdeptał jedynie parę kępek mchu. Która mogła być godzina?

Kilka ostatnich dni – ciągła, niespokojna gonitwa – zaczęło właśnie odciskać na nim swoje piętno. Czasem miał wrażenie, że drżąca od energii dolina wysysa ją z tych, którzy ją odwiedzają. Nawet wznoszący się nad nimi księżyc wyglądał na blady i zmęczony.

To miejsce, kobierzec z granatu i zieleni, było równie niebezpieczne, co piękne, trujące czerwone muchomory.

Sven zastrzygł niespokojnie uszami, kiedy Kristoff sięgnął, żeby rozpiąć popręg.

— No już, lávvi** — odezwał się, żałując, że nie zna więcej słów w języku, który zdawał się najbardziej go uspokajać. Mógłby co najwyżej wyrecytować mu wszystkie imiona śniegu.

Chrapy renifera drżały, kiedy Kristoff przesuwał wzdłuż nich wskazującym palcem. Czuł niespokojny galop jego serca; Sven prawie nadepnął mu na stopę, próbując wcisnąć łeb pod pachę.

Delikatnie, ale stanowczo go odepchnął, a drugą ręką bez przekonania poklepał się po pustych kieszeniach.

— Cóż — mruknął. Uszy Svena obijały mu się o wnętrze dłoni jak skrzydła motyli, kiedy sięgnął, żeby go za nimi podrapać. — Chyba będziesz musiał poczekać na brązowy cukier, aż zobaczysz się z Ninni. Myślisz…

Urwał, kiedy poczuł narastające w okolicach mostka ciepło. Wsunął rękę za kołnierz koszuli i wyciągnął rzemyk z bryłką kwarcu. Zwykle wyglądał jak zwyczajny kryształ górski, ale teraz, w Dolinie Żywej Skały, płonął jak małe słońce.

Upuścił rzemyk z powrotem za kołnierz, kiedy kątem oka dostrzegł jakiś gwałtowny ruch.

Nagle Anna krzyknęła. Coś w jej głosie przepełniło go grozą.

Odwrócił się akurat, żeby zobaczyć, jak spod jej rozdygotanych palców zaczynają się sypać guziki bluzki.

— C-co ty robisz... czemu…

Zamknięcie przestrzeni między nimi nie zajęło mu ani chwili.

Sven ruszył za nim. Zrozumienie, że renifer nie jest jedynym, który to zrobił, nie trwało długo.

Kristoffowi trudno było ignorować cichy szum obecności trolli, ich odwieczną szantę, cholernie trudno, ale  p r ó b o w a ł .

Uklęknął w skrzącej się srebrem trawie i oparł ramiona o brzeg skały, na której siedziała Anna, tuż obok jej uda, a wtedy uderzyło go, jaka jest mała wśród wznoszących się wokół nich ożywionych formacji skalnych.

Że on sam nie jest wcale o wiele większy w porównaniu z nimi.

Wszyscy byli tutaj drobni, krusi i zbyt bezbronnie ludzcy.

— Anna… — zaczął, nie bardzo wiedząc nawet, co właściwie chce powiedzieć.

— O nie!  — Ale Anna wcale go nie słuchała. Materiał bluzki trzeszczał jej w dłoniach, a on prowadził walkę z samym sobą, żeby nie przypadkiem nie spuścić wzroku, którą prawie przegrał. — Nienienienienie…

— C-co się dzieje? Co ty wyprawiasz?

Anna podetknęła mu pod nos końcówkę warkocza.

— Jaki to kolor?! — zapytała nagląco.

Spojrzał na nią, mocującą się z gorsetem, rozczochraną, z niewidzącymi oczami, i przesunął dłonią po jej włosach, odruchowo próbując naprawić bałagan, który zrobiła.

— Jesteś… — Sina. Przez chwilę widział tylko jej zabarwione na niebiesko wargi i nie mógł się skupić. — Jesteś ruda, tak? O to chodzi?

Wiedział, że nie o to.

Anna zabrała warkocz.

— Czy… czy ja zwariowałam?

Kiedy ich kolana się zetknęły, zaszczękała zębami.

— Nie...? — Więcej na niego nie spojrzała, a on pomyślał, że może powinien się z tego cieszyć, bo nie miał pojęcia, jak udałoby mu się zebrać wszystkie słowa, których potrzebował, gdyby to zrobiła. — Znaczy, to miejsce samo w sobie jest…

— No wiem, dziwne — przerwała mu Anna. — Jakby wszystko tutaj było jakieś takie… złudne. Nieprawdziwe.

 — Uhm.

Kristoff sam czuł się dziwnie. Jakby wszystkie jego myśli też zamarzły pod niewidzialną masą śniegu. Wszystko było takie nierzeczywiste. Jakby porwała go lawina.

— Ale – dobra, ale… Ja… słuchaj, pokażę ci coś… dobrze? Tylko… nie będziesz się gapił? — zapytała cicho, jakby właśnie nie zaczęła się przed nim rozbierać. Ile właściwie człowiek mógł przeżyć pod śniegiem? Dwa, trzy kwadranse? Nie mógł sobie przypomnieć i nie umiał jasno myśleć. Po chwili zastanowienia utkwił wzrok w spódnicy Anny, przykrytej szalem z nordhuldriańskim haftem. — To znaczy, no, wiem, że  b ę d z i e s z ,  o to mi chodzi, ale… nie będziesz patrzył na… — Urwała i przygryzła wargę, być może szukając jakiegoś eleganckiego francuskiego słowa, którym można wyrazić to samo, co mówiąc „cycki”, tylko kulturalnie.

— Anna,  c o  d o  c h . . .

Znów jakby go nie usłyszała. Nawet jej rumieńce nie miały ciepłego odcienia.

— No, to daj rękę — szepnęła.

Kiedy Kristoff się nie ruszył, sama po nią sięgnęła i przyłożyła do nagiej skóry – gdzieś między piersiami, tuż przy sercu. Kristoff starał się nie analizować tego, gdzie dokładnie w tej chwili znajdują się jego palce, co nie okazało się wcale zbyt trudne: gdy tylko skóra zetknęła się ze skórą, poczuł zimno rozchodzące się od ich opuszków aż po pięty.

— A to? Ty… też to czujesz?

Z trudem przełknął ślinę, walcząc z odruchem, żeby się wyrwać.

Jeśli  o n  tak reagował – co musiała czuć Anna?

J a k  d ł u g o  czuła to Anna?

— I widzisz, tak?

— Chyba miałem nie patrzeć?

Nie chciał patrzeć, bo nie chciał nic zobaczyć. Nie chciał przypominać sobie o tym, jak praktycznie  u m a r ł a  na jego oczach. Nie chciał pamiętać, jak zamieniła się w lód ani o tym, jak wyglądała, kiedy nie oddychała.

Po prostu, kurwa, nie.

— Nie, nie, właśnie że  m a s z  patrzeć, ale tylko na… na – czy to jest blizna? Muszę wiedzieć, czy tylko ja ją widzę. Już raz mi się tak wydawało, ale myślałam, że mi się to śniło, normalnie kiedy jest mi zimno to się ubieram, a nie… cóż,  r o z b i e r a m ,  więc sam rozumiesz…

— Ja pierdolę, t-to… to nie jest pierwszy raz?!

— Tak w sumie to nie, ale jak później sprawdzałam to już tego nie było. Więc chyba się nie liczy?

Ból w jej oczach jakby przywrócił go do rzeczywistości.

Anna zbyt szybko otrzeźwiała z fascynacji swoim złotym księciem, zbyt szybko zapomniała o zamrożonym sercu – a jemu zdecydowanie zbyt łatwo było patrzeć przez palce na wszystkie te rażące dziury w jej historii.

Do tej pory najczęściej udawało mu się pozwalać jej po prostu być szczęśliwą, ignorować własną przeszłość i nie dopytywać o jej, ale teraz…

Faen.

Jak mógł być aż takim idiotą?

Przekleństwa posypały mu się z ust jak lawina.

„Blizna”, powiedziała Anna, a on wreszcie spojrzał. Na jej oczy, wargi i dłonie w kolorze jagód. A później na niebezpieczny, chorobliwy blask sączący się spomiędzy jej palców. Poszarpanymi, ostrymi liniami obrysowywał wszystkie żyły, rozgałęział się, pełznąc wzdłuż szyi i znikając pod wyrwą w materiale bluzki, gdzieś w okolicach mostka, może jeszcze niżej.

Blizna. Przypominało to ślady, jakie zostawiało uderzenie pioruna. Widział takie u kilku drwali; mapy płuc odciśnięte na plecach i ciemne krzywe nerwów pełzające po skórze.

Ale u Anny… U Anny wyglądały bardziej jak płatki śniegu.

Nawet zachowywały się jak one – kiedy ostrożnie dotknął dwoma palcami miejsca, w którym czuł bicie jej serca, tam, gdzie niebieska poświata była najbardziej intensywna, zobaczył, jak fraktale rozpływają się pod jego dotykiem i nikną w cieple.

Wróciły natychmiast, kiedy cofnął rękę.

Pochylił się mocniej w jej stronę, żeby lepiej się przyjrzeć i zobaczył, jak w miejscu, gdzie jego oddech odbija się od jej skóry, dzieje się to samo. Jakby chuchał na szybę.

Panika osiadła w jego piersi, twarda i zimna.

Dłoń Anny ześlizgnęła się po jego karku, musnęła małżowinę ucha, i zatrzymała tuż nad pulsem na szyi. Kristoff pomyślał, że musiała zobaczyć pragnienie, by ją pocałować, jasno wypisane na jego twarzy.

Miał ochotę zignorować przeszywający chłód, jakby okruchy lodu zaczęły nagle krążyć również w jego żyłach – pozwolić jej do siebie przylgnąć i już nie puścić.

Tylko że przecież pocałunki były gówno warte. Kto jak kto, ale ona powinna to wiedzieć. Potrząsnął głową, ściągając kurtkę i bezceremonialnie zarzucając ją na jej ramiona.

Nic nie powiedział, odwrócił się tylko w stronę cichego teatru trolli za plecami.

— Bulda! — Nie podobało mu się, jak wysoko zabrzmiał jego głos. — Bulda, kurwa, zróbże coś!

Anna pociągnęła nosem i wtuliła go w materiał kurtki. Potem sięgnęła po szal, jakby chciała mu go podać.

— Zatrzymaj go. — Opuściła rękę. Kristoff ją złapał. Między ich palcami przeskoczyła iskra. — Ja… jestem przyzwyczajony do zimna.

To nie było do końca kłamstwo, ale też nie całkiem prawda.

Czegoś  a ż  t a k  zimnego jeszcze nigdy w życiu nie czuł.

Jakby objął samą zimę.

Wiosna również sprawiała ból.

Niewidzialna dłoń uderzyła ją w serce, krusząc lód. Zima odchodziła, ale wciąż czepiała się jej skóry, wydzierała spod niej błękit żył i ukryte odmrożenia. Po niebie przetoczył się grzmot, zabierając ślady błyskawic odbite na kościach.

Anna się zakrztusiła, kiedy z jej piersi zaczęły kiełkować kwiaty; w miejscu, gdzie wcześniej był lód, teraz popłynęły rzeki.

Pociągnęła nosem, i jeszcze raz, a później jeszcze jeden, ale kiedy wreszcie zirytowana otarła go grzbietem dłoni, zobaczyła krew.

Bulda otworzyła swoje kamienne, wypełnione mchem usta. Wydobył się z nich joik, bez końca, bez przerw, nawet na zaczerpnięcie oddechu.

— Nie — warknął Kristoff; tylko tyle udało mu się wykrztusić, zanim poczuł, jak powietrze wokół nich robi się chłodniejsze. Dziwne ciepło kamiennego ciała zamajaczyło na jego skórze; niewidzialne szwy przeszyły brew i wargę, pogładziły policzek.

Twarz płonęła mu, jakby za bardzo zbliżył się do pieca. Żywe mięso prawej dłoni stało w ogniu. Przez cały czas miał wrażenie, że kamienne palce wsuwają mu się pod skórę. Gdyby wciąż miał wisiorek, ten pewnie zrobiłby się tak gorący, że zostawiłby na niej czerwony ślad.

— Mogłaś mnie przynajmniej ostrzec, zanim wleziesz mi do głowy!

— Serca. — Wyryta w kamieniu twarz Buldy wygładziła się w łagodnym znużeniu, pełnym zrozumienia. — I jej serce też odczytałam.

Kristoff nie chciał wiedzieć.

Już wiedział.

Przecież widział to w oczach Anny, czuł w jej dotyku…

— Miłość taka jak jej mogłaby utrzymać cały świat.

Miał wrażenie, że potyka się o to słowo. Sam jego dźwięk palił jak trucizna.

Kristoff był kochany już wcześniej i to nigdy nie kończyło się dobrze.

Poczuł nagłą ochotę, żeby w coś uderzyć, ale wokół nich ciągnął się tylko łańcuszek trolli przypominający zaciśniętą pięść; dolina była gotowa, by pożreć ich żywcem.

Anna wciąż jeszcze drżała, i to drżenie nadal  b o l a ł o  – gdzieś w środku, tępo. Od czasu kiedy stało się…  t a m t o ,  była bardziej wrażliwa na zimno, zupełnie jakby jakiś okruch utknął jej w sercu.

— A teraz? Zimno ci?

Kristoff właśnie skończył opowiadać jej o tym, że niektórzy wydobywcy lodu do teraz uważają, że odmrożenia najlepiej pocierać śniegiem, bo on wyciąga zimno ze skóry. Trzeba tylko w to wierzyć.

Anna pomyślała, że to bzdury, ale całkiem zabawne. Pewnie podobałoby jej się to o wiele bardziej, gdyby tylko nie miała poczucia, że zaraz się pochoruje. Nie chciałaby się pochorować przy Kristoffie. To byłoby niegrzeczne.

…czy to było pytanie?

— Zimno ci? — powtórzył, a Anna poczuła, jak nią potrząsa. Mimo piętrzących się na niej materiałów – jej płaszcza, jego kurtki, nie-wiadomo-czyjego szala – wciąż czuła na skórze jego palce.

— Nie-e, jest mi… ciepło mi. — Ale mówienie było trudne, zupełnie jakby miała usta pełne miodu. Do każdej myśli musiała dopłynąć – a przecież Anna nie umiała pływać – a one były śliskie, i wszystko dookoła jakby się wychlapywało. — Wiesz, ja… od dawna nie czułam ciepła.

— Co to znaczy: „od dawna”?

— Nooo — ziewnęła. — Jakoś tak od lata.

— Tylko teraz nie śpij, Anna.

Ukryła twarz w zagłębieniu między jego szyją a barkiem. Opiekuńczo owinięte wokół niej ramię, którym przyciskał ją blisko, musiało mu pewnie zdrętwieć.

Jak romantycznie — pomyślała Anna. To wszystko byłoby pewnie niesamowicie romantyczne, gdyby tylko nie chciało jej się wymiotować.

— Nie śpię — wymamrotała.

—  O d  l a t a ?

— Nie mówi się „odlata” tylko „odlatuje”.

— Nie, co miałaś na myśli – jak to nie czułaś ciepła od lata?

Poczuła potrzebę, żeby zacząć szeptać, więc wyszeptała, prosto do jego ucha:

— Nie możesz powiedzieć Elsie. — Nosem musnęła jego skroń i zobaczyła, jak Kristoff drży.

— Nie powiem.

— Obiecujesz? Na paluszek?

— Ile ty masz lat, co? — mruknął, ale kiedy wyciągnęła rękę, złapał jej mały palec. Anna przyglądała się, jak linia jego ramienia się trzęsie. Może jednak jemu też było zimno? — Obiecuję.

— Od kiedy Elsa… tam, w swoim pałacu… od wtedy… jak… no wiesz, na fiordzie, jest mi – zimno. — Znów ziewnęła. — Ale teraz nie. Przy tobie jakoś nie.

—  A n i a . . .

— Ciiicho, głuptasie — westchnęła, przymykając oczy. Tylko na chwilkę. — Ćśśś. Ciepło mi.

_______________

* Guobla (płn.-lap.) – ściana śniegu.

** Lávvi (płn.-lap.) – przyjaciel; stary.