Rozdział 57. Z prądem

_______________

NAD PÓŁWYSPEM RYBACKIM PRZETOCZYŁA SIĘ GRANATOWA CHMURA, przecinając twarz Hansa strugami deszczu.

Wcale nie płakał po raz ostatni, kiedy miał sześć lat. Płakał jeszcze w wieku dwudziestu czterech, na tym samym wyjałowionym wybrzeżu, które teraz przemierzał.

A później jeszcze raz, przed dziewczyną, która właśnie odeszła, chociaż on powinien był zrobić to pierwszy. Został na tyle długo, że nauczył się pić kawę parzoną na jednych fusach tak długo, aż bardziej przypominała mu bagnistą wodę, którą dźwigał ze studni.

Na Nasturii dopiero po tym, jak podano mu filiżankę (z wyszczerbionej i delikatnie pożółkłej w środku, ale nadal miśnieńskiej porcelany), wstawał z łóżka – jeśli wąską pryczę ze słomą pod prześcieradłem można było nazwać łóżkiem. Prawie jak w domu, gdzie jeszcze nie przepadał za zbyt gorącymi napojami, doceniał lód i zazdrościł go Arendelle.

Cisza i wiatr pożerały czas.

Plaża przed nim wznosiła się łagodnie, żeby na końcu wtulić się w ramiona gór, od których się odwrócił. Blade plamy wysp przed nim przypominały powrzucane do wody patyki i gałęzie.

Pochylił się do przodu i osłonił oczy dłonią, ale po jego policzkach dalej toczyły się krople wody, i nagle poczuł, że brzeg, po którym idzie, to tylko cieniutki, cieniusieńki skrawek lądu na niekończącym się morzu.

— Aye, ta Merete to nieźle człekowi potrafi zawrócić w głowie, co — zagadnął po angielsku jakiś mężczyzna. Miał tak silny akcent – szkocki? – że Hans dopiero po kilku sekundach, które odebrały mu szansę na odpowiedź, zrozumiał, co do niego mówi.

Lubił myśleć, że zdobywanie serc innych przychodzi mu niemal tak łatwo, jak ich łamanie.

Być może Kruszyna była do niego podobna.

— Och, spierdalaj — odparł inny głos, równie ciężki od bełkotliwego akcentu, ale z jakiegoś powodu odrobinę przyjemniejszy. — Na twoim miejscu trzymałbym się z daleka od Kalifornii — zwrócił się do Hansa, który profilaktycznie zmrużył oczy i podniósł na niego wzrok, zapominając, że stoi teraz od zawietrznej.

— Kalifornii?

— Aye. Tak każe na siebie mówić, bo wiesz, w bójkach trochę stracił, ale na gorączce złota się trochę dorobił, więc… — Mężczyzna zrobił nagły ruch, który przykuł uwagę Hansa: uniósł dłoń, wyszczerzył zęby i postukał w nie palcem, a wtedy poznał w nim osiłka, który uśmiechał się do Kruszyny. Przypomniał sobie co prawda, że nazwał ją „kuzynką”, ale Hans świetnie pamiętał o swoich własnych arendellskich kuzynkach, i wszelka możliwa sympatia do tego człowieka natychmiast z niego uleciała.

Sztywno pokiwał głową i zaczął przyglądać się odległym drzewom widocznym ponad szerokim ramieniem. Kołysały się gwałtownie na wietrze, jakby wściekłe na nagłą zmianę pogody.

Pomyślał, że przypominają trolle, te złowrogie istoty, które pragną do dopaść. Pożreć, ponieważ jest obcy w tym miejscu.

— A tobie jak było? Bo wydaje mi się, że Axel cię szukał, podejrzewam, że chce cię przedstawić ojcu. Nie przyjmujemy pasażerów na gapę, nawet z poręczenia. Więc, John…? – chyba jakoś tak?

— Jakoś tak — zgodził się Hans i sam się zdziwił, jak pewnie zabrzmiał jego głos. W środku każda żyłka się w nim trzęsła.

— Johnny!

Axla z łatwością poznał już z daleka, bo prezentował się dokładnie tak, jak zwykle: więcej stóp w barach niż wzrostu. Tylko krzywo ścięte włosy, tłuste mimo oblepiającej je soli, wyraźnie mu się przerzedziły. Chociaż nie mógł pamiętać go z wtedy, Hans przypuszczał, że w wieku dwudziestu lat Axel wyglądał podobnie, jak w wieku czterdziestu: jak młodszy brat własnego ojca.

Poczuł się nagle zażenowany jego obecnością, pierwszego oficjalnego królewskiego bękarta – tym, że mógłby zwracać na niego uwagę, gdyby tylko kogoś obchodziło to, co się z nim stało.

Sięgnął, żeby postawić kołnierz płaszcza dla ochrony przed wichurą, ale wtedy przypomniał sobie, że płaszcz również mu odebrano. Zresztą, co by mu teraz z niego przyszło.

Cienka, przezroczysta od wilgoci koszula o wiele lepiej pasowała do roli wdzięcznego, skruszonego grzesznika, którą powinien starać się odgrywać. Po nagłym przebłysku dobroci ze strony Gustava i całym trudzie, jaki sobie dla niego zadali, wydawało mu się, że chociaż tyle może zrobić.

— Witaj na „Pani Mgieł”.

Pani Morza, Pani Mgieł, cholera jasna.

Axel podszedł o krok bliżej. Hans pozwolił poklepać się po ramieniu, przyciągnąć w niezręcznie odwzajemnionym uścisku na tyle blisko, żeby dostrzec bladą bliznę zatopioną wśród zarostu na podbródku i brązową skórę na twarzy, która po latach spędzonych na słońcu i wietrze wyglądała jak wygarbowana.

— Miło cię widzieć — skłamał.

Pozory dobrych kontaktów panujących w jego rodzinie sprawiały tylko portrety – bo fotografowie nie potrafili kłamać tak dobrze, jak Schiøtt i Marstrand – może dlatego, że nigdy nie przedstawiały jej w zgodnej z rzeczywistością  c a ł o ś c i .

— Tak, w zależności od interpretacji można chyba uznać, że to  m i ł o .

Axel pachniał świeżym powietrzem i patrzył na niego ciemnymi oczami i chociaż Hans kiedyś śmiał się z jego dialektu (głównie dlatego, że Søren i Felix też się śmiali), bo bardziej przypominał dolnoniemiecki niż czysty duński, to teraz jego dźwięk wydał mu się pokrzepiający. Człowiek mówiący w jego języku przypomniał mu, że tak naprawdę nie został zupełnie sam.

— No, ale rusz no się, musimy cię przedstawić kapitanowi. Zaufaj mi, wolałbyś mu nie zaleźć za skórę.

Hans odwlekał tę chwilę tak długo, jak zdołał, ale kiedy wreszcie postawił stopę na pokładzie, poczuł drzemiącą pod statkiem absurdalną siłę. Wyobrażał sobie, że jest w stanie zmiażdżyć mostek kapitański, złamać solidne stalowe maszty i w ułamku sekundy zatopić całą jednostkę.

Posłusznie podążał za przyrodnim bratem, przekonując sam siebie, że nikt ich ze sobą nie powiąże, że są do siebie podobni jak dzieci zupełnie różnych rodziców.

W głowie próbował wymyślić, jak dokładnie powinien się przedstawić, żeby wydał się przydatny, mógł uchodzić za coś więcej niż zbędny balast. Bez utykania i sztywności, które towarzyszyły mu na początku pobytu u Hellandów, powinno być lepiej.

Światła lamp zachybotały się w przeciągu, kiedy Axel otworzył drzwi do kapitańskiej kajuty.

— Nikogo tu nie ma — stwierdził oczywistość Hans, rozglądając się po przesadnie, jego zdaniem, jak na ten rozmiar zagraconym pomieszczeniu: biurko masywne jak pociągowy wagon, łóżko, w którym zmieściłyby się dwie długości Axla, cynowa miednica i wciśnięta na siłę w kąt niewielka komoda; wszystko na przestrzeni mniejszej niż kuchnia Hellandów.

Zauważył, jak Axel z pietyzmem poprawia ułożenie cyrkla na blacie, po kolei domyka każdą z szuflad, a na koniec zamaszyście przekręca globus tak, że świat dosłownie zawirował mu przed oczami.

Pomyślał, że właściwie na tym etapie jego prywatnej odysei wcale nie zdziwiłoby go, gdyby Axel oznajmił, że tak naprawdę to on jest kapitanem tej łajby.

— Ano nie ma — przyznał Axel, a opcja, że statek podarował mu w prezencie urodzinowym ojciec, a teraz płyną na Nikobary, gdzie Hans zostanie ogłoszony cesarzem, wydała się nagle groteskowo realna. — Lepiej, żebyś to ty zaczekał na niego, niż on na ciebie, zaufaj mi.

To musiała być tylko irytująca maniera mówienia, ale dlaczego znów to powtórzył? Akurat teraz?

Zaufaj mi.

O nie, Hans nikomu nie ufał. Na sam dźwięk tego słowa miał ochotę rzucić się do ucieczki. 

Powstrzymał go huk drzwi uderzających o framugę z taką siłą, jakby ktoś wymierzył im solidnego kopniaka. Hans w ostatniej chwili cofnął dłoń, która już wyciągała się w stronę klamki, i spojrzał na wysokie buty. Poza stopniem wysłużenia nijak nie przypominały kamiit, ale mimo to poczuł fantomowy ból w żebrach.

— A kto to, kurwa, jest, Axelku? — huknął kapitan. Jego norweski brzmiał, jakby już dawno go nie używał, tylko przekleństwo wybrzmiało dźwięcznie.

— Mój brat.

Hans przyjrzał się kanciastej, ogorzałej twarzy. Jego surowym oczom w wypłowiałym odcieniu Morza Północnego – tylko one się nie zgadzały, poza nimi wszystko w nim przypominało Tora Hellanda, jakby obaj byli rysunkami tego samego artysty.

„Stryjek Steinar”, przypomniał sobie i prawie odetchnął z ulgą.

— Ach. — Mężczyzna obrzucił go pospiesznym, pogardliwym spojrzeniem, które wyostrzyło i tak ostre już rysy, a Hans pomyślał, że jeśli Tor przypomina akwarelę, to Steinar musi być szkicem węglem. — Bękart?

P r a w i e .

Bękart!  O n !

Hans czekał, aż Axel coś powie, upokorzy go jeszcze bardziej, klepiąc po ramieniu albo jeszcze gorzej, mierzwiąc mu włosy – jeśli w ogóle do nich dosięgnie; czy to sadza pod paznokciami?

Czekał, aż przyrodni brat się odezwie, chociaż wolałby, żeby tego nie robił – wolałby, żeby poszedł w ślad całej reszty rodziny i potraktował go jak powietrze. Niezbędne i przezroczyste.

Ale Axel milczał, a Hans nie bardzo wiedział, co z tym milczeniem zrobić, co stanowiło niepokojąco obce uczucie. Już jako dziecko nauczył się, że wiedza to potęga (Francis Bacon), kiedy zmuszał starszych braci, żeby pozwolili mu dołączyć do zabawy – chyba, że wolą, żeby wiadomość o czymś, co zrobili, przez przypadek wpadła w niewłaściwe ucho.

Nie lubił błądzić w ciemności, ale – rzucił pospieszne spojrzenie na Axla – wydawało się, że w sprawie obchodzenia się z kapitanem „Pani Mgieł”, nie tylko on stąpa po omacku, zaufaj-mi.

Wziął głęboki oddech, postawił wszystko na jedną kartę i zaśmiał się przesadnie nonszalancko.

— Proszę wybaczyć, ale…

Dłoń uderzyła prawie tak mocno, jak słowo.

— Możesz wypluć te pyry z gęby, czy jak wy tam mówicie, kiedy się do mnie odzywasz?!

Cios nie był tak zaskakujący, jak jeszcze kilka tygodni wcześniej mógłby mu się wydawać, księciu przyzwyczajonemu wyłącznie do muśnięć skórkowych rękawiczek na policzku, ale sprawił, że Hans się zatoczył i zawahał, zanim odezwał się ponownie.

Spojrzał na dłoń Steinara, na plamę czerwieni między jego palcami i czerń tatuażu czającą się pod mankietem, a później w górę, na twarz i migoczący w uchu złoty kolczyk, zmieszany.

Zaczął gwałtownie mrugać, żeby odsunąć od siebie wspomnienia ciemnych włosów i ohydnego oddechu Tikaańczyka. Zastanawiał się, czy wszystko skończyłoby się inaczej, gdyby wtedy też się nie bronił.

— Kartofle — wykrztusił. Dotknął twarzy, a kiedy cofnął rękę, zobaczył krew. Gdzie…? Skąd krwawił?

— He?

Poczuł ciepło pod nosem, dotknął go i rozsmarował krew nad górną wargą.

— Mówimy: „kartofle”.

— A co mnie to, kurwa, obchodzi, jak mówicie! — pieklił się dalej Steinar, chociaż duński Axla najwyraźniej mu nie przeszkadzał. — Znasz jakiś cywilizowany język, w którym możesz się do mnie odzywać, jeśli już musisz?

Hans musiał otrzeć twarz rękawem. Nie podobało mu się to. Potrzebował chusteczki.

— Znam angielski — odparł urażony, ale z nienagannym akcentem, nad którym tyle pracował.

— A lice masz? — Bełkot, w którym odpowiedział mu kapitan, w niczym nie przypominał idealnej angielszczyzny z królewskich dworów.

— Pardon? — Hans zamrugał, na powrót wytrącony z równowagi faktem, że w tak prostym zdaniu pojawiło się słowo, którego nie zrozumiał.

Kapitan westchnął i zaczął obracać globus, aż jego palce dotarły do wybrzeży Labradoru. Przez chwilę wydawał się rozważać, czy taka szerokość geograficzna go satysfakcjonuje, zanim się odezwał:

— Axelku?

— Wszy — przetłumaczył usłużnie Axel. — Pan kapitan pytał, czy masz wszy.

Hans znów zamrugał, tym razem bardziej z oburzeniem, że komuś w ogóle mogło przyjść do głowy takie pytanie pod jego adresem. Już wiedział, dlaczego nie znał tego słowa, mimo że, gdyby się uparł, mógłby dostrzec podobieństwo do jego duńskiego odpowiednika.

Nie zawracał sobie nawet głowy warknięciem na Axla, że zrozumiał całą resztę pytania i nie ma sensu, żeby mu je powtarzał w tym swoim cockney, tylko od razu zaprzeczył, zły na siebie, że machinalnie dotknął włosów, krótko i schludnie obciętych przez Kruszynę.

— No, niech ci będzie. Jutro albo pojutrze obejrzy cię jeszcze lekarz.

—  P o j u t r z e ?  Sądziłem, że… że pojutrze już dawno będziemy w drodze.

Dokądkolwiek by ona nie prowadziła. Hans nie miał odwagi spytać. Byle jak najdalej; na początek powinno wystarczyć.

— Taa, przy takiej pogodzie to se co najwyżej palcem po mapie możesz popływać. — Kapitan machnął na niego ręką i odwrócił się w kierunku drzwi. Przystanął w nich jeszcze na chwilę, żeby skwitować: — No ale, powiem ci, że talentu do języków to ty nie masz.

— Nie będziemy ryzykować, że wyzarażasz nam pół załogi — wyjaśnił od niechcenia Axel.

Niby czym, poprawną angielszczyzną? — pomyślał Hans. Przypomniał sobie tomy Shakespeare’a, nad którymi ślęczał, aż w wyobraźni zobaczył cytat zakreślony przez króla Rúnara w wydaniu Juliusza Cezara, które Hans uznał za swoje, kiedy tylko go znalazł: „Jest prąd we wszystkich ludzkich sprawach bystry, który chwycony w porę, wiedzie do zwycięstwa”*.

—  N a m ?  — rzucił tylko. — Czyżbyś awansował na pierwszego majtka,  A x e l k u ?

Axel zarechotał.

— Powściągnij trochę ten swój złoty język, lepiej na tym wyjdziesz — ostrzegł, ale nie dodał już „zaufaj mi”, a Hans, choć postanowił, że nie da uśpić swojej czujności, zaczął oddychać z odrobinę większą łatwością.

Może tym razem będzie mógł wreszcie popłynąć z prądem, a nie pod.

_______________

* William Shakespeare – Juliusz Cezar (przeł. Leon Ulrich).

 

Anonimku, przypuszczam, że ze względu na jego podejście do pewnej osoby, polubisz takiego jednego pana z tego rozdziału :D

A tak w ramach bezużytecznych ciekawostek, to Nikobary były duńską kolonią formalnie do 16 października 1868 r., więc Hans jeszcze nie ma aktualnych danych. Ziemniaki to po norwesku „poteter”, a po duńsku – „kartofler”, więc składa się idealnie ♥

Schiøtt i Marstrand to duńscy malarze, którzy malowali między innymi portrety członków tamtejszej rodziny królewskiej, a Tor i Steinar są dla mnie tym memem.