Rozdział 69. Lew w klatce

_______________

SEN W DYLIŻANSIE BYŁ PŁYTKI, Hans zasypiał na urywane chwile i budził z pustką w ciele. Drzemał ze skronią opartą o szybę, za którą bębnił deszcz, rozmywając ślady, przyciśnięty do okna nawiasem ramienia wyższego policjanta o oddechu cuchnącym tanim tytoniem, który zajął miejsce obok niego.

Czuł się jak w pudełku zapałek pełnym zawiedzionych nadziei.

Podkurczył nogi, żeby uniknąć zetknięcia z czubkami wyglancowanych butów siedzącego naprzeciwko Hænninga. Ambasador oddychał ciężko, zegarek wysunął mu się z kieszeni, kiedy pochylił się w jego stronę, żeby przykryć jego kolana własnym płaszczem, i przy każdym wyboju podrygiwał na łańcuszku jak wisielec.

— Proszę się niczym nie denerwować, Wasza Królewska Wysokość.

Hans, który wciąż widział przed oczami złote rozbłyski kaca, nabrał ochoty, żeby sięgnąć do jego piersi i wyrwać go stamtąd jak serce.

Do Arendal dotarli o 6:57, jeśli wierzyć zegarkowi Hænninga i słupom milowym na drodze.

 Do 7:29 minęli całe szpalery białych jak śnieg domów w Grünerløkka, aż wreszcie zatrzymali się przed jednym z nich, dokładnie w chwili, gdy dłuższa wskazówka dotknęła szóstki. Pilestredet 34. Wtedy czas przestał istnieć.

Ktoś otworzył drzwiczki powozu. Hans zdążył dostrzec białe słońce, siwą grzywę rozprzęganego konia i niebo dokładnie w kolorze oczu królowej Arendelle. Ktoś popchnął go w stronę werandy, ktoś inny odebrał od niego płaszcz Hænninga.

— Proszę tędy, Wasza Królewska Wysokość.

Wszedł do holu wyłożonego kwiecistym drojetem, ruszył w stronę schodów, w ślad za Hænningiem postawił stopę na pierwszym stopniu. Sylwetki policjantów rozpływały się w różach świtu za drzwiami, ale we wnętrzu domu kolejny ktoś przyglądał mu się z odbicia w każdej szybie, w każdej wypolerowanej klamce i lakierowanej balustradzie.

Książę.

Żebrak.

Popatrzył sobie w oczy. Jego paznokcie zahaczyły o drewno poręczy i zrobiło mu się niedobrze z zupełnie innego niż alkohol powodu.

Widok wnętrza gabinetu Hænninga wyrył mu się w pamięci do grobowej deski. Orzechowy sekretarzyk. Żadnych obrazów. Na gazetowniku stos wydań „Tidende” tak starych, że musiały pamiętać wszystkie jego poprzednie nazwy, kolejno wetowane przez cenzurę. Fotografia lwa zawieszona tuż na wysokości jego oczu.

— Był pan w Afryce, Hænning? — zadrwił tak, jak wcześniej nie zdołał. („Niepokój nigdy nie wygląda dobrze na royauté*”, chrząkał z niesmakiem Frederik. „Powinieneś się go wystrzegać.”) — Czy w zoo?

Hænning machnął ręką.

— Z Afryką to tyle mam wspólnego, że czasem dorzucę grosza do misji Fritznera — odparł, zupełnie nie wyłapując sarkazmu w głosie Hansa. — Szczytne zajęcie, muszę przyznać, ale piekielnie trudne – w końcu jak przemawiać o grzechu do ludzi – że tak ich nazwę – którzy nie mają nawet pojęcia, czym jest grzech?

No właśnie,  c z y m  właściwie  b y ł  grzech?

(Czy jesteś człowiekiem?)

— Ach, ale pan pytał o zdjęcie! — speszył się Hænning, zauważając wreszcie, gdzie skierowany jest wzrok Hansa; løver, ikke mus. — To od taksydermisty. Rzuciło mi się w oczy na wystawie i poprosiłem o odbitkę. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że lada chwila wrócę tam jako klient – moja Nellie wygląda coraz gorzej, a ja chyba za bardzo się do niej przywiązałem… Jaki człowiek na starość robi się sentymentalny!

Hans nigdy nie zaprzątał sobie głowy moralnym aspektem grzechu; pamiętał, że u Miltona, którego przeczytał, bo wypadało, był rodzaju żeńskiego, jak kolejna dziwka-nie-żona; z katolickiego wydania Biblii Madame dowiedział się, że już między Arendelle a Nasturią zdążył popełnić wszystkie siedem głównych, co nieszczególnie go zdziwiło; Kierkegaard pisał w końcu, że „grzech przyszedł na świat przez grzech”**, i wydawało mu się to naturalną koleją rzeczy, mysz po prostu chciała stać się lwem.

Wciąż siedział na obitym zielonym pluszem krześle, które wydawało się zbyt małe, odrobinę za niskie, żeby był w stanie swobodnie ułożyć nogi, jakby pochodziło z innego pomieszczenia i do biurka dostawiono je na szybko, przypadkowo – kolejna zawada, zupełnie jak on.

Mysz, lew, lis – Hensar, Loki, Johnny.

— Ale Wasza Królewska Wysokość, ze swoją miłością do koni, na pewno to rozumie. — Hænning ze zgrzytem wysunął szufladę, aż zatrzęsła się stojąca na blacie lampa. Nie paliła się już, w kominku również nie było ognia, a mimo to Hans poczuł, że się dusi. — Zapali pan?

— Dziękuję. — Wyciągnął w jego stronę pudełko cygar, więc Hans powtórzył, głośniej i z nieskrywaną irytacją: —  D z i ę k u j ę . 

Ciemny gabinet ze swoimi ścianami w cienkie zielone prążki już za pierwszym razem wydawał się klaustrofobicznie mały. Teraz, pod natłokiem wspomnień, stał się jeszcze mniejszy.

— W takim razie może czegoś się pan napije? — Tęgi palec Hænninga musnął przycisk dzwonka. — Śniadanie będzie o dziewiątej, więc jedzenia raczej nie proponuję?

Hans przełknął ślinę z takim trudem, jakby nagle zmieniła się w garść piasku. Mimo to pokręcił głową.

— Co ja tu w ogóle robię?

Hænning uciekł wzrokiem. Przez chwilę kręcił cygarem w powietrzu, aż wreszcie przycisnął rozżarzony czubek do brzegu popielniczki i dostał ataku kaszlu.

 — No tak — odezwał się wreszcie i jeszcze raz odkaszlnął w zaciśniętą pięść. — Przyznaję, że warunki są tutaj wyjątkowo skromne, toteż absolutnie nie dziwi mnie pańskie oburzenie! — zapewnił gorliwie.

Hans dyskretnie napiął i rozluźnił mięśnie twarzy: wciąż była maską.

— Niestety, mimo wszelkich starań nie udało nam się znaleźć odpowiedniego pokoju ani w Grandzie, ani w Victorii, ani nawet w Continentalu — wyliczał Hænning, a spomiędzy jego palców unosiły się smużki dymu. — Biorąc pod uwagę, jak popularną destynacją stało się ostatnio Arendelle, oblegany jest nawet Turisthotell, a chociaż to całkiem przyzwoite miejsce, zdecydowanie niegodne księcia. I zapewniam Waszą Królewską Wysokość, że nie pozostanie to bez echa!

Hans zerknął w stronę skrzynkowego okna. Przez uchylone panele do środka wpadało rześkie jesienne powietrze – musiało, być może, mimo że tego nie czuł, widział, jak delikatnie poruszają się zasłony – rozgarniając panujący w gabinecie zaduch, ale nie mogło złagodzić narastającej niecierpliwości.

Czy on zawsze tyle gadał? Pamiętał tylko, że nie jest zbyt lotny – mierny, ale wierny, szyty dla ojca na miarę.

— Oszczędź mi słuchania tych bredni, Hænning i po prostu odpowiedz. — Dłoń Hansa wyrosła w powietrzu między nimi jak tama, żeby powstrzymać powódź kolejnych wyjaśnień. — Co. Ja. Tu. U diabła. Robię.

Ambasador dyskretnie otarł ze skroni kroplę potu.

— Czeka pan. — Sięgnął po cygaro, Hans widział, jak drżą mu palce. — Przecież książę nie będzie przygotowywał się do procesu w byle gospodzie.

Trzasnęło okno. Hans drgnął i opuścił dłoń, opadła razem z popiołem unoszącym się z popielniczki. Poczuł, jak z jego twarzy odpływa resztka koloru.

Zacisnął palce wokół krawędzi krzesła, zadygotało.

— Zatem żądam adwokata — odezwał się spokojnym, śmiertelnie groźnym głosem, dokładnie tak, jak go nauczono.

Nie było czasu do stracenia. Mógłby sam o siebie zadbać, być może Hænning oprócz wyżywienia byłby łaskaw zapewnić mu dostęp do biblioteki, ale wychodził z założenia, że pewne sprawy lepiej zostawić tym, którym płaci się za to, żeby się nimi zajmowali.

— Cóż, to bardzo szlachetne z pańskiej strony, Wasza Królewska Wysokość, ale nie sądzę, że konieczne.

— Och. — Odruchowo skulił się na krześle, kiedy smuga światła przecięła sekretarzyk i podłogę pod jego stopami. Odetchnął i ostrożnie przybrał neutralny wyraz twarzy, chociaż nie udało mu się pozbyć zaskoczenia z głosu. — Czyli, jak rozumiem, farmand*** o wszystko już zadbał?

Hænning wręcz rozpaczliwie potrząsnął głową. Ruch był gwałtowny i przyprawiający o mdłości. Hans mimowolnie się na nim skupił, wszystko inne też wirowało.

Oblizał wargi. Hænning miał niebieskie oczy, co natychmiast przypomniało mu o morzu oczu znacznie zimniejszych i na samą myśl się wzdrygnął.

To wszystko było tak oczywiste, a on był tak głupi – ani na jotę mądrzejszy niż w lipcu, kiedy pozwolił, żeby omamiło go tchnienie bogactwa i baśniowe mrzonki o najmłodszych synach wynoszonych do godności władców.

— Zapewniam, że wszelkie niedogodności nie wynikają z rozkazów Jego Królewskiej Mości — ciągnął Hænning, a całe istnienie Hansa zaczęło nagle sprowadzać się do tego, żeby tylko nie zacząć się z tego śmiać, bezczelnie i histerycznie. — Ot, młódka na tronie, której brakuje silnej męskiej ręki. I to jeszcze taka, która postradała rozum. Proces dla lodziarzy! — parsknął. — W normalnym kraju od razu by zadyndali, ale Arendelle, ten bękart Południowych Wysp, pozwala im odpowiadać z wolnej stopy! Francuzi wiedzieli, co robią, kiedy przyjęli prawo salickie.

Hans usłyszał w głosie ambasadora coś, co sprawiło, że podniósł głowę. Jego wzrok padł na leżące na szczycie stosu kwietniowe wydanie „Tidende”, donoszące o otwarciu domu towarowego Magasin du Nord.

— Och, tam pan nic na ten temat nie znajdzie. To porządna gazeta, traktuje wyłącznie o istotnych sprawach.

Uniósł brwi, ale zmilczał.

— Tym bardziej ubolewam nad tym, że wyłącznie ze względu na fanaberie królowej musiał pan zadać sobie taką fatygę.

— Cóż. Królestwo jest tyle warte, co jego król — zauważył Hans cierpko. Chciał jeszcze coś dodać, zadrwić, ale chyba by zwymiotował.

— Dobrze powiedziane. — Hænning wreszcie pozwolił sobie na uśmiech. — In plus oskarżonych, in minus podstaw wymiaru sprawiedliwości, ma pan dar wymowy, Wasza Królewska Wysokość. — Podniósł się z miejsca ciężko jak lew po postrzale. — Proszę odpocząć. Tak jak mówiłem, śniadanie zostanie podane o dziewiątej. Na razie jest pan wolny.

— Wolny — powtórzył Hans. — Śmieszne słowo.

— Dlaczego?

— Jako wierny poddany Jego Królewskiej Mości powinien pan to wiedzieć najlepiej, Hænning. — Posłał mu uśmiech tak ostry, że mógłby przeciąć ciało. — Ja chyba nigdy tak naprawdę nie będę wolny.

Nie w sposób, w jaki chciałby być.

_______________

* Royauté (fr.) – członkowie rodziny królewskiej.

** Søren Kierkegaard – Pojęcie lęku (przeł. Antoni Szwed).

*** Farmand (duń.) – tatuś.

Fritzner (nie dowiedziałam się, jak miał na imię) był XIX-wiecznym duńskim misjonarzem, który zajmował się chrystianizacją mieszkańców Zululandu w południowej Afryce.

A prawo salickie zakłada, że kobiety nie mogą dziedziczyć tronu.

Tapetę Hænninga wyobrażam sobie mniej więcej tak (tylko w drobniejsze paski), jak tak za długo na nią patrzeć, to i bez kaca może przyprawić o zawroty głowy.