Rozdział 71. Ani słowa

_______________

GAŁĘZIE DZIKIEJ RÓŻY SMAGAŁY GO PO TWARZY. Kristoff uniósł ramię, żeby się przed nimi osłonić, i zapatrzył w gasnące popołudniowe światło. Pomyślał, że teraz jest idealny czas, żeby się odwrócić i uciec – żeby zniknąć jak cień po zachodzie słońca.

Istniały przecież miejsca, gdzie pory roku były prawdziwe, gdzie zima nie musiała trwać dwunastu miesięcy, nawet nie sześć, jak na Północy – tylko trzy.

Przystanął, kiedy spomiędzy drzew w pełni wyłonił się wóz Juhaniego.

Kolejna idealna okazja minęła, niewykorzystana.

— Dłużej się nie dało? — rzucił kuzyn. Stał oparty o falujący bok Hilli – bez Svena nie było już „poron”, tylko „kusema”, i Kristoff zaczynał tego żałować, bo każdy postój odwlekał dotarcie do Arendal w czasie.

Próbował się przekonać, że dobrze zrobił, zostawiając renifera u cioteczki – przynajmniej dzięki temu wreszcie przyjęła od niego trochę pieniędzy – ale wciąż przyłapywał się na tym, że wraca do niego myślami.

— Boisz się, że właśnie po raz ostatni szczałeś w lesie? — zapytał Jens. Juhani rzucił w niego nadgryzionym lompe*, który złapał w locie. — Och, daruj. — W przepraszającym geście położył dłoń na ramieniu Kristoffa i strzepnął mu z kurtki kilka okruchów, które na niej rozsypał. — Pan szczał?

— Nie wkurwiaj mnie, stary, jeśli sam nie chcesz zrobić dzisiaj kilku rzeczy po raz ostatni.

Jens cofnął rękę. Między palcami zalśniło masło. Otworzył usta, ale – cokolwiek chciał odpowiedzieć – Juhani mu w tym przeszkodził.

— Dobra, panienki, kończcie bal, musimy się zbierać.

Kristoff skinął głową. Bezruch nigdy nie przynosił nic dobrego.

Wiedział, że im wcześniej dotrą do stolicy, tym większe będą mieć szanse na znalezienie przyzwoitego noclegu – wcale nie był tylko pewny, czy tego chce.

— Ale chyba nie tak bez ostatniego tańca? — Jens gładko podjął żart. — Ma pan jeszcze miejsca w karneciku, baronie?

— Ani jednego — uciął bezlitośnie Kristoff i wykorzystując fakt, że przyjaciel pospiesznie pochłania kolację, zajął jego miejsce na koźle. — W końcu jestem teraz dobrą partią, pamiętaj.

Anna w milczeniu wierciła się na swoim kufrze podróżnym. Przez otwarte drzwi wyglądała na pusty i cichy korytarz, którym tylko od czasu do czasu ktoś przechodził – wszyscy jak zwykle byli bardziej zajęci od niej.

Nawet zegary tykały jakoś ciszej niż zwykle.

Kątem oka widziała swoje potrojone odbicie w lustrze, z każdej strony żałobne, i wystającą spomiędzy szczęk zamka koronkę halki. Pochyliła się, żeby wepchnąć ją do środka, poczuła na policzku ukąszenie zimna i jęknęła:

— Olaf! — Na czarnej spódnicy zaczynały topnieć białe płatki śniegu; jego chmurka unosiła się tuż nad jej lewym kolanem. — Myślałam, że już o tym rozmawialiśmy.

Wyprostowała się. Bałwanek wzruszył ramionami, palce z patyków otarły się o siebie i ten dźwięk przypominał rozniecanie ognia. Ciepło-zimno. Anna mimowolnie zadrżała. Zimno-ciepło.

— Czemu tak siedzisz? — zagadnął Olaf.

— Bo kufer nie chce się zamknąć.

Gerda doradziła jej, żeby na nim usiadła. Powiedziała, że po kilku minutach nacisku zawartość w końcu się podda i wieko się domknie.

(Minęło ponad dwadzieścia.)

Właściwie to najpierw zasugerowała, że najłatwiej byłoby po prostu wyjąć część bagażu, ale Anna nie potrafiła zdecydować, którą konkretnie – a kiedy wreszcie doszła do wniosku, że zestaw do gry w tryktraka faktycznie może się jej nie przydać, to nie umiała się już na to zdobyć.

— Elsa cię nie zaprosiła?

— J-jak to?

Anna starała się nie mieć żadnych oczekiwań względem wyjazdu, trochę tak, jak podczas wakacji w Kongsbergu w Przedtem, które zawsze kończyły się zbyt szybko, zanim nauczyła się pływać albo zebrała wszystkie maliny. A w Potem nie było ich wcale.

Nawet nie przeglądała ulotki uzdrowiska – no, może zerknęła – ale jej wyobraźnia i tak pracowała na zdwojonych obrotach.

Myśl, że siostra nagle mogłaby się rozmyślić była równie bolesna, jak perspektywa bram zatrzaskujących się jej przed nosem w lipcu, tuż po tym, jak zdążyła zaczerpnąć wolności w płuca i wciąż czuła na języku jej posmak.

— Mówiła ci coś?

— Nie-e, mnie też nie zaprosiła. To chyba niespodzianka dla papieża.

— Premiera — poprawiła go odruchowo. 

— I jeszcze jego!

Podmuch śmiechu uniósł jej grzywkę, a wirujące wokół nich płatki śniegu na stałe zaczesały ją do tyłu. Anna stwierdziła, że zdecydowanie będzie musiała popracować nad oddychaniem, jeśli woalki przy kapeluszach będą zachowywać się podobnie jak włosy.

— Zaraz… — Zmarszczyła brwi. — Na co dokładnie Elsa cię nie zaprosiła?

— No, na zabawę na ślizgawce!

Próbowała nie odwracać się w stronę korytarza, który nie mógł przecież zamarznąć w ciągu tych kilku sekund, kiedy na niego nie patrzyła (czy mógł?). Ze swojego miejsca i tak zdołałaby dostrzec tylko tę uroczą wazę, przed którą ćwiczyła kiedyś dygnięcia, dopóki nie nakrył jej na tym były premier Thott.

Próbowała też nie zacząć tupać nogą, przygryzać wargi, żuć wnętrza policzka albo skubać koronek przy spódnicy, ale nie umiała panować nad tyloma tikami jednocześnie.

— Ona na pewno nie… — zaczęła i urwała, bo znów zaczynała szukać wymówek, mimo że tym razem to Elsa powinna się tym zająć. Ostatecznie zaczęła skubać luźną nitkę przy mankiecie, aż go rozpruła.

To był niekończący się cykl.

Gdyby Elsa była razem z nią w pokoju, z pewnością byłaby przerażona. Z drugiej strony, Elsa najwyraźniej  j u ż  była czymś przerażona.

Z jeszcze innej strony, gdyby Elsa była teraz w jej pokoju, może Anna nie miałaby aż tylu powodów, żeby się tak denerwować.

Gdyby tylko znów mogło być tak, jak w Przedtem. Może w Niemczech…?

Kiedy już wymyśliła sobie baronową Pfafflar, tę nową siebie z Baden, reszta wydawała się łatwa. Mogłyby chodzić w sukniach mokrych od rosy, szukać jagód, patrzeć w gwiazdy, żyć, oddychać i przestać zmuszać się, żeby być kimś innym.

— Nie powinnaś poddawać się bez walki — podjął Olaf, a ona ochoczo przytaknęła, zanim zrozumiała, że jest już zaaferowany czymś innym. — Może posiedzę chwilę razem z tobą?

— Czemu nie.

Ledwo sięgał nosem do zamka, Anna nie sądziła też, żeby jego wątpliwy ciężar zrobił jakąś różnicę, ale się przesunęła. Ten nagły ruch sprawił, że kufer wydał z siebie westchnienie i wieko z trzaskiem wskoczyło na swoje miejsce.

Zamek przypominał jasną koronę na ciemnej wyspie, z wieżami przysłoniętymi śnieżną kurtyną. Kiedy go mijali, światła wciąż się paliły.

— Myślisz, że twoja księżniczka jeszcze nie śpi? — rzucił Jens.

Kristoff odwrócił głowę – teraz wiedział już, na którym piętrze i z której strony znajduje się jej sypialnia – żeby nie musieć kłamać.

— Nie wiem.

Byli już tak blisko, zbyt blisko Anny, która nie będzie chciała pozwolić mu odejść, aż zmieni się w puentę żartu: wydobywcę lodu, który wcale nie wydobywa lodu.

— A myślisz, że…

— Słowo daję, Jens — wtrącił Juhani ostrzegawczo — jeśli wreszcie się nie przymkniesz, sam będę przeciwko tobie zeznawał. 

Powietrze wokół było tak zimne, że każda sylaba parowała, jakby trzymał w ustach papierosa. 

Jens wzruszył ramionami.

— Obiecuję, że od jutra milczę jak grób. — Trącił Kristoffa w bok, a on pozwolił sobie na stłumione „ha”. Właściwie był mu wdzięczny, że stara się znaleźć sposób na wypełnienie ciszy, która się za nimi ciągnęła.

— Tove to powiedz — zasugerował.

— Spierdalaj — obruszył się Jens, a jego uśmiech zniknął jak zdmuchnięty płomień. Skrzyżował ramiona na piersi i zapatrzył się w rozlewające się pod kopytami Hilli cienie. Jego twarz była tylko bladą plamą w blasku lampy.

Kiedy przejeżdżali Høydegata, Kristoff miał wrażenie, że widzi sylwetkę przesuwającą w oknie i ze wszystkich sił starał się nie wyobrażać sobie Anny z dłonią drżącą na zasłonie.

Anna podeszła do okna wychodzącego na Høydegata.

Pomyślała, że cały zamek jest jak szklana szyba oddzielająca ją od reszty świata. Może nie bez przyczyny został wzniesiony na wyspie.

Widziała, jak Øydis tanecznym krokiem pokonuje most, z góry cała czarna i biała, nierzeczywista jak fotografia. Później wpadła do salonu, zarumieniona i zdyszana, z pudłami od madame Frossard pod pachą.

— Wszystko odebrałam.

Anna usłyszała w jej głosie uśmiech i zaczęła zastanawiać się, czy to naprawdę mogła być przyjaźń, uczucie wykraczające poza „Twoja kochająca…” tkwiące na dole każdego listu, coś dojrzalszego i bardziej namacalnego niż dwie dziewczynki lepiące bałwana na środku sali balowej.

— Życzy sobie Wasz… pani, żebym zaniosła kapelusze do gotowalni?

Skinęła głową, ale się nie odwróciła. Nie mogła przecież zapytać Øydis, czy ją lubi. Wiedziała, co odpowie. Płacono jej za to.

— Dziękuję.

Podłoga skrzypnęła delikatnie – Øydis dygnęła; będzie musiała ją tego oduczyć, nikt nie kłaniał się baronowym – drzwi się zamknęły, a ona przyłożyła dłoń do chłodnej szyby i wróciła do wbijania wzroku w gęstniejącą ciemność i zabawy w odgadywanie, który wóz przejeżdżający przez most może należeć do Kristoffa.

Dotarli do gospody przed północą. Ktoś pobazgrał wyblakły szyld do tego stopnia, że Kristoff nie tylko nie był w stanie odczytać z niego nazwy, ale nawet stwierdzić, czy przekleństwa są po norwesku. Od wejścia biła woń wymiocin i moczu, którą podbijał siąpiący deszcz.

Ominął wzrokiem twarz mężczyzny, który im otworzył, spojrzał na jego wyciągniętą dłoń – paznokcie miał czarne, fioletowe albo nie miał ich wcale – i wcisnął w nią kilka monet, czując, jak ogarnia go bezbrzeżne znużenie.

Któryś – Juhani albo Jens – położył mu na plecach dłoń, ciężką i stabilną, dającą poczucie gruntu pod nogami. Pozwolił się przeprowadzić przez pomieszczenie pełne podpitych robotników, wosku kapiącego w prowizoryczne świeczniki z rozbitych butelek i zaschniętej na podłodze kolorowej śliny.

Pomyślał o tym, jak mało tego dnia zjadł, i jak rozkosznie łatwo byłoby się znów upić, szybko i do cna, zapomnieć o stawieniu się na procesie.

— Czemu Øydis tak dziwnie do ciebie mówi? — zdziwił się Olaf, podnosząc wzrok znad garści warcabów, które przymierzał w roli guzików. — Czy białe mnie pogrubiają?

Anna nie zdążyła się powstrzymać przed przewróceniem oczami (miała nadzieję, że zza woalki nie będzie to aż takie widoczne) i przesunęła pionek na B6 – w miejsce, gdzie by go zbiła, gdyby nie zaczął podnosić swoich.

— Bo do Baden będziemy podróżować incognito — wyjaśniła ze zniecierpliwieniem.

— Oooch. — Pokiwał głową, po czym dodał, nagle rozproszony: — A co to „nko”?

Kristoff z ponurą obojętnością przyglądał się, jak Jens przesuwa na swoją stronę ostatniego papierosa, którego od niego wygrał.

— No, nie masz szczęścia w karty — przyznał. — Ale wiesz, co się mówi na ten temat.

— Taa.

Kristoff zamieszał w swoim kuflu i zapatrzył się na osadzającą się na ściankach pianę. Stos monet rósł przed Jensem jak gufihtarčohkka**. Między rozłożonymi rękami Juhaniego wznosił się drugi, nieco mniejszy, w środek którego triumfalnie wetknął złamanego papierosa, jak flagę.

— Teraz możesz grać na zapałki — zasugerował kuzyn.

— Z nich też mnie ogołocicie?

— A po chuj ci zapałki, skoro i tak nie masz już fajek?

Wstał, lekko chwiejnie.

To powinno być zadowalające uczucie, przegrać wszystko, ale on najwyraźniej nie miał szczęścia w niczym, ani w kartach, ani w miłości, udało mu się tylko wstawić.

— Chcecie zamówić jeszcze po kolejce?

Jens i Juhani wymienili spojrzenia.

— Awers czy rewers? — zapytał ten drugi, na próbę podrzucając speciedale z ukruszonym od strony szyi królowej brzegiem.

— Rewers.

Srebro zabłysło przyjemnie w chłodnym półmroku. Juhani złapał monetę.

— Buźka szwagierki. — Kolejna prawie-ścięta głowa. Wyszczerzył zęby. — Będzie cię kosztowała trzy ører, Havik.

— To i tak jego ører — zauważył Jens, rzucając Kristoffowi monety.

Kristoff bez słowa zacisnął pięść i ruszył w kierunku drzwi. W momencie, w którym położył dłoń na klamce, ktoś do nich zapukał. Delikatnie, ale dźwięk powędrował przez cienkie spaczone drewno po jego ramieniu aż do kręgosłupa.

Otworzył zdrętwiałymi palcami.

— Dzięki Bogu, to pan! — wykrzyknęła dziewczyna po drugiej stronie. Do boku przyciskała pleciony koszyk przykryty koronkową serwetką. Była niska na tyle, że najpierw w ogóle ominął ją wzrokiem, patrząc zdecydowanie zbyt wysoko.

— Co… — Dziewczyna odgarnęła kosmyk ciemnych włosów, które przykleiły się do zarumienionych policzków, strząsnęła kroplę deszczu z palca. Wyglądała jak zmoknięta kurka. — Øydis?

Uśmiechnęła się w znajomy sposób, szeroko i promiennie, pełna ulgi.

— Już mnie pan pamięta.

Zza pleców doszedł go niedyskretny śmiech Jensa.

— Co ty tu robisz? — zniżył głos, bo czuł na sobie jego spojrzenie.

Øydis, pachnąca kwiatowym mydłem i z wykrochmalonym fartuszkiem jaśniejącym na tle ciemnego korytarza, nie pasowała do obskurnej gospody w Stovner, gdzie kurz osiadał na ścianach jak boazeria i wszędzie było czuć spirytusem, szczynami i potem.

— Księżniczka mnie przysłała.

— O tej porze? — Kristoff jęknął. Czy już zupełnie jej się w głowie poprzestawiało, jednej i drugiej? — Sama jesteś?

— Tak, ale proszę się nie martwić, miałam jeszcze zobaczyć się z narzeczonym – a on mieszka dosłownie przecznicę stąd.

— I tak powinienem cię odprowadzić — zauważył, trochę dlatego, że z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu zrobiło mu się jej żal, ale głównie dlatego, że liczył na to, że zrozumie sugestię i jak najszybciej zniknie.

Tym razem zaśmiał się Juhani. Kristoff odwrócił się i zmierzył ich spojrzeniem mówiącym: „Ani słowa”. Kiedy spojrzał z powrotem na Øydis, na schodach za jej plecami zataczał się właśnie obdarty mężczyzna.

— E, panie ładny! — Jedną ręką podpierał się o ścianę, drugą udało mu się unieść odrobinę znad poręczy i machnąć w ich kierunku.  — Podprowadziłbyś mnie tą panienkę, jak już skończycie?

Czknął i otarł usta o ramię. Øydis zaczęła trząść się tak, że Kristoff miał wrażenie, że zaraz wypuści koszyk.

— Pan jest niewychowany — wymamrotała do swoich butów tonem, jakby zmawiała ochronną modlitwę. Ile mogła mieć w ogóle lat? Nie wyglądała na wiele starszą niż gówniary z baronii. — Jestem porządną dziewczyną. I mam narzeczonego.

Mężczyzna potknął się na ostatnim stopniu i z trudem uczepił klamki drzwi naprzeciwko. Obszerne poły nadjedzonej przez mole kurtki rozpostarły się nad schodami jak skrzydła postrzelonego nietoperza.

— Z pieniędzmi u mnie o tej porze krucho, ale charakter mam przyjemny.

Kristoff go – w przeciwieństwie do wszystkich pozostałych – zignorował i z ulgą przyjął odgłos odbijania się od ścian i wreszcie trzaśnięcie drzwi gdzieś za rogiem.

— Lepiej wejdźmy do środka — zasugerował, kładąc dłoń na krawędzi koszyka, ale ona zaprotestowała, zgodnie z dobrym wychowaniem i wbrew zdrowemu rozsądkowi.

Szarpnęła się tak gwałtownie, że prawie wybiła mu rączką zęby.

— Nie wypada, żebym była sam na sam z dżentelmenami.

— Ee, wybacz. — Kristoff potarł szczękę, nieudolnie usiłując powstrzymać się od parsknięcia. — Ale cóż, do wyboru masz nasze towarzystwo albo dżentelmenów z korytarza.

Skinął głową w stronę zakrętu, za którym zniknął pijany mężczyzna.

Øydis obejrzała się niespokojnie przez ramię. Wyglądała, jakby toczyła ze sobą jakąś wewnętrzną walkę.

— Nie powie pan nikomu? — upewniła się.

Kristoff wzruszył ramionami; jedyne osoby, którym mógłby o tym powiedzieć, pokładały się ze śmiechu przy stoliku pod oknem.

— Nie przejmuj się nimi, są nieszkodliwi – jeden tylko głupi. — Cofnął się do pokoju, żeby zrobić jej miejsce. Ręka, którą przytrzymywał dla niej drzwi, zdążyła ścierpnąć, zanim dziewczyna zdecydowała się wreszcie przekroczyć próg. — To Øydis — przedstawił ją. — Pokojówka A… księżniczki.

— Garderobiana — poprawiła go nieśmiało i dygnęła. — Dobry wieczór.

— Dobry wieczór! — odparł Jens i wstał, żeby głęboko się jej skłonić. — Garderobiana, jak rozumiem, zajmuje się naprawianiem tego, co baron zepsuje?

Øydis potknęła się, prostując. Juhani trącił go w ramię i tylko skinął jej głową.

— Przestań flirtować, Juhani, ona ma narzeczonego — zadrwił Kristoff, a ona, gorliwie przytaknęła, nie wychwytując aluzji.

Sięgnęła do koszyka.

— Prosiła, żeby koniecznie przed procesem to panu przekazać.

Pakunek był za duży na list, za płaski na książkę, leżał w dłoniach miękko i jednocześnie ciężko i lekko.

— Co to? — zapytał Kristoff.

Pociągnął za wstążkę z dziwnym uczuciem pustki na dnie żołądka.

Miał wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Tłoczony napis Atelier Frossard na pokrywce pudełka, złoty błysk pod nią. Dno wyścielał czarny materiał.

— Nie — wyrwało mu się, kiedy go podniósł, a on okazał się koszulą.

Była czarna, z bordową krajką na kołnierzu. Kristoff odruchowo przesunął palcami po gardle, poczuł, jak ciężko porusza się jego jabłko Adama i pomyślał, że koszula ma wyglądać, jakby ktoś najpierw poderżnął mu w niej gardło, a później planował od razu pogrzebać.

— Księżniczce bardzo zależało, żeby mógł ją pan włożyć na proces, ale nie wiedziała, gdzie mogę pana znaleźć — ciągnęła Øydis, a on zaczął się zastanawiać, po ilu gospodach już się szlajała, i ilu facetów ją zaczepiało. Nie powinien czuć się z tego powodu winny. — Już się bałam, że w ogóle nie ma pana w Arendal!

— Że dałem nogę?

— Że pan nie dojechał — skorygowała prostodusznie.

Kristoff uniósł koszulę wyżej, guziki zagrzechotały, a on zdał sobie sprawę, że na każdym wybity jest symbol krokusa. Fy faen.

— Czekaj, to od An… księżniczki?

Jego pierwszą myślą był Peterssen; nienachalnie symboliczna koszula – zła wróżba czy w co tam sobie wierzył – idealnie wpisywałaby się w jego język zawoalowanych gróźb.

— A myślał pan, że od kogo? — zdziwiła się Øydis.

Kristoff odłożył koszulę z powrotem do pudełka. Zatrzasnął wieko i odetchnął głęboko, żeby się uspokoić, ale jego głos i tak brzmiał gniewniej, niż by sobie tego życzył:

— Tym bardziej nie mogę tego przyjąć.

— Ale przecież pan musi!

Øydis załamała dłonie i wygięła usta w podkówkę. Przez chwilę wyglądało na to, że ma zamiar zaapelować do jego rozsądku albo uczuć do Anny, ale później spojrzała mu w twarz i znieruchomiała.

— Co mam jej powiedzieć? — zapytała płaczliwie.

— Prawdę. Że tego nie włożę.

— Ale…

— Øydis — przerwał jej, niepewny, co właściwie zamierza powiedzieć. Długo milczał. Słyszał jej oddech, pulsowanie krwi w uszach, brzęk toczących się po stole monet i szmer zapałki pocieranej o draskę. — Ty… — Szukał słów. — Naprawdę ją lubisz, prawda?

— Och, tak! Kocham księżniczkę — zapewniła, a Kristoff poczuł, jak coś wewnątrz niego kruszeje na tak swobodne użycie tego słowa. — Jest taka… dobra i słodka, jak łyżka cukru. Wie pan, co mam na myśli?

— Wiem — przyznał z niechęcią.

— Zawsze taka wdzięczna, jakbym robiła coś wyjątkowego, a przecież ja tylko wykonuję swoje obowiązki.

— Ale ja – ja nie mogę…

Kristoff zacisnął zęby tak mocno, że prawie przebiły dziąsła.

Do zapachu wilgoci unoszącego się w pokoju dołączyła woń tytoniu. We własnym oddechu czuł piwo i żałował, że nie jest bardziej pijany, bo następnego dnia wolałby o niczym nie pamiętać.

— Ja nie jestem na jej służbie jak ty.

Øydis patrzyła na niego w dziwnie annowy sposób. Nawet gdyby o tym nie wiedział, mógłby się domyślić, że spędza z nią sporo czasu.

— Jest pan kimś więcej — wypaliła, czerwona jak hafty na koszuli.

— Lalką? — rzucił. Potrząsnął głową. — Nie może mnie ubierać, jak jej się podoba.

— To nie tak! Nie może pan chyba mieć na jej temat aż tak złego zdania?

Kristoff milczał, zawstydzony własnymi myślami.

— Sądziłam, że… że chciała po prostu coś panu dać. Pan też bardzo wiele jej dał, zawsze tak mówi. I zależało jej, żeby miał pan przy sobie coś, co będzie panu o niej przypominało, kiedy wyjedzie.

Idiotyczny powód.

Miał już przecież coś takiego – mnóstwo rzeczy, o których nie dało się zapomnieć: nowe sanie, medal, tytuły, baronię… chusteczkę z inicjałami zmiętą na dnie kieszeni, której nie oddał cioteczce do prania, wciąż naznaczona krwią i ziemią z Doliny Żywej Skały, wyrwaną z innej rzeczywistości, ale dziwnie prawdziwą.

— Czekaj, co? — Zacisnął dłoń, żeby powstrzymać się od sięgnięcia w tamtym kierunku, blizna zapiekła pod paznokciami jak świadomość tego, co właśnie usłyszał. — Anna wyjeżdża?

Øydis przytaknęła, a on zbyt późno, być może z powodu poruszenia za plecami, zdał sobie sprawę, że tym razem zapomniał się poprawić.

Spojrzenia łaskoczące go w kark nagle stały się współczujące. Kristoff przesunął po nim dłonią, żeby pozbyć się tego uczucia. Przecież i tak się tego spodziewał. Anna musiała kiedyś się ocknąć, jeśli nawet nie sama, to ktoś wreszcie i tak by ją obudził.

To nie powinno go zdziwić.

Nie powinno zaboleć – a już na pewno nie tak, jak zabolało.

— Do Niemiec, do wód. Zaraz po procesie – ale to nie ma nic wspólnego z panem — zapewniła Øydis szybko. — Chodzi o królową. Sama nie wiem zbyt wiele, ale zamek wydał oświadczenie w tej sprawie. Jeśli czytuje pan „Verden”…

— A wyglądam ci na kogoś, kogo stać na „Verden”? — zadrwił, bo chyba nie umiał radzić sobie z uczuciami inaczej niż drwiąc, ignorując, zapijając. Dziewczyna wyraźnie się speszyła i jakby zmalała. — Albo paradowanie w jedwabiach, skoro już przy tym jesteśmy?

Z zaniepokojeniem uniosła pokrywkę i zajrzała do pudełka.

— Lisa mówiła, że to bawełna.

— A skąd miałbym to, do cholery, wiedzieć.

Przez chwilę wpatrywała się w niego z ustami ułożonymi w kształt słów, których najwyraźniej zdecydowała się nie wypowiadać.

Kristoff kątem oka zerknął na stolik. Jens i Juhani przesadnie energicznie cięli w karty, jakby to, że udają, że niczego nie słyszeli, sprawiło, że wstyd będzie mniejszy.

— Cóż, Arendal jest całkiem spore — powiedziała wreszcie Øydis. Opuściła ręce, wyjęła koszulę z pudełka, wypracowanym ruchem złożyła w idealną kostkę i włożyła z powrotem. — Chyba po prostu nie udało mi się pana znaleźć. Jeśli tak jej powiem, może wtedy pogniewa się na mnie, a nie na pana.

Posłała mu smutny uśmiech i dygnęła – znacznie płycej niż za pierwszym razem, albo przynajmniej tak mu się wydawało.

_______________

* Lomper – norweskie podpłomyki z mąki z dodatkiem ziemniaków.

** Gufihtarčohkka (płn.-lap.) – „wzgórza gufihtar”, wypełnione skarbami i zamieszkiwane przez przypominające ludzi gnomy z samskiej mitologii.