Rozdział 79. Ostatnie godziny

[tu będzie ilustracja]

_______________

LORD PETERSSEN POPLAMIŁ JEJ DŁOŃ KRWIĄ, kiedy schylił się, żeby ucałować ją na pożegnanie.

— Wybacz, pusling — wymamrotał, niezdarnie przesuwając kciukiem po jej kłykciach, jakby w ten sposób mógł pozbyć się plamy, a później z westchnieniem cofnął rękę i uniósł ją do nosa.

Anna czuła, jak ciepła smuga wędruje po skórze. Materiał rękawiczki stał się jakby odrobinę bardziej czarny i zaczął nieprzyjemnie lepić się do kostek.

— Czy doktor Foss nie powinien tego obejrzeć? — szepnęła, mrużąc oczy. Przenikliwy wiatr wiał jej prosto w twarz, ale to nie z jego powodu zadrżała.

Tak naprawdę chciała zapytać o proces, ale podejrzewała, że nie dostanie odpowiedzi, na jaką liczyła. O tym, co najważniejsze, i tak wszyscy już mówili: uniewinnieni.

Więc zmilczała – z tego samego powodu nie odzywała się już do Todderuda, Kaia i kapitana Madsena, bo jeśli oni nie zamierzali nic mówić, to ona też nie. Postanowiła nie dawać im satysfakcji rozmowy – ponieważ rozmowy były satysfakcjonujące. Przynajmniej zdaniem Anny.

— Doktor Foss ma teraz zgoła inne sprawy na głowie, prawda? — odparł lord Peterssen, mrugając do niej znad fularu w rzuciki, którym próbował zetrzeć krew.

Chodziło mu o nią czy o Elsę? Wciąż nigdzie nie widziała siostry. Więc może jednak o nią? Ale Annie przecież nic się nie stało, nabiła sobie tylko kilka nowych siniaków, wielkiemico. Doktor sam przyznał jej rację, kiedy powiedziała, że przecież zaraz jedzie do  B a d e n ,  a gdzie niby miałaby się lepiej poczuć niż tam – a może był po prostu zbyt zajęty warzeniem jakichś nowych podejrzanych tynktur dla Elsy, bo nalegał tylko, żeby przynajmniej do jej powrotu postarała się nie wstawać.

— Co się panu właściwie stało? — Starała się nie dotykać sukni, sięgając po chusteczkę. Podała mu ją w dwóch palcach. Były zgrabiałe i sztywne, zupełnie, jakby niepokój tkwił w każdym mięśniu. — Proszę!

Dopiero kiedy lord Peterssen przyłożył ją do nosa, zauważyła, że jest spuchnięty – ale raczej nie złamany? Zawsze był garbaty. I chyba nie krwawił zbyt mocno, materiał nie wydawał się przesiąkać – chociaż, z drugiej strony, brzeg fularu nabrał osobliwego połysku, a jej chusteczka była czarna. W rogu połyskiwały tylko krzywe srebrne inicjały.

— Ach, cóż… — Machnął wolną ręką i wyraźnie zwlekał z odpowiedzią. — Czyż on nie jest wybuchowym młodym człowiekiem?

Odpowiedział mu turkot kół powozu i chrupanie liści kruszących się pod końskimi kopytami. Nie było mrozu, liście powinny tylko szeleścić…

Anna odruchowo zapięła guzik pod szyją i poprawiła kaptur wełnianego płaszcza, który nagle wydał się cienki jak letni pudermantel. Nie była w stanie kiwnąć głową, ale starała się mrugnąć jak najbardziej potakująco.

Nie podejrzewałaby Go o taką brutalność – ale znowu, o wyrachowanie też nie podejrzewała.

Łamanie nosów, łamanie serc, co za różnica. Mimo wszystko to by do Niego pasowało.

Anna zatrzasnęła książkę, kiedy pan Lorry po raz piąty „współczującym spojrzeniem objął złociste loki”* panny Manette. Nie mogła się skupić. Odgarnęła pasmo własnych włosów za ucho z ponurym przekonaniem, że zaraz osiwieje. Gdzie się podziewała Elsa?

Jej rzeczy też już spakowano, musiała nawet zaglądać do powozowni, bo zdążyła już wyciągnąć książkę, która rdzawą plamą odcinała się w rogu fioletowej kanapki – i coś, co mogło być jednocześnie etui na okulary, jak i pojemnikiem na sole trzeźwiące.

Wychyliła się przez okno, obrzuciła spojrzeniem woźnicę nabijającego fajkę i konie z łbami zanurzonymi w torbami z obrokiem, cofnęła w głąb powozu i z westchnieniem oparła nogi o puste siedzenie naprzeciwko.

Machała stopami i stukała o siebie czubkami butów, starając się dopasować do siebie blade haftowane przy linii guzików liście, jedyny kolorowy element w żałobnym stroju. Ledwo wystawały spod czarnych getrów. Na kolanach położyła czarny kapelusz, splotła dłonie w czarnych rękawiczkach na pozbawionej kolorów okładce Opowieści o dwóch miastach.

Wszystko w niej było teraz ponure. Przez nadgarstek ciągnął się czerwony ścieg zadrapania na granatowej łacie siniaka. Nieświadomie pogładziła go kciukiem, zastanawiając się, czy myśląc o Nim jest jeszcze w stanie poczuć cokolwiek innego niż zimno.

Jedziesz teraz do Niemiec. Oparła skroń o szybę. To bardzo daleko stąd — przypomniała sobie, żeby się nie rozpłakać, bo Dickens miał chyba rację, ten czas był jednocześnie najlepszy i najgorszy.

Może powinna jednak była zacząć od czytania Snu księcia.

— Och, jesteś już — zdziwiła się Elsa, stając w drzwiczkach powozu. W ciemnozielonym płaszczu idealnie wpisywała się w ponury jesienny krajobraz dziedzińca za jej plecami. Rozpięła guziki, sukienka pod spodem była niebieska w turkusowe i wrzosowe prążki. Wyglądała w niej jak blade, przebrzmiałe wspomnienie wiosny.

Opadła ciężko na miejsce naprzeciwko. Spod spódnicy wychynął koronkowy brzeg białej halki, a fałdy materiał zaszeleściły, kiedy wyciągnęła spomiędzy nich buteleczkę z bromkiem potasu albo bromkiem sodu – jej leków było ostatnio tyle, że Annie zaczynały się mieszać.

— A nie powinnaś…? — zaczęła niepewnie. Wiedziała tylko, że środki uspokajające powinno się rozpuścić w wodzie, ale siostra najwyraźniej nie zamierzała zawracać sobie tym głowy, bo po prostu wsypała proszek pod język i westchnęła.

— Pozwolisz? — Anna puściła frędzel, którym się bawiła, kiedy siostra sięgnęła do zasłony, i chociaż ona też miała rękawiczki, Annie wydało jej się, że jej palce są lodowate.

Elsa szarpnęła za materiał, odcinając je od widoku szarego nieba za oknem, i przymknęła oczy.

Frędzle jeszcze przez chwilę się kołysały, stukając w szybę, a później Anna usłyszała trzask bicza i rżenie konia. Powóz ruszył, pokonał błotnisty dziedziniec, minął bramę i wjechał na kostkę brukową, a wtedy jego wnętrze wypełniło się dźwiękami: świstem wiatru, stukotem kopyt i odległym, urywanym znienacka szumem rozmów.

— Myślisz, że umiałabyś zrobić zastrzyk? — zapytała nagle Elsa. — Doktor Foss przepisał mi kokainę.

Anna otworzyła szeroko oczy.

— Czekaj, co?

Już na samą myśl o igłach robiło jej się słabo, nie wspominając już o ich oglądaniu.

— Żartuję tylko. — To było chyba jeszcze bardziej przerażające, zwłaszcza, że ściągnięte rysy siostry przeczyły jej beztroskiemu tonowi. — Mam słabe żyły, ale może sama dam radę.

Anna spojrzała na nią jak na wariatkę i szczelniej opatuliła się połami płaszcza, którego wciąż nie zdjęła, jakby mógł ochronić ją przed chłodem, który krył się gdzieś głęboko pod powierzchnią.

— Wybacz, ja tylko…  chyba chciałam cię rozbawić. — Elsa wzruszyła ramionami, nagle smutna, jakby dotarło do niej, że ze swoim poczuciem humoru jest skazana na niezrozumienie.

Spuściła wzrok na kolana i strzepnęła niewidzialny pyłek ze spódnicy. O guzik przy mankiecie zahaczył się srebrny łańcuszek zakładki. Kiedy opuściła rękę, książka wylądowała na podłodze, ale ona nie wykonała najmniejszego ruchu, który wskazywałby na to, że ma zamiar ją podnieść. Może nie zauważyła.

— Przecież na miejscu czekają całe zastępy lekarzy, którzy będą się tym zajmować.

— No tak — zgodziła się głucho Anna, próbując nie zastanawiać się, czy mówiąc o „tym”, mogła mieć na myśli swoją moc, czy raczej głos, którym do niej wołała.

Powoli wypuściła powietrze i wychyliła się ze swojego miejsca, żeby sięgnąć po książkę. Uniosła brwi na Sonet LXXIII, na którym się otworzyła (czyli na  k t ó r y m  właściwie?), i tylko przewróciła oczami na wypadek, gdyby Elsa ją obserwowała. Mówiła, że aby szlifować francuski, zabiera na podróż Verne’a, do którego przymierzała się od czterech lat. Zołza.

 

Oto już jesień i pora umierać,

pożółkłe liście wiatr strąca i miecie,

drżące gałęzie do naga obdziera,

chór, gdzie sto ptaków modliło się w lecie**.

 

Ostrożnie odłożyła książkę na miejsce obok siostry. Powóz delikatnie przechylił się w lewo, a za oknem Anna dostrzegła wieżę zegarową na Klokkegata. Wskazówka minutowa powoli przesunęła się w stronę dwunastki; chyba dochodziła piąta.

Miała wrażenie, że z wybiciem każdej kolejnej godziny odległość między nią a Kristoffem się zwiększa, chociaż nie wyjechała jeszcze nawet poza Nyhavn.

Policzyła w myślach do dziesięciu, zanim odważyła się spytać:

— Rozmawiałaś z nim?

Elsa gwałtownie otworzyła oczy.

— Och, ja… cóż, nie nazwałabym tego rozmową. Zamieniliśmy dosłownie kilka słów.

— O czym rozmawialiście? — nie ustępowała Anna.

— O… literaturze.

— Czekaj… co? Z  K r i s t o f f e m ?

— Co? — zapytała tym razem Elsa. Spojrzenie, które jej posłała, było zaskakująco podejrzliwe. — Z Bjorgmanem?

Jakby w Arendelle istniał jeszcze jakiś inny Kristoff.

— Och, sądziłam, że pytałaś… myślałam, że…

— Nie — ucięła kategorycznie Anna, która nigdy w życiu nie zapytałaby, co u Niego.

Co więcej, nie rozumiała, jak  E l s a  mogła z nim po tym wszystkim rozmawiać. Nie rozumiała już tego, jak w ogóle udało jej się wytrzymać całą rozprawę w tym samym pomieszczeniu, co on. W tym samym budynku – w tym samym mieście!

Nie umiała sobie tego wyobrazić; ofiara obserwująca swojego upadłego kata.

— Powiedział, że ten proces jest jak żywcem wyjęty z Dumasa.

W kąciku Elsy było coś niepokojącego – jeszcze nie uśmiech, ale…

— Z Duma… — zachłysnęła się Anna. — Du… du… py! — wybuchnęła, agresywnie szarpiąc zasłonę w swoją stronę. Postanowiła, że okno będzie jednak odsłonięte; i tak niewiele widziała przez zbierające się w kącikach oczu łzy.

Elsa nawet nie zaprotestowała, dziwnie potulna, co speszyło ją bardziej niż nagana, której się spodziewała. Wygładziła rozkołysane frędzle i wstała, żeby odrobinę uchylić okno, chociaż nawet bez wdzierającego się do środka wiatru cała już się trzęsła.

Kiedy tuż przed nosem przeleciała jej tłusta, ospała mucha, Anna z obrzydzeniem się cofnęła.

— A jak wyglądał? — zapytała cicho.

— Bjorgman? — upewniła się Elsa, zanim nieznacznie wzruszyła ramionami. — Jak to Bjorgman.

— Elsa!

— Cóż, on… uczesał się chyba? — zaryzykowała, widząc, że Anna nie zamierza się poddać.

— No ale jaką miał koszulę?! — jęknęła.

— Ee, zwyczajną, białą…?

— O… och. — Z Anny jakby uszło całe powietrze. Splotła palce, wbijając paznokcie w kłykcie i patrzyła tylko, jak bieleją. Zwycięstwo w sprawie zasłony przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Kiedy Elsa pytająco wyciągnęła w jej stronę rękę, nie miała nawet siły się kłócić.

Czyli jednak ją znienawidził.

Może nie czytał gazety, próbowała się pocieszyć. A może czytał, pomyślała zaraz, ale wyglądała na tym zdjęciu dokładnie tak, jak się obawiała, jak stateczna matrona – a nie eterycznie, jak planowała i jak zapewniała ją Øydis – i może miał jej najzwyczajniej w świecie dość, bo nie zależało mu na niej tak, jak jej na nim.

Wydawało jej się, że już wie, czym jest pragnienie, ale z życzliwością spotykała się na tyle rzadko, że mogła chyba niechcący pomylić ją z miłością?

Za szybą lśnił fiord. Gdyby zerknęła w okno po drugiej stronie, pewnie zobaczyłaby brązowe szczyty gór, które staną się śnieżnobiałe i zleją ze sobą w jeden spójny kształt na horyzoncie, zanim wróci do Arendelle. Może nawet zdążą się znów zazielenić.

Poczuła, jak coś paskudnego chwyta ją za serce.

Planowała, w zależności od nastawiania siostry, poinformować ją, zapytać albo błagać o zaglądanie do każdej poste restante, którą miną, od Arendelle aż po Badenię-Wirtembergię, ale Kristoff nie włożył koszuli od niej. Czy w takim razie mogła spodziewać się jakiegokolwiek listu?

Mucha bzyknęła, a Elsa aż podskoczyła. Kilka kosmyków wymknęło się z jej koka, a ona odrzuciła głowę do tyłu, próbując się ich pozbyć jak natrętnego owada.

Mogłaby zatknąć je za ucho albo użyć swojej magii. Wyglądała, jakby przeszło jej to przez myśl, ale z jakiegoś powodu zrobienie tego wydawało się nieosiągalne.

— Może powiesz mi lepiej, dlaczego nikt nie dostarczył mi dziś rano gazety? — zmieniła temat.

— Nie mam pojęcia — odparła Anna, bo to było wyjątkowo wygodnie źle sformułowane pytanie. Wiedziała,  c o  dokładnie mogło znajdować się w porannych wydaniach dzienników, ale nie mogła przecież być pewna, że to właśnie  d l a t e g o  Kai uznał, że lepiej, żeby ich nie czytała. Widziała, jak zatrzymał na schodach jej lokaja.

— A wiesz może, dlaczego zastępca kapitana prawie został zdegradowany?

— P-pan Ådal? — bąknęła Anna. — Przecież on jest taki…

— Spolegliwy?

— Nie jestem pewna, czy dobrze używasz tego słowa…

— Anno!

Elsa oparła oparła głowę o zagłówek, jakby podniesienie głosu zupełnie ją wykończyło, i zamknęła oczy. Cienie pod nimi były tak wielkie, że przypominały dwa księżyce w pełni.

Anna miała ochotę odgarnąć jej włosy z czoła. Miała ochotę położyć jej głowę na kolanach i zacząć płakać. Miała ochotę zastukać w bok powozu i nakazać woźnicy się zatrzymać. Miała ochotę wybebeszyć swój kufer podróżny w poszukiwaniu papieru, a później pisać do Kristoffa list za listem, wysyłać po jednym na każdą przebytą milę, aż jej wybaczy.

Wsunęła dłonie pod uda i pogrzebała je w fałdach spódnicy, żeby powstrzymać się od robienia czegokolwiek.

— Nie jestem głupia — powiedziała wreszcie do muchy wspinającej się mozolnie po szybie, bo patrzenie na siostrę stało się zbyt trudne. — Przecież wiem, dlaczego z tobą jadę – tak przede wszystkim.

Najłatwiej byłoby się dąsać i wściekać na Elsę, ale nic z tego nie było jej winą – tylko że nie bardzo wiedziała, na kogo w takim razie powinna się dąsać i wściekać, a to niczego nie ułatwiało. Uznała, że wobec tego przynajmniej spróbuje unikać jej wzroku.

— I to nie tak, że ja  n i e  c h c ę  jechać do Baden – rozumiesz? – tylko… ja… dużo sobie ostatnio myślałam. To znaczy – no, może nie jakoś strasznie dużo – ale o tym generale. I, no, równie dobrze mogłabym wyjść za tego całego von-cośtam, pamiętasz, z twojej koronacji… jest równie stary, a przynajmniej umie tańczyć.

Elsa się nie zaśmiała.

— Wiesz, gdybym miała jakąś listę – nie, że mam, oczywiście – mężczyzn, za których mogłabym wyjść za mąż, on byłby… nawet nie na samym dole tej listy – byłby tak nisko, że papier dawno by się skończył, a jego nazwisko byłoby napisane na blacie biurka. Albo jeszcze niżej, już na szufladzie.

Elsa nie odpowiedziała.

— Więc. — Anna uniosła podbródek. Ten gest miał w sobie o wiele więcej pewności niż ona sama. — To będzie Kristoff albo żaden.

Elsa spała.

_______________

* Charles Dickens – Opowieść o dwóch miastach (przeł. Zofia Popławska).

** William Shakespeare – Sonet 73 (przeł. Jerzy Sito).

Bromki sodu i potasu miały właściwości uspokajające i przeciwlękowe, w XIX wieku najczęściej stosowane były w kapsułkach lub w postaci roztworu z wodą. Kokainę, również w formie dożylnej, stosowano jako środek znieczulający i lek przeciwbólowy, na przykład na migrenę.

A opowiadanie The Prince's Dream Jean Ingelow to tak naprawdę bajka filozoficzna, ale sam tytuł brzmi jak coś, co Anna koniecznie chciałby przeczytać :D