Rozdział 82. Powrót do domu

_______________

HANS UNIÓSŁ TWARZ W STRONĘ WIEŻY ZEGAROWEJ, poczuł płatki śniegu na powiekach i zmrużył oczy. Wskazówki przesunęły się w stronę siedemnastej. Nad linią wzgórz rumieniło się niebo.

Od czasu, kiedy opuścił biuro telegraficzne i dwukrotnie obszedł Kongeligplass, minęły dwie godziny – o pół więcej niż od zakończenia rozprawy.

Ojciec uparcie milczał, ale chociaż równowartością nadanego telegramu Hans mógłby prawdopodobnie opłacić sobie podróż do Agdair pierwszą klasą, to zadał w nim tylko jedno pytanie: czy ma wrócić.

Czy może.

Żadnych niedomówień, okrągłych zdań – jasne, zwięzłe komunikaty, których nawet, gdyby bardzo się postarał, ojciec nie mógłby zrozumieć opacznie.

Bardzo starał się nie myśleć o tym, czy  c h c e .

Skręcił przed witryną piekarni, czując, jak gniew narasta w nim jak ciasto w dzieży. Jeszcze kwadrans — obiecał sobie po raz szósty i zatrzymał gwałtownie, żeby uniknąć zderzenia z nadbiegającym z przeciwnej strony ulicy chłopcem.

Nie zatrzymał się, ale wymamrotał przeprosiny; ten, który biegł za nim, ściągnął czapkę, kiedy go mijał. Hans uniósł nieznacznie dłoń, a później uchylił kapelusza przed mężczyzną, który skinął mu głową i poczuł wiatr wdzierający się pod poły płaszcza jak niechciany uścisk. Przyniósł ze sobą zapach soli i dźwięki miasta: odgłosy codziennego życia, ostrożnych kroków na śliskim bruku i ciche szepty historii skrytych w zakamarkach uliczek.

Z daleka widział promienie zachodzącego słońca drgające na wzburzonej powierzchni wody i przypomniał sobie wczesne poranki z czasu studiów w Havnie, świeży zapach pokrytej rosą trawy w Fælledparken, krzyk mew i poczucie, że coś się znaczy.

Starając się wymyślić coś, co może tak zajmować Jego Królewską Mość w trakcie picia popołudniowej herbaty, że nie ma czasu polecić komuś przesłać w odpowiedzi prostego „tak”, zszedł aż na nabrzeże.

Zbliżył się do krawędzi i stanął za pordzewiałym łańcuchem, rozkołysaną, kruchą granicą między lądem i morzem.

Pod jego stopami rozbiła się fala, piana przylgnęła do nogawek spodni jak koronka, woda prysnęła mu w twarz. Hans pokręcił głową i spojrzał niepewnie na kołyszące się na wzburzonej wodzie promy.

Jeszcze kwadrans.

Cisza była równie niepokojąca, co falowanie morza, aż nagle zegar, który zostawił za sobą, zaczął wybijać pełną godzinę; kolejne cztery kwadranse dobiegły końca. Rozdzwoniły się dzwony niewidzialnych kościołów.

Skręcił w Stortorget z żelaznym postanowieniem, że to już ostatnia godzina, którą spędza na rynku i wrażeniem, że przez tę chwilę spędzoną na nabrzeżu, jego myśli przesiąkły zapowiedzią sztormu i stały się równie nieprzewidywalne.

Minął kawiarnię i skrzywił się, kiedy zapach świeżo palonych ziaren kawy i cynamonu przeszedł w nadpsutą woń ryb od rana zalegających na straganach na Fisketorget.

Przyspieszył kroku. Wśród cieni rozlała się plama światła z koksownika, w którym rozpaliła obdarta przekupka. W zaciśniętej pięści zagrzechotały kasztany.

Wydawało mu się, że zmierzch wydobywa z każdego zaułka nędzę, która w świetle dnia mogła jeszcze uchodzić za zwyczajność.

— A może fiskebolle*, szanowny panie? — usłyszał za plecami. Poczuł przy ramieniu ruch, jakby ktoś chciał złapać go za rękaw, ale w ostatniej chwili cofnął dłoń. — Jeszcze cieplutkie, niedawno smażone, dzisiejsze! W taką pogodę to jak znalazł!

Hans nie prychnął z pogardą tylko dlatego, że podobało mu się, że znów mógł być dla kogoś panem. Nie zamierzał się zatrzymywać, ale wiatr przybrał na sile i musiał przytrzymać rondo cylindra, żeby nie zerwał mu go z głowy. W przestrzeni, która nagle powstała między rękawem płaszcza a rogiem budynku, tkwiła chuda dziewczyna – już nie dziecko, ale wciąż nie młoda kobieta. Ile mogła mieć lat – trzynaście, czternaście?

Wyciągała w jego stronę kawałek zatłuszczonej tekturę, na której parowały złote medaliony, ale on widział tylko ciemne obwódki pod jej paznokciami i zastanawiał się, jak najdelikatniej ją wyminąć, bo nie chciał jeść niczego, co miała mu do zaoferowania.

Zapadająca ciemność nadawała biedzie rysów okrucieństwa.

— Najlepsze w mieście! — dodał drugi głos, chłopięcy i cieńszy i nad ramieniem dziewczynki Hans dostrzegł zmierzwione włosy Sigurda w kolorze brudnego blondu i jego zwyczajnie już tylko brudne ręce.

Przystanął.

— Najlepsze w mieście? — powtórzył. Poczuł, jak w policzku drga mu mięsień.

— Na pewno najlepsze w tej części miasta i o tej porze — sprostował Sigurd, wychylając się nieznacznie znad straganu, jakby chciał się upewnić, że wokół nie ma nikogo innego, kto mógłby zaoferować mu fiskeboller.

— Dwa za øre — dodała dziewczyna.

— Przestań, Inga! — ofuknął ją i zniżył głos: — To ten książę, o którym ci mówiłem! On nic nie musi nam płacić.

— Och! — zreflektowała się dziewczyna – Inga. Rumieńce na jej bladych policzkach miały odcień mięsa łososia. — Na koszt firmy, Wasza Królewska Mość.

Hans próbował obliczyć, jak dużo pieniędzy mogło zostać Sigurdowi z korony, którą od niego dostał, ale biorąc pod uwagę, ile gazet udało mu się zebrać, nawet z doliczeniem dwóch tygodniówek, nie mogło być ich wiele.

— Nalegam. — Pokręcił głową. — Skoro to najlepsze fiskeboller w mieście…

— No, może w dzielnicy… — Sigurd przygryzł wnętrze policzka.

— W takim razie poproszę pięć, jeśli tyle jeszcze się znajdzie.

Inga pokiwała głową i schyliła się po gazety. Hans położył na krawędzi straganu osiem szylingów i patrzył, jak druk nasiąka tłuszczem i nagłówki rozpływają się, wybarwiając panierkę.

— Cztery speciedaler, tak? — zapytał, ignorując wytrzeszczone oczy Sigurda, który wyraźnie starał się nie patrzeć mu w twarz. Dłoń chłopca drżała na cienkim drewnie pomiędzy monetami a pierwszą stroną „Aftenposten”, po którą sięgnął Hans.

Kiedy Inga się wyprostowała, uderzyła głową w krawędź straganu, a fiskeboller przesunęły się niebezpiecznie do przodu, pozostawiając za sobą smugi zorzy polarnej w negatywie.

— Cztery to  ø r e r ,  psze… Wasza Wysokość — wymamrotała bez przekonania, jakby zastanawiała się, czy powinna go poprawiać.

— Niestety, nie mam drobniej. — Hans posłał im cienki uśmiech, zacisnął pakunek w garści, parząc sobie palce, i odwrócił się, żeby odejść bez słuchania, że nie mają mu z czego wydać. Nie spodziewał się, że zdążyli już coś tego dnia sprzedać bardziej, niż tego, że sami coś jedli.

— Zaraz, wziął pan tylko jednego!

— Proszę zaczekać!

Przystanął, ale się nie cofnął. Odwrócił tylko delikatnie głowę, zdjął cylinder i włożył go pod pachę. Skinął głową z rewerencją – galanterią – wystudiowaną uprzejmością – i, co zaskoczyło nawet jego – z kolejnym uśmiechem, do którego wcale nie musiał się zmuszać.

Bo przyjemnie było kłaniać się przed wdzięczną publicznością, nawet jeśli składała się tylko z dwójki obdartych dzieci.

Pomachał im tłustą dłonią. W świetle latarni lśniła prawie tak mocno, jak ich oczy.

— Smacznego.

Ręce cuchnęły mu rybą i zjełczałym tłuszczem, od którego mienił się zamek od kufra podróżnego, ale zużył prawie całe opakowanie proszku do zębów i przyjął zaproszenie Hænninga na kieliszek chartreuse, więc przynajmniej nie czuł ich już we własnym oddechu.

Cisnął do środka zmięte spodnie – źle; wyciągnął i złożył w niestaranną kostkę – jeszcze gorzej. Lort.

Za oknem wzmagał się wiatr, gałęzie stukały o parapet. Miał niemal wrażenie, że ktoś przechadza się po nim z miotłą i zamiata. Z irytacją pomyślał o pokojówce, która powinna pakować jego rzeczy – ale żeby do tego doszło, musiałby ją zaczepić – a ona nie mogłaby znów uciec w popłochu – a później trzeba byłoby jeszcze tłumaczyć gospodarzowi, że wyjeżdża z powodu treści telegramu, który jeszcze nie nadszedł.

— Wynoś się — mruknął, kiedy ktoś zapukał do drzwi, bo nie zamierzał poświęcać ani sekundy dłużej na wymówki Pernille.

Z korytarza dobiegło wyraźnie męskie, lekko obrażone chrząknięcie.

— Wasza Królewska Wysokość?

— Och, to ty, Olsen. — Westchnął, przesuwając dłońmi po twarzy. — W takim razie wejdź — rzucił zza palców. Deska w progu skrzypnęła. — Czego chcesz?

Kamerdyner wbił oskarżycielskie spojrzenie w swoje buty.  

— Polecono mi poinformować pana, że ktoś chce z panem pomówić.

— Kto?

— Przedstawił się jako książę… — Smakował tytuł, jakby próbował dania, którego jeszcze nigdy nie jadł. — Książę Gottorp.

Hans natychmiast się wyprostował, jakby ktoś szarpnął za podtrzymujące go sznurki, zmarszczył brwi.

On znał wszystkie tytuły na Południowych Wyspach, bo lubił pocieszać się myślą, że otrzymał jeden z ważniejszych spośród zupełnie nieważnych obszarów, i że hrabia Nasturii za nazwiskiem jest lepszy od litościwie nadanych nieistniejących włości w historycznych krainach. Podczas gdy Frederik w dzieciństwie recytował Elle m’aime…, on wyliczał wszystkie tytuły, które otrzymywał następca tronu, i zastanawiał się, jaki zrobiłby z nich użytek.

Na pewno lepszy niż Niels.

Ale – do diabła –  N i e l s ?  Nie miał żadnych nowych ofert matrymonialnych do rozważenia? Czemu właściwie zdecydował się na używanie tytułu, który utracił cztery lata wcześniej? Jedynym fałszywym nazwiskiem, pod jakim znał go Hans, był zawsze hrabia Amager.

I, jeśli nie ojciec – dlaczego to właśnie on musiał się z nim skontaktować?

Hans przełknął ślinę. Miała smak przetrawionego likieru i upokorzenia.

— Odpowiem mu później — odparł nieuważnie, odprawiając Olsena ruchem ręki i ponownie omiótł wzrokiem sypialnię w poszukiwaniu spinek do mankietów. Nie zostawił ich w żadnym z ubrań pożyczonych od Hænninga, dokładnie przetrząsnął wszystkie kieszenie. Gdzie w takim razie…

— Obawiam się, że to niemożliwe, Wasza Królewska Wysokość — zaoponował kamerdyner.

Hans, który uniósł właśnie krawędź kapy zaścielającej łóżko, żeby pod nie zajrzeć, aż się wzdrygnął – był przekonany, że kamerdyner zdążył się już ulotnić – posłał mu zirytowane spojrzenie i powoli się wyprostował, żeby sięgnąć po płaszcz.

— Bo?

— Bo książę czeka na dole. 

_______________ 

* Fiskeboller – norweskie klopsiki rybne, gotowane lub smażone w głębokim tłuszczu.